Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

zondag 23 december 2007

17 Ashmore road

Beste mensen,

Gisterenavond hebben we een koopcontract getekend voor een huis! Wow. Hiermee komt er een einde aan een lange, lange zoektocht. Er is veel te vertellen, maar dat zal wel in stukjes en beetjes gaan. In een eerder bericht had ik al de GoogleMap locatie getoond, het middelste huis is het huis waarover het gaat. Uiterlijk eind januari hopen we er in te kunnen trekken.

De zoektocht naar huizen liep tegen haar einde. Vorige week vrijdag/zaterdag besloten we dat we moeten kiezen uit twee huizen (we hebben er meer dan 45 bezocht!). Zoals altijd kwam zaterdag de makelaarskrant (de laatste van het jaar) binnen. We hebben die nog doorgenomen, maar we hadden al twee huizen in gedachten. Toch stond er nóg een huis te koop (in onze prijsklasse), die we nog niet gezien hadden. Dus we belden meteen én we konden direct komen kijken!!!

U raad het al dit (laatste) huis was bijna ' perfect'. Al de huizen die we tot nu toe gezien hadden waren ouder én zij moesten allemaal wel iets verbouwd worden (merendeel om buitenlandse gasten te ontvangen..., o ja, en om een studeerkamer). Dit huis niet! Het is alsof we op het laatste moment een schat vonden. Bovendien is dit een huis dat te zijner tijd ook weer goed te verkopen is, in onze situatie ook niet onbelangrijk! Natuurlijk heeft dit huis ook een paar nadelen, maar die wegen niet op tegen de voordelen die we hopen te genieten.

Vandaag plaatsen we ook wat foto's om jullie een idee te geven. Het is een mooi huis en vrijwel onderhoudsvrij. Hieronder zien jullie de plattegrond. Als je erop klikt verschijnt er een grotere afbeelding.












Vanuit de voortuin is dit het aanzicht van het huis.


Helaas is de foto niet al te best, maar dit is het uitzicht over Pietermaritzburg vanuit de eetkeuken.



Achter het huis is een breed pad. Vandaar gaat het stijl omhoog naar een hoger gelegen achtertuin.



Dit is dan het bovengedeelte van de achtertuin, je ziet nog net het dak van het huis.


Deze foto is achter in de woonkamer genomen. De kamer heeft een L-vorm, van hieruit kijken we via de entree naar buiten.



Dit is de andere hoek van de woonkamer. Je ziet hier de trappen naar de slaapkamers en naar de werkruimte.


Boven is er een werkruimte, voor Eefke en de jongens.


Deze foto is achter in de eetkeuken genomen (met de rug naar de bijkeuken). Je ziet, Eefke ziet het helemaal zitten.


Deze foto is genomen van de andere hoek en kijkt de eetkeuken in (met daarachter de bijkeuken).

zaterdag 22 december 2007

Een nieuwe plek; deel II

Beste mensen,

Vanavond is er een koopcontract getekend. Morgen lezen en zien jullie meer. Veel meer...

woensdag 19 december 2007

Ontspannen tussen apen en kakkerlakken

Het is alweer half december. De tijd gaat ongelooflijk snel. Wij zijn net terug van een weekje aan de kust en hoewel onze “regeldingen” daar gewoon doorgingen, was het heerlijk om er even tussenuit te zijn.

Want zo langzamerhand zien wij irritaties ons gezin een beetje binnensluipen (het hoort erbij, is ons geleerd). Max en Seth missen hun vrienden en hun speelgoed. Wijzelf verlangen er naar om onze tijd te investeren in datgene waarvoor wij naar Zuid-Afrika zijn gekomen. Maar de dagen zijn versnipperd. Al het geregel rondom onze emigratie en het zoeken van een huis vraagt, zeker hier in Zuid-Afrika, veel geduld en tijd.

Deze week is de container met onze spullen in Durban aangekomen. Maar ja, er is nog geen eigen huis, dus voorlopig zal onze huisraad opgeslagen worden. Dat is een tegenvaller voor Max en Seth. En eerlijk gezegd… ook wij zien (na “bijna een jaar” verkassen, inpakken en uitpakken) er naar uit een “eigen plek”onder de Zuid-Afrikaanse zon te hebben. Onze lijsten en foto’s weer aan de muur, onze boeken en cd’s weer op de plank en eindelijk weer eens slapen op je eigen vertrouwde matras. En om simpelweg… aan de slag te kunnen zodat ook de “gewone” dingen gaan lopen

Deze onderbreking kwam dus op een goed moment. Want van vakantie was het dit jaar nog niet gekomen en een week aan de Indische Oceaan was welkom. En opnieuw merkten wij op dat wij naar een prachtig land verhuisd zijn. Naast allerlei interessante mensen die wij in deze week hebben ontmoet, hebben wij ook kennisgemaakt met een apenfamilie die zich prima voor ons vakantiehuisje vermaakte. Wij hebben een hamerhaai zien zwemmen en een zeeschildpad ontmoet. Daarnaast zagen wij ook kleinere dieren waar wij flink van onder de indruk waren. Enorme kakkerlakkern liepen razendsnel door onze huiskamer. En de Miljoenpoten waren ook zeer interessant.

Brrrrr, we zijn weer opgeladen!

Eefke

maandag 3 december 2007

Beloofd is beloofd


Terwijl er in Nederland tot op het 8:00 uur Journaal vurige pleidooien voor de Sint wordt gehouden. Hebben wij een gouden (of beter een witten) greep gedaan.

Tja, de meest gerespecteerde man van het land... Het deed mij denken aan het duo Fluitsma & Van Tijn:
15 miljoen mensen
Op dat hele kleine stukje aarde
Die schrijf je niet de wetten voor
Die laat je in hun waarde


Beste mensen,
een gezellige pakjesavond toegewenst,
maar laat je niet te veel meenemen.

zondag 2 december 2007

Sint komt niet en de Kerstman heeft het te warm

Lieve mensen,

hoe vergaat jullie in Nederland? We gaan ervan uit dat de ‘december-gekte’ volop is los gebarsten, want zo gaat dat ieder jaar.

Vooral als het gaat over de strijd tussen de twee mastodonten van de maand december, klagen de cynischen steen en been over de oprukkende commercie. Cultuurrelativisten doen hetzelfde, maar dan over de nivellering van de Sint. Acties worden ondernomen om Santa (want zo heet hij immers) pas na 6 dec. vrijbaan te geven. Want, de Sint mag toch niet ‘lijden’ onder de opkomende commerciële druk van de Kerstman. Pessimisten zien beide heren niet zitten, terwijl de positivisten heilig in hen geloven.

Het bijzondere van deze commerciële ontwikkeling is, dat de christelijke vertelling verloren is gegaan (beide feesten komen van oorsprong uit tradities met een christelijke signatuur). Sinterklaas, die als heilige zo bekend stond om zijn onbekommerde zorg voor de armen, is tot een icoon geworden van onze materialistische maatschappij. Kerst, van oorsprong een feest ter gedachtenis van de komst van God op aarde, is vergroeid tot een utopisch idealisme van ‘vrede op aarde’ waar voor God geen plaats meer is.

Hoe nu te handelen als een Nederlands gezin in Zuid-Afrika?

‘Vieren jullie Sinterklaas? Hebben jullie met die hitte een kerstboom?’ Inderdaad, dít zijn de vragen die op ons afkomen. Het ‘enige’ wat wij dit jaar van de Sint meekregen, is dat hij (uit dankbaarheid voor ons vertrek, of puur uit pesterij?) in Kampen is aangekomen.

Seth had het meteen met hem gehad. Nee, geen Sint in Afrika dit jaar. Kerst dan? Ook dit loopt geen storm. De zomer is in aantocht, dus een witte kerst is wel het laatste waar we bij stil staan (behalve dan de witte kerstboom die we gezien hebben, foto volgt later).
Even verlangde ik terug naar die gekte in Nederland, maar nee het gaat ons voorbij. Geen pepernoten en kerstkransen, maar oploskoffie met eigen gebakken kruidkoek.

Toch komen wij er niet onderuit. Het ‘probleem’ is natuurlijk de jaarlijkse goederen stoom. We hebben het nog geprobeerd: ‘Straks komt de container en dan lijkt al je speelgoed weer als nieuw.’ Maar, nee daar trappen onze jongens niet in. Ook wij leven met onze kinderen in een commerciële tijd en de verlanglijstjes groeien gestaag (gelukkig maar). Niet dat onze kinderen onbekend zijn met het Kind in de kribbe, dat niet, maar die lijsten zijn een doel op zich.

Maar ach, waar heb ik het over? Pa heeft een nieuwe computer nodig, ma een andere auto. Heb ik eigenlijk nog wel een boodschap?

Hans

zaterdag 1 december 2007

Een beeldimpressie van de Ndaleni kerkdienst


De dienst in de gemeente van Ndaleni was een bijzondere. Niet omdat er nu een witneus dominee kwam preken, maar omdat er zoveel getuigenis vanuit ging. Het was een dienst waarin niet alleen jongeren belijdenins van hun geloof deden, maar er is ook een oudere man tot geloof gekomen. Hij werd in deze dienst dus ook gedoopt.
Na zijn doop hebben we met alle belijdende leden het heilig avondmaal gevierd. Ook dit was een mooi getuigen. Samen oud en jong, in leeftijd en in geloof getuigen van de dood en de opstanding van de Heer is een kern van ons geloof. Daarmee wordt iets werkelijk zichtbaar van wat het geloof voor ons betekend.


Maar ja er zit ook een keerzijde aan. De cultuur van de Zulu's is een orale cultuur. Men 'leeft' van de verhalen en alles wat erom heenkomt. Uitvoerig wordt er gesproken en gezongen. Al met al was dit een dienst van ruim drie uur! Nog los van het feit dat we ca. driekwartier later begonnen. Tja, dan wil ook een Zulu weleens afhaken.


Ten diepste deert dat niet, want wie iets van de dag meeneent is al 'rijk' genoeg.

donderdag 22 november 2007

Zulu-dienst in Ndaleni

Velen hebben er naar gevraagd: ‘Doe jij al kerkdiensten op zondag?’ of ‘Moet je zondags al werken?’ Doorgaans komen deze vragen op aan de hand van het beeld dat we hebben van een predikant: die werkt. Wel, tot nu toe deze predikant niet. Hoewel, niet op zondag. Al de andere dagen zijn gevuld met ‘emigreren’ in de breedste zin van het woord. Wie deze weblog regelmatig leest weet wat dit allemaal inhoudt.

Eén van de reden dat ik nog weinig in de kerken doe is het feit dat al mijn studieboeken nog in de container zitten (op zee) én dat ik nog geen plek heb om mij voor te bereiden (bijvoorbeeld preken). Zodra we een huis hebben en de studeerkamer is ingericht kan ik wat dit betreft aan de slag.

Maar voor aanstaande zondag ben ik uitgenodigd om in de Zulukerk van Ndaleni te komen preken. Het zal een bijzondere dienst zijn, want er zullen een aantal jonge mensen hun belijdenis gaan doen. Daarna zullen zij met de gemeenten het avondmaal vieren. Met andere woorden het zal een bijzondere dienst worden.

Ter verheldering.
In de kerk doen mensen hun ‘belijdenis’ als zijn jong volwassen zijn. Zij geloven dat Jezus Christus gestorven is en (na drie dagen) weer letterlijk uit de dood is opgestaan. Dit geloof in de opstanding van Jezus is cruciaal en wordt als een soort ‘getuigen in de kerk’ uitgesproken. Het avondmaal is een gedenkmoment waarop leden van de kerk (die belijdenis gedaan hebben) samen een stukje brood eten en een slokje wijn (of zoals in de Havenkerk: druivensap) drinken. Hiermee bevestigen ze wat ze eerder uitgesproken hebben: dat Jezus gestorven is voor alle mensen (wij geloven ook voor jou). Wie dit gelooft, mag delen zowel in zijn dood (klinkt wat eng) als in zijn nieuwe leven. We zeggen dan: ‘In Jezus dood en zijn we dood voor de macht van de zonde én we kunnen/mogen leven voor God.

Wel er is hier nog veel meer over te zeggen, maar aanstaande zondag zullen een aantal jongeren belijden dat zij in Jezus geloven en dat zij op Hem vertrouwen als het gaat over hun leven en dood. Zij geloven dat Hij erbij is en er altijd bij zal zijn. Dat heeft hen veranderd. Zij zijn anders gaan denken (en hopelijk ook anders gaan doen). Daarover wil ik gaan (s)preken: wie in Jezus gelooft is een nieuwe schepping, een ander mens. God maakt nu al deze mensen nieuw in hun denken en spreken. Dat zal moeten blijken uit wat ze geloven én uit wat ze doen.

Wel wie hierover meer wil horen is a.s. zondag van harte uitgenodigd. Wie helaas verhinderd is, heeft nog één hoop. Misschien maakt Eefke enkele opnamen met de video, dus misschien is later een stukje van de dienst te zien op de buis…

Afronding werk en vertrek fam. Reitsema

Gisterenavond zijn op de valreep Arie en Merrel Reitsema bij ons langs geweest. Een kort bezoek om afscheid te nemen én om de laatste lootjes van de zending aan elkaar te knopen. Afgelopen weken heeft Arie vele zaken van de zending afgerond en – zover mogelijk – overgedragen. Na al dit werk, komt er voor hun wat rust in hun leven, althans voor wat betreft de zending. Na dit korte bezoek hebben wij hen ‘uitgezwaaid’, want vandaag (donderdag 22 nov.) na het middag uur hopen zij te vertrekken naar Nederland. Graag jullie gebed voor hen.

Hans

Seth knapt wat op, maar nog wel kleine oogjes.

Om 7.15 uur werd Seth vanmorgen wakker. Het eerste wat hij zei was: ‘ik ga nooit meer post uit de brievenbus bij het hek halen.’ Gevolgd door: ‘ik heb dorst en trek in eten.’ En dat was logisch, want hij had sinds zijn ontbijt van de vorige dag niet meer gegeten of gedronken.
Met een nog wit koppie en een beetje verhoging zit hij nu even televisie te kijken.

Vannacht heb ik, Eefke, verschillende keren gedroomd en ben diverse keren met een kind met een gapende wond naar het ziekenhuis gereden. Ik ben erg blij dat vandaag het beveiligingsdraad met de ‘zogenaamde scheermesjes’ door de verhuurder zal worden weggehaald.

Iedereen bedankt voor jullie reacties en gebeden.

woensdag 21 november 2007

Trauma

Wat emigreren met ons doet merken we wanneer er dingen gebeuren die stress en spanning veroorzaken. Zo ook deze middag. Omstreeks 12.30 uur haalde Eefke Seth van school en reed met hem naar huis. Bij ons huis aangekomen zag Seth dat er post in onze postbus zat en wilde dat eruit halen. Dat deed hij vaker, maar dit keer echter liep het mis.

Bij de ingang van onze tuin staat een automatisch hek, deze is op afstand te bedienen. Als wij aankomen rijden dan kan het met een knop op de afstandsbediening geopend worden. Na een korte tijd (dan is de auto gepasseerd) sluit het hek automatisch. Voor het hek staat een klein huisje op een verhoging, waar de postbode de post in doet. De post kun je op twee manieren er weer uithalen: aan de voorkant en aan de achterkant.

Omdat Seth snel uit de auto sprong kon Eefke nauwelijks zien wat er gebeurde. Het automatische hek stond al open en Seth pakte aan de achterkant van het huisje de post eruit. Juist op dat moment bewoog het hek om zich zelf weer te sluiten. Seth zijn hand en arm stak er nog door heen en daardoor ging zijn arm langs het beveiligingsdraad. Hier in Afrika wordt dit ‘Razor Wire’ genoemd. Dit is vreselijk materiaal dat dient om indringers buiten te sluiten. Het resultaat hiervan was dat hij zich sneed en wij met spoed naar het hospitaal moesten.


Op dit moment (woensdagavond 21 november) gaat het weer redelijk goed met hem. In de ER hij eerst verdoofd met een hoge dosering paracetamol en later met een soort slaap-/verdovingsmiddel (oraal). Na een uurtje heeft een arts zijn onderarm gehecht. Seth had een snede van ca. 10 cm op zijn linker onderarm, plaatselijk 1 tot 1,5 cm diep. U begrijpt dat dit geen prettige ervaring was, zowel voor Seth als zijn moeder, broer en vader.

Vanmiddag zijn we behoorlijk geschrokken van iets dat valt onder de categorie huis-tuin-en-keuken ongelukken. We kunnen niet alles voorkomen, toch voelt dat anders. Het bizar om te ontdekken dat veiligheidsmaatregelen op zo’n manier tegen je kunnen werken. We hebben de eigenaar van ons huis gevraagd om dit draad direct te verwijderen. Want iedere keer dat je er aan voorbij rijdt gaat er iets door je heen.

Wat voor hem extra sneu is, is dat vanavond hij op school zijn kerst uitvoering zou geven. Afgelopen weken heeft hij zijn repertoire (ook thuis) geoefend. Seth zou een van de herders zijn, maar helaas gaat dat nu niet door. Tijd heelt alle wonden, ook letterlijk. Morgen zullen we zien hoe hij er doorheen komt. We houden jullie op de hoogte.

vrijdag 16 november 2007

Feest in Huize Vel Tromp

Lieve mensen,

We gaan hier een party bouwen, want we hebben er reden toe! Laat ik jullie vertellen waarom. Om eerlijk te zijn was ik het een beetje zat. Dagelijks (en soms tweemaal per dag) had ik een conversatie met één van de twee vriendelijke dames van het kantoor. Niet zomaar dames, nee dames waar je wat aan hebt. Ruim twee weken geleden was ik al bij hen langs geweest en eens vriendelijk met hen gepraat. Die morgen merkte ik al dat zíj wel hun best doen, maar zoveel anderen niet. Die anderen zijn dan merendeels hun ‘meerdere’. Op de keeper beschouwd zitten zij geregeld tussen wal en schip. Of, anders gezegd, tussen twee vuren in. Aan de ene kant die vriendelijke meneer uit Holland en aan de andere kant die hogere collega die je elke dag op je werk tegen komt. Uiteindelijk lijkt die meneer uit Holland die aan het kortste eind te trekken. Deze dames voelen zich er een beetje schuldig over.

Zoals ik al schreef belde ik deze dames dagelijks op om eens te informeren hoe het er mee voor staat. Nu heb ik ontdekt dat het antwoord: ‘No, sir, your application is still in proces.’ betekent: ‘Helaas heeft mijn baas nog geen zin om naar uw papieren te kijken.’ Nu is het niet zo dat ik daar genoegen mee nam en dus vroeg ik telkens wanneer ik mocht terugbellen. Met andere woorden: wanneer, denkt u, heeft uw chef wel zin om naar onze papieren te kijken. Dit was ik dus een beetje zat. Vanmiddag, een half uur vóór sluitingstijd, ben ik naar het kantoor van Home Affairs gereden. In de hoop dat hij vrijdagsmiddags niet meer in vergadering kon zijn, ook niet op werkbezoek kon zijn. Nee, op de hoop dat hij tot 15.00 uur zit te wachten op het weekend.

Ja, en toen verscheen die Hollander weer. ‘U zou toch eerst bellen?’ Probeerde een van de medewerkersters nog, maar er was geen ontkomen meer aan. ‘Ja, dat klopt.’ Antwoordde ik. ‘Maar ik was in de buurt en dacht, kom laat ik eens informeren.’ De vrouw knikte begrijpend en ging naar haar chef om te informeren of hij zo vriendelijk wilde zijn om zijn finale handtekening te zetten. Daar was hij niet blij mee. Hoogst persoonlijk kwam hij polshoogte nemen wie die Hollander toch was. Daarna verdween weer net zo snel als hij gekomen was en liet zich niet meer zien.

‘Heeft u ook het paspoort van uw vrouw bij u?’ Nee, die had ik niet en dus moet ik maandag terug komen. Maar ik mocht mijn paspoort in leveren voor de benodigde sticker én stempel van Home Affairs! Yes, ik mag tot 24 december 2010 in dit land blijven om te wonen en te werken. Mensen, ik heb mijn visa binnen.

Vrijdag middag, op de valreep, maar het is er. Goed nieuws dus, want nu kunnen we een volgende stap gaan zetten. Eerst maandag de visa’s van Eefke en de jongens regelen en dan kunnen we besluiten nemen.
Terug in de auto voelde ik de emoties opkomen. Een gevoel van blijdschap en opluchting gingen door mij heen YES, het is gelukt.

Tot slot, de afgelopen tijd hebben vele mensen met ons meegeleefd. Nu we eindelijk toestemming hebben om in Afrika te mogen blijven kunnen we dankbaar zijn. Voor wie dit in het geloof vatten kan: laten we onze Heer hiervoor danken. Ik geloof dat de wegen die we gaan en de stappen die we nemen niet buiten Hem omgaat. Hij wijst ons de weg.

Het gaat jullie goed.
Hans

zondag 11 november 2007

Grote broer

Eigenlijk gaan deze foto's over Seth. Wat is het heerlijk om zo'n grote broer te hebben, die niet bang is voor een kikker die zo groot is als de vuist van zijn vader.



Enorme kikkers met een hoeveelheid decibels, die vergelijkbaar is met een Puch brommer zonder dempers in de uitlaat.

Onslaapbaar.

Deze handsome krijgt een eigen artikel

Hier is 't dan. Velen hebben erom gevraagd en eindelijk staat hij op het Net. Wel, mensen wat is jullie mening? Laat het hem even weten.


Dit is formal uniform en wordt gedragen op maandag, vrijdag en bijzondere dagen. Ook bij competities of schooldagen gaat het aan. Iedere school heeft zo zijn eigen pakkie. Dit is dus het uniform van Grace College.

Beste Mensen, wie een bericht wil ontvangen (zie artikel Crash), kan zich opnieuw aanmelden.

dinsdag 6 november 2007

Crash

Iedereen die met computers werkt, weet van de risico’s. Toch, in de praktijk, zijn mensen hardnekkig en hechten niet zoveel waarde aan het maken van een Backup. In de vele jaren dat wij met computers werkten hebben wij ervaren dat het regelmatig extra opslaan van gegevens geen luxe is. Zo ook afgelopen week.

Het ging namelijk mis. Nee, niet dat ik geen Backup’s maak, maar juist toen ik een Backup maakte! Dat kan dus ook nog. Afgelopen week liep mijn computer tíjdens de Backup vast. Dit had ik nog niet meegemaakt, maar leverde mij wel een lastig probleem op. Want zowel de Backup als mijn gegevens waren beschadigd. Geloof me, dit wil je niet meemaken.

De laatste keer dat ik mijn Backup maakte was eind juli. Daarna kwamen de drukke maanden van afstuderen, kerkelijke zaken en emigreren. In deze tijd was ik niet toegekomen aan het maken van een Backup. Met als gevolg dat mijn werk, gegevens en e-mails van na die tijd (augustus, oktober, november) als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

De schade is weliswaar beperkt, maar mocht het zijn dat u of jij in de afgelopen maanden iets (per email) gestuurd hebt, stuur het s.v.p. nog even na. Vooral belangrijke berichten zijn van belang, maar ook persoonlijke correspondentie stel ik op prijs. Dit geldt ook voor degenen die zich hebben aangemeld bij onze Weblog.

Beste Mensen, wie een bericht wil ontvangen (als wij een nieuw bericht publiceren), kan zich opnieuw aanmelden.

Ik maak onze verzendlijst weer in orde.
Hans

woensdag 24 oktober 2007

Routine en vragen

Met dit stukje wil ik ingaan op vragen die er leven. Voor een deel zijn het dezelfde vragen waar ook wij, als gezin, mee leven. De meest gestelde vraag gaat over de vergunningen en visa’s. Hebben jullie die al rond en wanneer krijgen jullie die? Wel, ook wij moeten wachten op een antwoord. Om toch wat inzicht te krijgen ben ik bij Home Affairs geweest. Zoals het er nu naar uitziet kan ik over twee weken bellen. Dan krijgen we te horen of de aanvragen zijn geaccep- teerd (of niet). Als dat inderdaad lukt, dan hebben we binnen de 1,5 maand de papieren rond. Dat is niet slecht, nu maar hopen en bidden.

Andere vragen richten zich op het dagelijkse leven. Hoe verloopt dat? Kost het veel tijd? Doen jullie alles samen en worden jullie daarbij geholpen/opgevangen? Wel, op dit moment merken we dat we gewend raken aan de routine. De wegen naar 3 winkelcentra’s hebben we nu goed ontdekt én (zoals het Hollanders betaamt) weten we ook al aardig waar we welke producten het beste kunnen kopen. Dit betekent dat we niet alles meer gezamenlijk doen, behalve de ‘grote’ dingen.
Voor wat betreft de opvang kunnen we alleen maar zeggen dat we hier fijne mensen om ons heen hebben staan. Zowel de emeritie en hun vrouwen, als mijn collega’s bekommeren zich geregeld om ons en helpen ons bij de vragen die wij hebben. Zo zijn afgelopen week de vier predikanten bij ons op de koffie geweest! Overigens krijgen ook de jongens aandacht, iedereen is ‘trots’ op hen (en terecht :-).

Voor wat betreft mijn werkzaamheden ligt de situatie anders. Constant moet ik mijzelf voorhouden: ‘emigreren is ook werk’, maar dat valt niet mee. Want aan de ene kant wil ik graag van alles doen, maar aan de andere kant zit ik – zonder mijn boeken – om het hand. Gelukkig heb ik een collega om de hoek wonen. Van hem heb ik het een en ander te lezen meegekregen.
‘Gelukkig’ hebben mijn directe collega’s mij op het hart gebonden om eerst goed te settelen, vóórdat ik hals-over-de-kop aan de slag ga. Dit wordt mede ingegeven door het feit dat het seizoen in November al wordt afgebouwd. In december begint n.l. hier de zomer vakantie en dan ligt het kerkelijke leven – net als in Nederland – stil.

Omdat we over twee weken onze visa’s hopen te krijgen zijn we in ons aan het oriënteren op grotere uitgaven. Als eerste zijn we opzoek naar een auto. Tja, en wie ons een beetje kent zal weten dat wij ons nooit zo auto’s hebben gericht. Dat is hier dus anders. Nu wij Max elke dag op en neer naar school brengen (25 km) gebruiken we de auto intensief. Bovendien is het verkeer niet zo geordend als in Nederland en dat heeft gevolgen voor de veiligheid. Kortom, we zijn opzoek naar een recente en veilige auto. Maar de moeite die wij ervaren is het verschil in rijkdom ten opzichte van mijn collega’s.

Een andere zoektocht is een huis. Net als het zoeken naar auto’s is dit een tijdverslindende bezigheid (met dezelfde dilemma’s). Toen we nog in Nederland woonden werd er ons verzekerd dat we ‘goedkoop’ konden huren. Of zelfs voor € 20.000,= een mooi (groot) huis zouden kunnen kopen. Maar dat is niet zozeer het geval. Want er worden maar weinig huizen te huur aangeboden en als ze dat worden, dan zijn het merendeel Westerse prijzen. We zijn dus eerder geneigd om te kijken naar koop huizen, maar die moeten we minimaal met een factor vijf verhogen. Al met al stelt ons dat voor een hoop gepuzzel: ‘Hoe krijgen we dat rond?’ We maken ons niet echt zorgen hoor, maar het zijn wel complexe vragen: ‘Kunnen we wel een hypotheek krijgen? Kunnen we ons huis wel verkopen als we over vijf of zeven jaar terug moeten? Krijgen we, na die tijd, ons kapitaal Zuid-Afrika nog wel uit?’ en ga zo maar door. Tja, het zijn maar aardse vragen, maar toch ze zijn voor ons van belang en lastig te beantwoorden.

Wel, het is (opnieuw) een lang verhaal geworden. Toch hopen we dat we hiermee iets kunnen laten zien hoe en waarmee wij onze dagen invullen. Heeft u nog vragen, laat het ons maar weten, wij horen jullie graag.

Hartelijke groet, Hans

Kanibalen, dauwtrappers, vogelspotters

Zomaar een impressie van hoe Hollanders in Afrika hun cultuur in stand houden.

Voor het geval u het nog niet wist: Afrika is het land van de Braai, nou dat is tegen Seth niet tegen dovemans oren gezegd. 'Die kip kan ik echt wel in m'n eentje op.' Zo gezegd, zo gedaan en de hele kippenborst werd door meneer verslonden. Overigens nog voordat de bokkies het wereldkampioenschap behaalde.

Naast al het harde wer- ken (het aan te passen in de nieuwe cultuur), trekt de familie er geregeld (voor dag en dauw) op uit. En, zoals ze gewend zijn in het Hollandse landschap, in korte broek met sandalen. Nou, dat leren ze ook wel af. Afrika is niet een land waarin je op pad gaat zonder je goed te kleden. De mieren zijn soms drie keer zo groot en een slangetje kan altijd om de hoek liggen loeren. Nee, in het vervolg de wandelschoenen aan en een lange broek.

Tot slot twee Hollandse mannen die beide zo hun eigen interesse hebben. Seth heeft het doorgaans al snel gezien en is op de uitkijk of er niet een leuk terrasje te vinden is. Of op z'n minst een picknick-tafeltje. Ja, zeg, we kunnen toch wel wat eten?

Max, is van iets ander hout gesneden. Hij treed meer en meer in de voetsporen van zijn opa's. Max kan enorm genieten van alles wat beweegt, groeit en bloeit. Kortom het is leuk om met de mannen op stap te zijn.

zondag 21 oktober 2007

Dagenlijkse wel en wee

Lieve mensen,

Nog een stukje over ons dagelijkse wel en wee. We zijn ongelooflijk blij met het feit dat Max en Seth een goede start hebben gemaakt op school. Zij lijken allebei een fijne school en een leuke klas te hebben. Max gaat in uniform en Seth mag (nu nog) in zijn ‘gewone’ kleren. In Januari gaat ook hij in uniform naar school. Om zeven uur zitten we in de auto (Max zijn school start om 7.30 uur) en rijden eerst naar Hilton om hem weg te brengen. Het is een mooi tochtje van een dik kwartier en daarna rijden wij terug en brengen Seth naar school (Seth begint om 8.00 uur).

De school van Max is een gloednieuw gebouw met sportvelden eromheen. Het ligt buiten de stad en heeft een prachtig uitzicht op de bergen (wel heel Engels en met zeer beleefde kinderen). Wij moesten een beetje lachen om alle regeltjes (code of conduct) die wij en Max persoonlijk moesten ondertekenen. Zo mag bijvoorbeeld Max geen gel in zijn haar. Op maandag moet hij in ‘formal’, dat is een overhemd met een stropdas en blazer dragen. Zo waren er wel acht A4tjes gevuld met allerlei regels (brrrr). Maar aan de andere kant is de school behulpzaam en is iedereen bijzonder vriendelijk.

De school van Seth is ouderwets, maar gezellig. Hij heeft een lieve juf en er lopen ook hele vriendelijke Zulu Granny’s rond die de kinderen en juffen assisteren. De speelplaats is een enorme tuin met speeltoestellen en, tot Seth zijn grote vreugde, een overdekte zandbak. Er lopen schildpadden en er zijn parkieten. Ieder dag komen er nieuwe Engelse woorden bij en de laatste dagen hoorden wij ook van hem liedjes: ‘my eyes can see it’s springtime and I’m so glad’ (ja, wij gaan dit jaar twee keer de lente meemaken).

Verder vliegt onze tijd voorbij, de dagen zijn gevuld met allerlei regeldingen. Wij vullen de dagen met het zoeken naar dokter, tandarts, orthodontist, diabeteszorg, makelaars, apotheek, sportverenigingen. Het is leuk om in een heel andere land uit te zoeken hoe je nu die”gewone” dagelijkse dingen moet regelen. Zoals; wat doet men hier met oud-papier, glas, batterijen, statiegeldflessen enz.? Er zijn honderdduizend dingen waar je vroeger bijna niet over nadacht, en die nu gewoon niet duidelijk zijn. Het kost veel energie. Wij merken nu pas hoe pittig de laatste maanden in Nederland geweest zijn. Maar gelukkig is er ook ruimte om even op adem te komen.

Verder lijkt de voortgang van ons werkvergunning/visum te vorderen. Het zou fijn zijn wanneer dat rond is, want dan kunnen wij eindelijk 'onze container' over laten komen. Vooral Max en Seth verlangen naar hun vertrouwde spulletjes, waarvan zij het meeste al 10 maanden (sinds de verhuizing naar Kampen) hebben moeten missen.

Al met al genieten wij van de omgeving, van onze heerlijke tuin, van het grillige weer (ene moment snoeiheet, het andere moment een hevige stortbui) de bloeiende bomen en planten, de hagedissen en de vogels, en al die verschillende (ook in kleur) mensen. Iedere dag zijn wij benieuwd wat de dag ons nu weer gaat brengen. Wij houden jullie op de hoogte!

Eefke

Maar toch ook weer praatjes

Lieve mensen, deze week is het een maand geleden dat we vertrok- ken. Kunnen jullie je het voorstellen? De afgelopen tijd hebben we uiteraard contact gehad met o.a. onze familie. Het ‘vreemde’ daarbij is dat we nu – net als in Kampen – het gevoel hebben dat we zo bij elkaar op de koffie kunnen. Alleen wanneer we stil staan bij het feit dat we ver weg wonen, dan beseffen we dat het anders is.

Misschien kunnen we in onze multi-commumicatie tijdperk er een Cruijfferiaanse uitspraak van maken: iedere vertrek heeft zijn aankomst! Met andere woorden, ook al wonen we ver weg, we kunnen door onze communicatie middelen elkaar schrijven, spreken en zelfs zien. Meer dan we daarvoor ooit gedaan hebben. Het is overigens fijn om te ervaren dat en hoe jullie met ons meeleven, lezen, reageren, bellen en Skypen. Het helpt ons echt.

Uit jullie reacties blijkt ook dat er best nog wel veel vragen leven. We proberen die zo goed als mogelijk te beantwoorden. Dit geldt ook voor vragen die jullie in b.v. reacties of email stellen. Maar voor ons is het makkelijker om deze vragen via de weblog te beantwoorden. We hebben (nog) beperkt Internet én zo kunnen jullie meelezen met de antwoorden op vragen van anderen. Hierdoor hopen we een goed beeld te kunnen schetsten van onze ontwikkelingen Dus: s.v.p. blijf reageren én we lezen ook heel graag hoe het jullie vergaat, ook dat hebben we nodig.

Goed, hoe is het nu bij ons? Echt het gaat (nog steeds) heel goed met de familie! Goed gaan betekent dat we de ups en downs goed doormaken. Van tijd tot tijd is een van ons het even zat, maar daar is dan ruimte voor.
Vooral in deze tijd hebben we profijt van onze cursussen die we aan het HKI in Utrecht gevolgd hebben. Daar zijn we voorbereid op hoe we tegen verschillende reacties, gevoelens, enz. aan kunnen kijken.

Uiteindelijk is de taal het meest lastige om mee om te gaan. Wamt hoeveel je ook van het Engels weet, we merken dat we het huis-tuin-en-keuken Engels gewoon moeten leren. Bijvoorbeeld: als je iemand ontmoet (zeker die je een beetje kent) dan gaat dat zo: Je ‘pitcht’ je stem een beetje omhoog en zegt: ‘Hello, how are you?’ (reactie) ‘O, I’m fine thank you and how are yourself?’ (je antwoord) ‘O, I’m fine, thank you.’ Daarna begint de eigenlijke conversatie. Nou dat vindt dus tientallen keren op een dag plaats. Natuurlijk is het gehele gesprek omgeven door vergelijkbare ‘overdreven’ beleefdheid en belangstelling, net zoals de afronding van het gesprek. ‘All right, thank you so much.’ ‘O, no problem, pleasure, bye, bye’. Enz., enz. Als Nederlander wordt je daar dus ‘gek’ van (uitspraak van Seth). Maar goed, zoals ik al schreef: we overleven het goed...
Een ander middel om deze periode goed door te komen is natuurlijk met elkaar op stap gaan en leuke dingen doen. Gisteren (Zat. 20 Okt.) zijn we op bezoek geweest bij de fam. Vonkeman (de eerste zendeling). Dat was een heel gezellig bezoek met veel verhalen. Het is ook goed om te merken dat mensen heel belangstellend naar de jongens zijn. Dat beurt hen op!

Aansluitend hebben we een relatief klein wildpark (uiteindelijk groter dan alle Nederlandse dierenparken bij elkaar) bezocht. Ja, en daar zagen we natuurlijk de nodige Afrikaanse schoonheden. Maar om nu te bewijzen dat we ook van het kleine genieten doe ik er een fotootje bij. De rest bedenken jullie zelf maar.

Hartelijke groet,
Hans

P.S. O ja, voor wie het nog niet weet. Gisterenavond is Zuid-Afrika wereldkampioen rugby geworden. Groot feest!

woensdag 17 oktober 2007

Even geen praatjes, maar plaatjes

Lieve mensen,

Jullie zullen begrijpen dat we geprobeerd hebben om de dingen niet mooier te laten lijken dan ze zijn...

De voortuin...
De achtertuin...
En Seth hard aan het werk met Josef om een paar oude boomstronken te verwijderen.
Tja, en dit is natuurlijk Max zijn liefde: een Boomagama (lijkt veel op wat hij in Delft in zijn terrarium had).

woensdag 3 oktober 2007

Boodschappen, kerk en scholen

Alweer een ruime week verder.. Wij hebben onze handen vol aan de gewone dingen. Alles opnieuw uitzoeken en opzoeken. Voor ieder boodschapje de auto instappen. (wij wisten dat, maar het is toch echt wennen) Iedere dag weer nieuwe dieren in je tuin of omgeving ontdekken. Jammer genoeg hebben wij niet direct beschikking over internet. Dat betekend dat wij om de zoveel dagen een ritje moeten maken naar Bob en Geertje om even de email te checken etc.. Nu is dat gezellig genoeg en wij zijn bijzonder blij dat zij daar ons de gelegenheid voor geven. Telefoneren (wij hebben alleen mobiel) is hier duur. Laat staan wanneer je naar Nederland belt, dus proberen wij dat zoveel mogelijk te beperken.

(Even tussendoor: dit is ons huis even na 21.00 uur P.M.)

Om 9 uur zaten wij in de Dopperkerk. Dezelfde kerk waar wij door onze collega’s eerder deze week waren ontvangen. Ds. Vonkeman preekte. In Afrikaans, dus ook de Max en Seth konden het redelijk verstaan. Wij werden als gezin door ds. Vonkeman voorgesteld aan de gemeente. Maar na afloop was er niemand van de gemeente die zichzelf voorstelde of ons aansprak. Dat was wel even gek. Dat zijn wij zo anders gewend. Maar Bob Wielenga (die er ook was) vertelde ons dat men dat in deze kerk niet gewend is. En zeker als je dominee bent, (pffff) dan is er helemaal afstand. Dus... je moet zelf op de mensen afstappen anders heb je weinig kans op contact. Oké.. dat weten wij dan ook weer.

Intussen is het bezoek aan Richmond alweer achter de rug. Het was een mooie rit. Alles is veel groener dan tijdens ons bezoek in juli 2005. Toen was het winter en nu is .de lente begonnen. Onze bezoek duurde niet lang. Idith is nog aan het herstellen van een zware operatie. Leuk was het om hun dochter Jaël weer te ontmoeten. Jaël is van de leeftijd van Max. Dus Max zag zijn kans schoon om vragen te stellen het schoolsysteem.


Dinsdag 2 oktober Seth kwam ons al vroeg wakker maken; “ Vandaag moet ik naar school, wakker worden”! Hij had er zin in, maar was ook een beetje zenuwachtig, zijn boterham bleef half opgegeten op zijn bord liggen. De school is een groot complex. Het bestaat uit allemaal verschillende gebouwen. Vroeger waren het woonhuizen. Er ligt een zwembad bij en grote sportvelden. Het interieur is ouderwets en rommelig maar wel gezellig. Tussen de gebouwen ligt een grote tuin met speeltoestellen en tafeltjes. In de bomen hangen kooien met parkieten en er lopen schildpadden rond. Ieder gebouwtje heeft een veranda waar allemaal tafeltjes staan om aan te werken. Heel veel gebeurd dus in de buitenlucht. Binnen in de gebouwen zitten alle kinderen op de grond. Nadat wij een korte rondleiding hebben gehad in de school geeft Seth aan dat hij vanmorgen graag wil blijven. Een dikke knuffel en daar gaan we dan. Wanneer wij hem om 12.30 uur ophalen is hij moe maar positief.
Morgen wil hij weer! Dat komt mooi uit, want morgen gaan wij met Max een kijkje nemen op Gracecollege. Spannend!!

zaterdag 29 september 2007

Onze eerste dagen in Afrika

Lieve mensen,

Natuurlijk zijn jullie heel benieuwd hoe wij het de eerste dagen gehad hebben. Nou daar kunnen we kort over zijn: het was goed. We genieten volop van ons huis. In Afrikaanse begrippen wat klein (woonkamer, keuken, 3 slaapkamers, douche, garage en ongeveer 700 m2 tuin), 't is maar wat je klein noemt.

Het is vooral de tuin dat ons goed doet. Niet alleen de vrijheid voor de jongens, maar ook de flora en fauna. Geweldig! De vele soorten tropische vogels zijn bijna niet meer op te noemen, maar ook reptielen (Google maar eens naar een afbeelding van een Boom Agame), vlinders, krekels en ga zo maar door. Je kunt je voorstellen wat dat met vooral Max doet!

We zijn nu echt bezig met een nieuwe fase: opbouwen. De laatste maanden waren we bezig met afstrepen, maar nu gaat de lijn weer omhoog. Nu moet u daar niet al te grote voorstellingen van maken. We hebben namelijk voor twee dagen boodschappen gedaan. Het koste ons 3 uur om een karretje vol te krijgen. Tja, 't is maar wat je opbouwen noemt.

Zijn er ook moeilijke kanten? Jawel, maar niet zoveel. We ervaren dat de afgelopen periode zwaar is geweest. En dus zijn we moe (en dus zijn we kribbig :-(). De jongens hebben nu regels over wanneer er iemand zich even terug trekt en dat werkt goed. Toch is dit nog even pittig.

Onze bereikbaarheid is nog niet zo goed, Het huis heeft geen telefoonlijn liggen, dus we hebben alleen een mobiel. Wie ons wil bereiken zal zelf met ons contact moeten zoeken, wat met mobiel bellen naar Nederland (alleen pre-paid) is zo kostbaar dat we alleen korte gesprekken kunnen voeren. Andersom (Nederland-Afrika) is behoorlijk voordeliger zeken met een carrier-select. Zodra we een landlijn (sorry = Afrikaans) hebben en Internet zal dat anders worden. Onze mobiel nummer is: +27 (0)769833135.

Er is veel te vertellen, er is al zoveel moois door ons gezien. Konden jullie maar even om een hoekje kijken. Wij hopen binnenkort weer wat meer van ons te laten horen.

dinsdag 25 september 2007

Goede aankomst

Lieve mensen,

We zijn geland en meer! Na wat vertragingen - die al op schiphol begonnen - zijn we omstreeks 13.30 uur in Durban geland. Daar stonden twee Zulu-predikanten, ds. Riens de Haan en Bob en Geertje Wielenga ons op te wachten. Wat heerlijk om mensen te hebben die je opvangen.

Daarna zijn we direct naar ons huis gereden. Geweldig leuk huis, met bijzondere vogels (dat zag Max meteen). Een huis met een grote tuin! Heerlijk de jongens gingen direct voetballen en... Ja, hoor de bal lag in de tuin van de??? Buren. Fijn zulke nieuwe buren, Hollanders zeker.

Mensen, we zijn blij dat we hier zijn aangekomen en dat ons leven weer uit opbouwen gaat bestaan. Natuurlijk zijn we wat confuus, zo na al het afscheid, maar we kijken terug op zulke goede dagen die slaan we op.

Morgen gaan we wat boodschappen doen en de buurt wat verkennen. We zullen wat foto's maken en posten, dan zien jullie meer. Hartelijke groeten uit een wat frisser Afrika.

Hans

P.S. Het huis (zie de Google-map) staat precies in het midden.

zaterdag 22 september 2007

Het laatste weekend...

Lieve mensen,

Wij zullen blij zijn wanneer wij in het vliegtuig kunnen stappen en al het geregel achter ons kunnen laten. Die laatste dagen... die waren ongelooflijk druk. Bezoekje tandarts, bezoekje orthodontist, vergadering ZAC, vergadering kerkenraad, werkoverdracht met Arie en Merrel Reitsema (leuk), nog een laatste verzekering, een nieuwe bankrekening openen, laatste betalingen, laatste adreswijzigingen, belasting, afscheidstraktatie Seth, een interview voor Opbouw, een interview voor Radio IJsselmond, de parkeervergunning inleveren, afscheid van vriendjes, onverwachte bezoekjes ontvangen voor afscheid (gezellig), heen en weer rijden naar de kerk met de vuile was en zo kunnen wij nog even doorgaan.

Vandaag is het zaterdag en alle belangrijke administratieve handelingen zijn zo goed als klaar (heerlijk!). Nu maar koffers pakken. Muziekje aan en dan begint het passen en meten én wegen. Gelukkig is Hans een expert in inpakken!

Nogmaals een drukke dag. Maar... wij hebben nog even genoten van Hollandse haring en kibbeling... En ‘s avonds moest er patat gegeten worden met kroket en frikadel (voorlopig de laatste). Daarna hebben wij nog heerlijk langs de IJssel gelopen met een heerlijk Italiaans ijsje. Nu nog een nacht, een zondag en een nacht te gaan! Wij hebben er zin in!

Eefke

vrijdag 21 september 2007

Reisgegevens

Jullie kennen de uitspraak hoogmoed komt voor de... Tja, het vorige berichtje leek zo zonning, maar zoals het er nu naar uitziet wordt het dinsdag een koude dag, brrr.

Maar goed, we hebben de reisgegevens op een rijtje gezet:

Maandag 24 september 2007 hopen we te vertrekken. Wij zijn geadviseerd om drie uur van tevoren op Schiphol aanwezig te zijn.


Om 19.00 uur vertrekken we van Schiphol met vlucht BA441 naar London Heathrow.
Om 21.15 uur vertrekt de vlucht BA57 naar Johannesburg, waar we om 9.00 AM hopen aan te komen (dat wordt dus vroeg ons bed uit!).

Vervolgens vertrekt om 11.00 de vlucht SA547 naar Durban, die om 12.10 zal landen. In Durban worden we opgehaald door collega’s en rijden naar ons tijdelijke woning.

maandag 17 september 2007

Een gezegend weekend

Lieve mensen,

We weten nog niet of we de ge- legenheid vinden om uitgebreid verslag te doen. Ik hoop van wel, maar voor nu kunnen we niet anders zeggen dat wij dit weekend ons heel bevoorrecht wisten. Wat hebben we veel mensen ontmoet, wat zijn er veel familie, vrienden, kennissen, gemeenteleden en oud-gemeenteleden, belangstellenden, mensen uit steunbiedende kerken, zendingscommissieleden en ga maar zo door naar mijn intrede en bevestiging én onze uitzendingsdienst gekomen. Wij danken God voor u allen.


Onze dank gaat ook uit naar een ieder die zo persoonlijk met ons hebben meegeleefd. Sommige heel recent, velen al heel veel jaren. Lieven mensen, dit was voor velen van jullie ook de gelegenheid om afscheid te nemen. We hebben het – bij wijze van spreken – iedere seconde gevoeld en doorleefd. Heel hartelijke dank voor wat jullie dit weekend zo met elkaar voor ons betekend hebben. Het zal diep in ons hart opgeborgen worden als een fijne herinnenring.

zaterdag 8 september 2007

Een berichtje van Seth

Tja, lieve mensen er is weer een mijlpaal gehaald! Zoals jullie kunnen zien heeft Seth vandaag (zat. 8 september) zijn A-zwemdiploma gehaald. Eerlijk gezegd hadden we dit niet verwacht, maar na de zomervakentie bleek hij zó hard te zwemmen dat hij toch mocht afzwemmen. En het ging goed! Tot onze verbazing zwom hij als een van de snelste door het bad. Je begrijpt: trotse ouders en een blije zoon!

Eerste verblijfplaats in PMB

Beste mensen,

Voor de eerste periode hebben we een self-catering cottage gevonden. Gewoonlijk staan dit soort huisjes op het terrein van de verhuurder, maar anders dan gebruikelijk is dit een huis op eigen terrein!

Het adres is: 177 Woodhouse Road, Wensleydale in PMB. Om een indruk te krijgen kun je de straat (via deze kaart) vergelijken met de foto van Google:


Grotere kaart weergeven


Hartelijke groet,
Hans

vrijdag 7 september 2007

Afscheidsweekend vrienden

Afgelopen weekend zullen wij niet snel meer vergeten! Want zaterdagmiddag werden wij ver- wacht in Noordwijk aan Zee in een zeer aangenaam vakantie- appartement (cadeau van de familie van Hans). Het was een weekend van ontmoeten én af- scheid nemen en dat was best pittig...

In dit weekend hebben wij uitgebreid afscheid genomen van vrien- den. Onze (schoon)zussen hebben alles tot in de puntjes verzorgd, terwijl wij alle tijd hadden om met onze vrienden te praten.

Naast het appartement was een speeltuin en een tuin met een enorme trampoline... Dat was geweldig voor Max en Seth en voor alle andere kinderen die er dit weekend ook bij waren.

Dank
Lieve vrienden enorm bedankt voor jullie komst, jullie warme belang- stelling, gezelligheid en jullie “heerlijke bijdragen”. Wij vonden het fantastisch dat jullie de tijd hebben genomen om langs te komen. Wij gaan jullie absoluut missen!

En voor diegenen die langs hadden willen komen, maar waarbij het gewoon niet lukte, bedankt voor jullie kaartjes met warme groet. Jullie zijn altijd van harte welkom in Zuid-Afrika! ;-)

Zondag avond was het gezellig uitblazen met de familie en kregen wij een fotocollage cadeau. Heel leuk. En tenslotte... een applaus voor Matthea, Irene en Francina die ons dit weekend helemaal in de watten hebben gelegd.

Wat een weekend!

Efteling
De dag daarop zijn wij naar de Efteling gegaan. Even afstand nemen van alle emoties rondom het afscheid. Wij bof- ten. Prachtig weer(één flinke bui, ter- wijl wij poffertjes aten) en nauwelijks wachten. Voor Seth was het helemaal feest. Hij was nog nooit in de Efteling geweest en bovendien precies 1.20 cm lang en mocht dus overal in (vooral de achtbanen). Er zijn die dag heel wat overwinningen gehaald. Na een dag vol plezier, weer terug naar Kampen. Het was een geweldig weekend om op terug te kijken.

Eefke

vrijdag 31 augustus 2007

Vertrekdatum in zicht

Beste mensen,

Vanmiddag kregen we bericht van onze reisagent. We hebben een optie genomen op maandag 24 september 2007.

We hopen om 19.00 uur met vlucht BA441 te vertrekken naar London Heathrow. Om 21.15 uur vertrekt de vlucht BA57 naar Johannesburg, waar we 's morgens om 9.00 uur hopen aan te komen. Vervolgens vertrekt om 11.00 de vlucht SA547 naar Durban, die om 12.10 hoopt te landen.

In Durban worden we door 'onze' zendings- auto opgehaald. De eerste dagen hopen we in Pietermaritz- burg te logeren. Voor verdere gegeven kun- nen jullie ons per- soonlijk benaderen.

Hans

donderdag 30 augustus 2007

Weg afsluiting tussen Kampen en Dronten

Beste mensen,

In de regiokrant stond een bericht dat in het weekend van 15-17 sept. de N 307 voor wegwerkzaamheden wordt afgesloten. Dit betekent dat wie via de polder naar Kampen komt wordt omgeleid via Elburg, of via Emmeloord.

Voor meer informatie: klik op de kop (titel) van dit bericht.

woensdag 29 augustus 2007

Uitnodiging

Voor wie nog niet op de hoogte is het volgende. Zaterdag 15 september om 19.00 uur is er een kerkdienst waarin Hans als predikant wordt bevestigd. Dan op zondag is er om 9.30 uur een uitzendingsdienst voor ons als gezin.

Beide diensten worden gehouden in de Nieuwe Kerk, Broederweg 34 te Kampen. U bent van harte uitgenodigd om één of beide diensten mee te maken (er zijn plaatsen om te overnachten, voor informatie klik op: diensten onderaan dit bericht).

(Klik op de foto's voor een vergroting)
Voor meer informatie kunt u mailen naar: diensten.

Terug in Kampen

Kunnen mensen veranderen? Met deze vraag zien wij ons nogal eens geconfronteerd. Afgelopen zondagavond (26 aug.) reden we – na vijf weken – met elkaar terug naar Kampen. ‘O, ik heb zin om naar huis in Kampen te gaan.’ verzuchtte Max. Eefke en ik keken elkaar aan, we dachten hetzelfde: dat is wel eens anders geweest.

De verzuchting van Max was natuurlijk niet verwonderlijk. In de afgelopen weken hebben de jongens veel meegemaakt; afscheid van de buren in Delft, drie heerlijke vakantieweken in Italië en een week logeren bij opa en oma. Natuurlijk hebben zij een leuke en afwisselende tijd gehad, maar het was nu weer goed om met z’n vieren te zijn.

Maandag is Seth weer naar school gegaan. Naar groep drie! Hij had er veel zin in. Inmiddels is hij twee dagen op school en geniet van het ‘nieuwe’ onderwijs (letters leren en opdrachten doen, maar minder spelen). Dit blijkt uit z’n verhalen én van de eerste indruk van zijn nieuwe juf.

Verder gaat het goed met ons. Nu we weer in Kampen zijn, kunnen we hard aan de slag met de voorbereidingen. Verzekeringen, bestellingen, diensten, financiën en ga zo maar door. Het is goed om zo met z’n tweeën ons lijstje af te werken.

Natuurlijk blijft ook de hamvraag: ‘Wanneer vertrekken jullie precies?’ Wel, onze vertrekdatum is nog niet definitief, want we zijn mede afhankelijk van wat afspraken. Afhankelijk van de mogelijkheden wordt het in ieder geval na 20 september, omdat op die dag we een laatste afspraak hebben. Het is een kwestie van dagen voordat we zekerheid hebben.

Groet, Hans

zondag 19 augustus 2007

Yacht nostalgist...

Voor het laatste sentiment nog even een blik in 't schip.
Zo hebben maar weingen 'm gekend:

dinsdag 7 augustus 2007

Cursus HKI

Beste mensen,

Sinds maandag zitten we in Utrecht in het HKI. Dit instituut geeft verschillende cursussen op het gebied van ontwikkelingswerk. Men is hier onderandere gericht op het menselijke aspect van het werk. Het is voor ons even wennen dat (vanuit de PKN) niet alle cursisten gelovige mensen zijn! Hierdoor ontstaat een levendige mix van visies en discussies over universele waarden. Leerzaam dus.

Vandaag hebben we een cursus culturele antropologie gehad. Een boeiende cursusdag over de relatie tussen verschillende culturen en waar zij voor staan. Bijvoorbeeld de betekenis van symbolen in een cultuur: de molen, Delfts blauw, of bijvoorbeeld de bekende middelvinger. Waar staan zij voor? Met dit laatste 'zeggen' wij dat wij vinden dat wij onbeleefd en onbeschoft mogen zijn ten opzichte van de ander. Dat is mijn individualiteit en mijn vrijheid. Nou, en zo heeft iedere cultuur zijn symbolen.

Morgen gaan we het hebben over de (opkomende) rol van religie in ontwikkelingssamenwerking. met andere woorden de seculiere en liberale houding van de Nederlanders wordt ter discussie gesteld. Overigens voor mijn werk minder relevant, maar goed, dat zie ik morgen wel weer.

Even wat anders: we hebben van de week een paar keer contact met de jongens gehad. Het gaat goed met hen en aan ouders wordt nauwelijks gedacht. Tot groot vermaak van broer Paul, ik spreek hem nog wel...

en jullie ook, hoop ik.
Hans

P.S. we hebben een rechtstreeks telefoonnummer: 030-880 19 86

zondag 5 augustus 2007

De jongens op vakantie



Vanavond ontvingen we een paar foto's van de jongens in Italië. De beelden spreken voor zich.