Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

donderdag 22 november 2007

Zulu-dienst in Ndaleni

Velen hebben er naar gevraagd: ‘Doe jij al kerkdiensten op zondag?’ of ‘Moet je zondags al werken?’ Doorgaans komen deze vragen op aan de hand van het beeld dat we hebben van een predikant: die werkt. Wel, tot nu toe deze predikant niet. Hoewel, niet op zondag. Al de andere dagen zijn gevuld met ‘emigreren’ in de breedste zin van het woord. Wie deze weblog regelmatig leest weet wat dit allemaal inhoudt.

Eén van de reden dat ik nog weinig in de kerken doe is het feit dat al mijn studieboeken nog in de container zitten (op zee) én dat ik nog geen plek heb om mij voor te bereiden (bijvoorbeeld preken). Zodra we een huis hebben en de studeerkamer is ingericht kan ik wat dit betreft aan de slag.

Maar voor aanstaande zondag ben ik uitgenodigd om in de Zulukerk van Ndaleni te komen preken. Het zal een bijzondere dienst zijn, want er zullen een aantal jonge mensen hun belijdenis gaan doen. Daarna zullen zij met de gemeenten het avondmaal vieren. Met andere woorden het zal een bijzondere dienst worden.

Ter verheldering.
In de kerk doen mensen hun ‘belijdenis’ als zijn jong volwassen zijn. Zij geloven dat Jezus Christus gestorven is en (na drie dagen) weer letterlijk uit de dood is opgestaan. Dit geloof in de opstanding van Jezus is cruciaal en wordt als een soort ‘getuigen in de kerk’ uitgesproken. Het avondmaal is een gedenkmoment waarop leden van de kerk (die belijdenis gedaan hebben) samen een stukje brood eten en een slokje wijn (of zoals in de Havenkerk: druivensap) drinken. Hiermee bevestigen ze wat ze eerder uitgesproken hebben: dat Jezus gestorven is voor alle mensen (wij geloven ook voor jou). Wie dit gelooft, mag delen zowel in zijn dood (klinkt wat eng) als in zijn nieuwe leven. We zeggen dan: ‘In Jezus dood en zijn we dood voor de macht van de zonde én we kunnen/mogen leven voor God.

Wel er is hier nog veel meer over te zeggen, maar aanstaande zondag zullen een aantal jongeren belijden dat zij in Jezus geloven en dat zij op Hem vertrouwen als het gaat over hun leven en dood. Zij geloven dat Hij erbij is en er altijd bij zal zijn. Dat heeft hen veranderd. Zij zijn anders gaan denken (en hopelijk ook anders gaan doen). Daarover wil ik gaan (s)preken: wie in Jezus gelooft is een nieuwe schepping, een ander mens. God maakt nu al deze mensen nieuw in hun denken en spreken. Dat zal moeten blijken uit wat ze geloven én uit wat ze doen.

Wel wie hierover meer wil horen is a.s. zondag van harte uitgenodigd. Wie helaas verhinderd is, heeft nog één hoop. Misschien maakt Eefke enkele opnamen met de video, dus misschien is later een stukje van de dienst te zien op de buis…

Afronding werk en vertrek fam. Reitsema

Gisterenavond zijn op de valreep Arie en Merrel Reitsema bij ons langs geweest. Een kort bezoek om afscheid te nemen én om de laatste lootjes van de zending aan elkaar te knopen. Afgelopen weken heeft Arie vele zaken van de zending afgerond en – zover mogelijk – overgedragen. Na al dit werk, komt er voor hun wat rust in hun leven, althans voor wat betreft de zending. Na dit korte bezoek hebben wij hen ‘uitgezwaaid’, want vandaag (donderdag 22 nov.) na het middag uur hopen zij te vertrekken naar Nederland. Graag jullie gebed voor hen.

Hans

Seth knapt wat op, maar nog wel kleine oogjes.

Om 7.15 uur werd Seth vanmorgen wakker. Het eerste wat hij zei was: ‘ik ga nooit meer post uit de brievenbus bij het hek halen.’ Gevolgd door: ‘ik heb dorst en trek in eten.’ En dat was logisch, want hij had sinds zijn ontbijt van de vorige dag niet meer gegeten of gedronken.
Met een nog wit koppie en een beetje verhoging zit hij nu even televisie te kijken.

Vannacht heb ik, Eefke, verschillende keren gedroomd en ben diverse keren met een kind met een gapende wond naar het ziekenhuis gereden. Ik ben erg blij dat vandaag het beveiligingsdraad met de ‘zogenaamde scheermesjes’ door de verhuurder zal worden weggehaald.

Iedereen bedankt voor jullie reacties en gebeden.

woensdag 21 november 2007

Trauma

Wat emigreren met ons doet merken we wanneer er dingen gebeuren die stress en spanning veroorzaken. Zo ook deze middag. Omstreeks 12.30 uur haalde Eefke Seth van school en reed met hem naar huis. Bij ons huis aangekomen zag Seth dat er post in onze postbus zat en wilde dat eruit halen. Dat deed hij vaker, maar dit keer echter liep het mis.

Bij de ingang van onze tuin staat een automatisch hek, deze is op afstand te bedienen. Als wij aankomen rijden dan kan het met een knop op de afstandsbediening geopend worden. Na een korte tijd (dan is de auto gepasseerd) sluit het hek automatisch. Voor het hek staat een klein huisje op een verhoging, waar de postbode de post in doet. De post kun je op twee manieren er weer uithalen: aan de voorkant en aan de achterkant.

Omdat Seth snel uit de auto sprong kon Eefke nauwelijks zien wat er gebeurde. Het automatische hek stond al open en Seth pakte aan de achterkant van het huisje de post eruit. Juist op dat moment bewoog het hek om zich zelf weer te sluiten. Seth zijn hand en arm stak er nog door heen en daardoor ging zijn arm langs het beveiligingsdraad. Hier in Afrika wordt dit ‘Razor Wire’ genoemd. Dit is vreselijk materiaal dat dient om indringers buiten te sluiten. Het resultaat hiervan was dat hij zich sneed en wij met spoed naar het hospitaal moesten.


Op dit moment (woensdagavond 21 november) gaat het weer redelijk goed met hem. In de ER hij eerst verdoofd met een hoge dosering paracetamol en later met een soort slaap-/verdovingsmiddel (oraal). Na een uurtje heeft een arts zijn onderarm gehecht. Seth had een snede van ca. 10 cm op zijn linker onderarm, plaatselijk 1 tot 1,5 cm diep. U begrijpt dat dit geen prettige ervaring was, zowel voor Seth als zijn moeder, broer en vader.

Vanmiddag zijn we behoorlijk geschrokken van iets dat valt onder de categorie huis-tuin-en-keuken ongelukken. We kunnen niet alles voorkomen, toch voelt dat anders. Het bizar om te ontdekken dat veiligheidsmaatregelen op zo’n manier tegen je kunnen werken. We hebben de eigenaar van ons huis gevraagd om dit draad direct te verwijderen. Want iedere keer dat je er aan voorbij rijdt gaat er iets door je heen.

Wat voor hem extra sneu is, is dat vanavond hij op school zijn kerst uitvoering zou geven. Afgelopen weken heeft hij zijn repertoire (ook thuis) geoefend. Seth zou een van de herders zijn, maar helaas gaat dat nu niet door. Tijd heelt alle wonden, ook letterlijk. Morgen zullen we zien hoe hij er doorheen komt. We houden jullie op de hoogte.

vrijdag 16 november 2007

Feest in Huize Vel Tromp

Lieve mensen,

We gaan hier een party bouwen, want we hebben er reden toe! Laat ik jullie vertellen waarom. Om eerlijk te zijn was ik het een beetje zat. Dagelijks (en soms tweemaal per dag) had ik een conversatie met één van de twee vriendelijke dames van het kantoor. Niet zomaar dames, nee dames waar je wat aan hebt. Ruim twee weken geleden was ik al bij hen langs geweest en eens vriendelijk met hen gepraat. Die morgen merkte ik al dat zíj wel hun best doen, maar zoveel anderen niet. Die anderen zijn dan merendeels hun ‘meerdere’. Op de keeper beschouwd zitten zij geregeld tussen wal en schip. Of, anders gezegd, tussen twee vuren in. Aan de ene kant die vriendelijke meneer uit Holland en aan de andere kant die hogere collega die je elke dag op je werk tegen komt. Uiteindelijk lijkt die meneer uit Holland die aan het kortste eind te trekken. Deze dames voelen zich er een beetje schuldig over.

Zoals ik al schreef belde ik deze dames dagelijks op om eens te informeren hoe het er mee voor staat. Nu heb ik ontdekt dat het antwoord: ‘No, sir, your application is still in proces.’ betekent: ‘Helaas heeft mijn baas nog geen zin om naar uw papieren te kijken.’ Nu is het niet zo dat ik daar genoegen mee nam en dus vroeg ik telkens wanneer ik mocht terugbellen. Met andere woorden: wanneer, denkt u, heeft uw chef wel zin om naar onze papieren te kijken. Dit was ik dus een beetje zat. Vanmiddag, een half uur vóór sluitingstijd, ben ik naar het kantoor van Home Affairs gereden. In de hoop dat hij vrijdagsmiddags niet meer in vergadering kon zijn, ook niet op werkbezoek kon zijn. Nee, op de hoop dat hij tot 15.00 uur zit te wachten op het weekend.

Ja, en toen verscheen die Hollander weer. ‘U zou toch eerst bellen?’ Probeerde een van de medewerkersters nog, maar er was geen ontkomen meer aan. ‘Ja, dat klopt.’ Antwoordde ik. ‘Maar ik was in de buurt en dacht, kom laat ik eens informeren.’ De vrouw knikte begrijpend en ging naar haar chef om te informeren of hij zo vriendelijk wilde zijn om zijn finale handtekening te zetten. Daar was hij niet blij mee. Hoogst persoonlijk kwam hij polshoogte nemen wie die Hollander toch was. Daarna verdween weer net zo snel als hij gekomen was en liet zich niet meer zien.

‘Heeft u ook het paspoort van uw vrouw bij u?’ Nee, die had ik niet en dus moet ik maandag terug komen. Maar ik mocht mijn paspoort in leveren voor de benodigde sticker én stempel van Home Affairs! Yes, ik mag tot 24 december 2010 in dit land blijven om te wonen en te werken. Mensen, ik heb mijn visa binnen.

Vrijdag middag, op de valreep, maar het is er. Goed nieuws dus, want nu kunnen we een volgende stap gaan zetten. Eerst maandag de visa’s van Eefke en de jongens regelen en dan kunnen we besluiten nemen.
Terug in de auto voelde ik de emoties opkomen. Een gevoel van blijdschap en opluchting gingen door mij heen YES, het is gelukt.

Tot slot, de afgelopen tijd hebben vele mensen met ons meegeleefd. Nu we eindelijk toestemming hebben om in Afrika te mogen blijven kunnen we dankbaar zijn. Voor wie dit in het geloof vatten kan: laten we onze Heer hiervoor danken. Ik geloof dat de wegen die we gaan en de stappen die we nemen niet buiten Hem omgaat. Hij wijst ons de weg.

Het gaat jullie goed.
Hans

zondag 11 november 2007

Grote broer

Eigenlijk gaan deze foto's over Seth. Wat is het heerlijk om zo'n grote broer te hebben, die niet bang is voor een kikker die zo groot is als de vuist van zijn vader.



Enorme kikkers met een hoeveelheid decibels, die vergelijkbaar is met een Puch brommer zonder dempers in de uitlaat.

Onslaapbaar.

Deze handsome krijgt een eigen artikel

Hier is 't dan. Velen hebben erom gevraagd en eindelijk staat hij op het Net. Wel, mensen wat is jullie mening? Laat het hem even weten.


Dit is formal uniform en wordt gedragen op maandag, vrijdag en bijzondere dagen. Ook bij competities of schooldagen gaat het aan. Iedere school heeft zo zijn eigen pakkie. Dit is dus het uniform van Grace College.

Beste Mensen, wie een bericht wil ontvangen (zie artikel Crash), kan zich opnieuw aanmelden.

dinsdag 6 november 2007

Crash

Iedereen die met computers werkt, weet van de risico’s. Toch, in de praktijk, zijn mensen hardnekkig en hechten niet zoveel waarde aan het maken van een Backup. In de vele jaren dat wij met computers werkten hebben wij ervaren dat het regelmatig extra opslaan van gegevens geen luxe is. Zo ook afgelopen week.

Het ging namelijk mis. Nee, niet dat ik geen Backup’s maak, maar juist toen ik een Backup maakte! Dat kan dus ook nog. Afgelopen week liep mijn computer tíjdens de Backup vast. Dit had ik nog niet meegemaakt, maar leverde mij wel een lastig probleem op. Want zowel de Backup als mijn gegevens waren beschadigd. Geloof me, dit wil je niet meemaken.

De laatste keer dat ik mijn Backup maakte was eind juli. Daarna kwamen de drukke maanden van afstuderen, kerkelijke zaken en emigreren. In deze tijd was ik niet toegekomen aan het maken van een Backup. Met als gevolg dat mijn werk, gegevens en e-mails van na die tijd (augustus, oktober, november) als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

De schade is weliswaar beperkt, maar mocht het zijn dat u of jij in de afgelopen maanden iets (per email) gestuurd hebt, stuur het s.v.p. nog even na. Vooral belangrijke berichten zijn van belang, maar ook persoonlijke correspondentie stel ik op prijs. Dit geldt ook voor degenen die zich hebben aangemeld bij onze Weblog.

Beste Mensen, wie een bericht wil ontvangen (als wij een nieuw bericht publiceren), kan zich opnieuw aanmelden.

Ik maak onze verzendlijst weer in orde.
Hans