Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

zondag 23 maart 2008

Het licht van Pasen

Lieve mensen,

Op Paasmorgen groeten wij elkaar met een bijzondere groet. We zeggen dan tegen elkaar: "Jezus is opgestaan, echt geloof het, het is waar. Jezus, Hij leeft!" 
 
Maar, gelooft u, of geloof jij dat ook? Ik weet, het is niet vanzelfsprekend om te geloven dat iemand – nadat hij gestorven is – weer tot leven komt. Om eerlijk te zijn heeft ook de Bijbel de grootste moeite met de eerste getuigen hiervan. Overigens niet alleen de eerste mensen, die Jezus na zijn dood weer zagen, werden nauwelijks geloofd. Want ook degenen, die met Hem gesproken en gegeten hadden, werden met de nodige scepsis ontvangen. Maar gaandeweg ontmoette meer en meer mensen Jezus en was zijn aanwezigheid moeilijk te ontkennen. Voor velen was geloven eerst zien en dan geloven! Ach, heel herkenbaar, niet?

Toch groeten wij niet zomaar met deze groet. Er zit een geloof achter. Een geloof dat geneest, een geloof dat herstelt. Wie een hand uitsteekt, mag hopen dat deze wordt aangenomen. Maar, zijn we wel in staat om elkaar te groeten? Uit ervaring weten we dat deze (onze) hoop niet altijd vervuld wordt. Soms is het té moeilijk om een ander de hand te schudden. Soms is het té vroeg, maar het kan ook te laat zijn! Herstel van relaties is één van de moeilijkste dingen in het leven, in de Havenkerk ervoeren mensen dit als geen ander.
 
Dit neemt ons geloof niet weg dat, wanneer we elkaar groeten in Jezus' naam, er kracht in schuilt. 
Een genezende kracht, 
een vergevende kracht, 
een herstellende kracht. 
 
God gaf ons handen om er iets mee te doen. 
Handen om mee te werken. 
Handen om mee te bidden. 
Handen om te zegenen. 
Is het niet opvallend dat die ongelovige Thomas juist naar de handen van Jezus vroeg? Voor hem was geloven eerst zien en dan geloven! Ach, heel herkenbaar, niet?
 
De leerlingen kenden de handen van Jezus goed, zij hadden Hem er mee zien groeten, 
zien werken, 
zien opheffen, 
zien opleggen. 
In de handen van Jezus school de kracht van het geloof.
 
In navolging van Jezus zetten vele mensen hun handen in. Vele handen doen goed werk. Soms zelfs zonder te beseffen dat God er het goede in ziet.
Maar ook wanneer er gebeden wordt, 
of als er iemand gedoopt wordt. 
Allemaal handelingen waarin de kracht van het geloof schuilt.

Eén van de grootste getuigenissen van ons geloof zijn misschien wel de handen die erop uitgestuurd werden. 
Al vele jaren werken er mensen met hun handen in de wereld. 
Soms waren het handen die zich vouwden voor het gebed. 
Soms waren het handen die de ander bemoedigend aanspoorden of zegenden. 
Allemaal handelingen waarin de kracht van het geloof schuilt.
 
Ondertussen dragen ook 'velen in den lande', ons als uitgezonden op hun handen. Daarom, als teken van onze verbondenheid, hebben wij een kaars in de kerk gezet en deze is op de Paasmorgen aangestoken. Op Pasen mag het licht opnieuw gaan branden, om zo ons geloof belijden: 'De Heer is waarlijk opgestaan!' In dit geloof bidden wij dat ook onze handen tot een zegenend licht voor de volken mogen zijn.
 
Hartelijke groeten,
 
Eefke, Hans, Max & Seth

maandag 17 maart 2008

Bijpraten

Lieve mensen,

Na een maand is het echt weer tijd om jullie bij te praten, we gaan een poging wagen. Allereerst willen we iedereen bedanken die ons de afgelopen vijf maanden (en daarvoor) gesteund hebben. Jullie doen dat ieder op zijn of haar eigen manier, wat telkens een fijne verrassing is. Dank voor de kaarten, brieven, gesprekken (Skype), E-mails, jullie gebeden en via-via contacten. Eén voordeel van het 'verlaten' van onze weblog is dat mensen ernaar gaan vragen. Zo ontdekken we dat er meer mensen meelezen dan dat we verwachtten. Dit is niet alleen fijn om te ontdekken, maar ook bemoedigend.

Ons huis wordt zo langzamerhand thuis en daar zijn we blij mee. We merken dit op verschillende momenten, maar vooral in de ontspanning die we bij de jongens menen te zien. Zowel Seth als Max zijn meer uitgerust en dus meer ontspannen. Dit vertaalt zich bijvoorbeeld naar hun motivatie voor school. Seth is nauwelijks nog van zijn klasgenootjes te onderscheiden en gaat met plezier naar school. Uiteraard krijgt hij ook huiswerk mee. Het is leuk om hem te horen repeteren op zijn woordenschat, en–echt–hij spreekt een Engels dat wij nooit meer zullen leren! Geweldig.

Ook Max heeft het gewoonweg goed in zijn klas. Afgelopen week zei hij: 'Ik heb nog nooit een klas gehad die zo op mij betrokken was.' Hij geniet van de kinderen in zijn klas, naast het feit dat hij een “butter-flying Dutchman” is (dit is zijn bijnaam), is hij ook gewoon één van zijn klas. En hij doet het goed. Vandaag ontving hij zijn rapport en er staan positieve berichten op, zelfs zijn klassenleraar is trots op hem. Wij ook.
Een ander leuk element in zijn schoolleven is de sport. Max geniet van de contacten die hij daar opdoet. Zo is hij een van de weinige die voor de school kan zwemmen! Ja en dan scoor je punten hé! Maar het meest opvallende is dat hij op school bezig is met het opzetten van een rugby team. Elke dag neemt hij zijn rugbybal mee naar school en speelt in de pauzes met kinderen van school. Kun je het voorstellen: een Nederlandse jongen die op een Zuid-Afrikaanse school een rugby team organiseert? Gaaf toch.

Eefke is zo goed als 'klaar' met haar werkkamer. Eindelijk, na al die jaren, heeft ze een werkplek waar ze haar spullen kan laten liggen zoals ze dat zelf wil (tja, die man van haar dacht dat alleen hij een 'eigen' studeerkamer nodig heeft...). Nu nog tijd vinden om haar eigen werk/hobby's te doen, dan is het plaatje compleet. Dat is nog lastig, omdat er nog redelijk wat administratieve zaken afgehandeld moeten worden en ja, ga dan maar eens iets voor jezelf doen, hé? Dat kan toch niet? Wellicht dat u haar kan overtuigen dat dit best wel kan...

Met Hans is het een ander verhaal, die fietst overal tussendoor. Wat doet die man toch al die tijd? Heeft 'ie niks beters te doen dan..., ja dan wat? Kortom mijn werk is nog 'lekker' ongestructureerd. Dit wil niet zeggen dat er niets gebeurd, maar het vindt niet op reguliere momenten plaats. Op dit moment ben ik bezig met secundaire handelingen, zoals het leren van isiZulu, werkbesprekingen met collega's en het maken van plannen.
Op het gebied van primaire taken zit ik in de aanloop fase. Dat wil zeggen ik loop 'stage' bij mijn collega's om zo te zien met wie zij werken en hoe zij hun werk aanpakken. Hierbij kunt u denken aan Bijbelles, preekles en een instructie weekend voor b.v. zondagsschool leraren en leraressen. Het is fijn om zo met mensen te werken. Ik merk dat hier mijn hart ligt.

Tot zover voor nu, we hebben jullie weer een beetje bijgepraat.

Hartelijke groet uit een wat kouder (slechts 20ºC) Afrika.