Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

woensdag 11 november 2009

Cricket wedstrijd op de Merchiston school

Posted via web from Mayibongwe, wat er al gebeurd



Vanavond speelde Seth met zijn klasgenoten een cricketwedstrijd. Het was een leuke wedstrijd met fanatieke kinderen. Overigens past Seth daar heel goed tussen, hij zal niet snel een wedstrijd voor zijn school laten schieten, daar doet hij graag aan mee.

Kijk voor meer foto's op onze foto-blog: Mayibongwe, wat er al gebeurd

zondag 4 oktober 2009

Een week van samenkomen en praten

Beste mensen,

Afgelopen week was een zeer intensieve week. Samen met mensen van de kerkenraad, zendingsadvies commissie en collega de Haan hebben we een bewogen week meegemaakt. Een week die we niet snel zullen vergeten, omdat we ons door zware gesprekken hebben geworsteld. Toch vanaf het begin was ons duidelijk dat wij allen mogen werken in het koninkrijk van God. Primair is dit werk niet van ons, maar leven en werken we onder gehoorzaamheid aan Hem en elkaar. Met deze houding probeerden we elkaar te ontmoeten en te verstaan.

De eerste twee dagen spraken we onderbegeleiding van Anneke den Hertog, zij leidde de gesprekken ter voorbereiding van onze inhoudelijke discussies. Na oriëntatie op maandag zijn we in een grote groep samengekomen en hebben gesproken over de situatie waarin we met elkaar zitten. Het zal niemand verbazen dat het ons tijd koste om op elkaar af te stemmen. Zoveel mensen, met verschillende verantwoordelijkheden, met verschillende startpunten, met verschillen in voorkennis, die met elkaar op lange afstand samenwerken hebben veel om af te stemmen. Zelfs zo veel, dat het soms moeilijk leek om deze belangrijke voorbereidingstijd goed af te maken.

Na die twee dagen richtten we ons meer op de inhoud en probeerden we de methode uit de "startdagen" toe te passen. We zijn begonnen met een inventarisatie van onderwerpen, wat ons al snel het inzicht gaf dat we hard moesten werken. Hier komt bij dat mensen telkens weer tijd moesten vrijmaken. Op dit punt zijn hoge offers zijn gebracht!

Het spreekt voor zich dat niet iedereen bij ieder gesprek kon of hoefde te zijn. Hierdoor wisselde de samenstelling van de overleggroepen. Aan de ene kant was dit goed, omdat een andere samenstelling andere inzichten en voor andere gespreksverhoudingen zorgde, maar het was ook wel eens lastig omdat mensen onderwerpen miste en dus ook: "wat er al besproken was".

Van woensdag tot en met vrijdag hebben we gesproken over bijna alle aspecten van onze werkzaamheden. Dit betekent dat we spraken over het werk zelf, maar ook over de moeilijkheden die daarbij horen; over de communicatie in Afrika in, van en naar Nederland. Hetzelfde geldt voor de vele relaties die we onderhouden (in Nederland en in Afrika). Het hoeft niet veel uitleg dat we allemaal te maken hebben met zeer complexe zaken.

Deze week hebben we uiteraard niet alles kunnen bespreken wat we voor ogen hadden. Toch we hebben meer dan een basis gelegd om onze gesprekken op lange afstand (Nederland-Afrika) voort te zetten. Belangrijk is dat we zicht kregen op (en voor) elkaar. Wat heeft die ander nodig, hoe kun je hem of haar goed verstaan?

Een handicap waar we blijvend mee te maken hebben, is dat onze communicatie middelen (E-mail en telefoon) verre van ideaal zijn (om het maar zacht uit te drukken) in het complexe werk waar we voor staan. Aan het einde van alle vergaderingen werd er voorgesteld om eens per jaar elkaar te ontmoeten. Met andere woorden: eens per jaar komen uitgezonden predikanten naar Nederland, of een delegatie naar Zuid-Afrika. Hoewel dit voorstel praktische implicaties heeft, komt dit voorstel mij sympathiek voor.

Mijn dank gaat uit naar al die mensen die zich inzette en vele uren van hun vrije tijd gaven voor dit belangrijke werk. Sommigen zicht- en hoorbaar, sommige op de achtergrond. Dit geld natuurlijk ook voor diegenen die achterbleven en op afstand mee moesten leven. Grote dank ook al die mensen die met ons meeleefden en de mensen die deze week ondersteunde met gebed. Gebed zijn namelijk de peilers onder al ons werk. God dank.

vrijdag 25 september 2009

Geland en weer terug

Beste mensen, we (Riens & Hans) hebben een goede reis gehad. Op Schiphol stonden Irene (Meint stond buiten bij de auto te wachten) en Piet & Willemijn Scheele ons op te wachten. Dat was een fijn weerzien. Omdat ik bij Meint en Irene logeer, heb ik op Schiphol afscheid van Riens genomen.

Inmiddels ben ik door Meint en Irene opgehaald van Schiphol. Omdat ik erg nieuwsgierig was hebben we een bezoek aan de werf van Mike gebracht. Wouw! Wat een geweldig leuk bedrijf heeft hij daar. Geweldig, ik hoop van harte dat hij daar nog lang met veel plezier kan werken (ook in deze economisch moeilijke tijden).

Daarna zijn we naar Noordwijkerhout gereden en heb ik even met Afrika gebeld. Het is fijn om weer in Nederland te zijn, maar ook heel verwarrend. Na twee jaar ons op Afrika gericht te hebben, sta je dan ineens weer in het platte Holland. Maar goed, na een kop koffie en een douche ben ik er weer helemaal klaar voor. Samen gaan we zo naar het strand.

woensdag 23 september 2009

Bezoek Hans (en collega Riens) aan Nederland

Beste mensen,

aan het einde van deze week kom ik voor een 14-daags bezoek naar Nederland. Voor de meesten van jullie komt dit als een verrassing, te meer omdat ons verlof pas in 2010 gepland staat. Toch is het nodig om eerder naar Nederland te komen. De aanleiding voor dit bezoek is overleg met de kerkenraad en zendingsadvies commissie. Op dit moment willen we meerdere zaken met elkaar doorspreken en het lijkt ons niet goed als dit te lang wacht. Overigens komt ook mijn collega Riens de Haan mee, dus we zullen over verschillende zaken van onze werkzaamheden kunnen spreken.

Uiteraard is het niet zo dat we 14 dagen met elkaar aan het vergaderen zijn. Gelukkig is er ook ruimte om familie en vrienden te ontmoeten. maar omdat de tijd beperkt is, zijn die momenten spaarzaam. De ontmoeting met onze familie is inmiddels geregeld, maar met vrienden en kennissen nog niet. Dit houdt verband met mijn agenda in die twee weken. Zoals het er nu naar uitziet hoop ik rond 5-7 october in Delft te zijn (maar 100% zeker is dat nog niet).

Mijn idee is dat ik op een van deze dagen op een plek in Delft afspreek, waar mensen makkelijk naar toe kunnen komen. Het zou fijn zijn als we elkaar kunnen ontmoeten en weer wat bij kunnen praten. Maar pas in de loop van de volgende week weet ik hier meer over en hou jullie nog op de hoogte.

Wie mijn 'oude' mobile telefoonnummer nog heeft bewaard, kan mij vanaf vrijdag bereiken. Wie mijn nummer niet meer heeft, kan mij een berichtje (E-mail) sturen, dan geef ik mijn nummer voor alsnog (ik zet het liever niet op de weblog).

Wel, tot zover voor nu. Ik hoop op een goede reis en tijd in Nederland en… hopelijk tot ziens!

Max in de schijnwerpers!

Tja, hoe zullen we het zeggen? Trots? Of "gereformeerd" dankbaar? Ach, we zijn gewoon heel erg blij met wat Max op school presteerde.

Afgelopen weken begon op school het jaarlijkse 'debate contest'. In de Engelse les krijgen de leerlingen een opdracht om over een onderwerp te spreken. Zij moeten zich daarop voorbereiden en tijdens een van de lesuren hun speech houden. Iedere les zijn een een paar leerlingen aan de beurt en telkens vallen er een aantal af. Gaandeweg blijven er een paar studenten over, die gaan dan door naar de algemene schoolcompetitie.

In deze competitie 'strijden' eerst de jaar- of klasgenoten tegen elkaar, ook dit is weer een afvalrace. Wel jullie voelen het al aankomen. Telkens was Max verrast, maar ronde na ronde bleef hij over bij de winnaars. Afgelopen week was er (zeg maar) een semi-finale. Ook dit was een ronde met veel afvallers, ook al Max zijn klasgenoten, behalve… Max! Sinds dien moest Max zich voorbereiden op de grote finale voor heel de school. Het aardig hierbij was dat Max heel veel support van zijn klasgenoten en vrienden kreeg.

We hoorden hen zeggen: 'Stel je eens voor, Max, dat jij als Nederlandse jongen… Max, make us proud on you!' Enzovoorts. Wel Max, was vrij nuchter, of realistisch en dacht daar het zijne over, maar diep in zijn hart (denk ik)…

Gisteren was het dan zover. Het grote schooldebat werd gehouden. De finalisten hadden een onderwerp opgekregen, waarop zij zich konden voorbereiden. Max koos voor het onderwerp: 'Wie zou je wel eens willen ontmoeten?' Zijn antwoord (=onderwerp) de Vliegende Hollander. Helaas waren wij er niet bij, maar Max kwam goed door deze ronde heen en kwam dus voor de laatste test.

De tweede ronde van de finale was een improvisatie opdracht (en O, wat was hij zenuwachtig) met als titel: 'Welke gebeurtenis heeft jouw leven het meest veranderd.' Wel, nu zou je kunnen zeggen dit was een ongelijke strijd, maar wij denken daar anders over. Maar we geven toe, het was een inkoppertje. Max sprak over zijn emigratie naar Afrika.

Wel, het zal jullie niet meer ontgaan. Max won met glans (ik bedoel met een grote grijns op zijn gezicht) de contest en werd de beste 'debater' van heel Grace College! Max, de Nederlandse jongen, die twee jaar geleden hakkelend en stotend zich in het Engels verstaanbaar probeerde te maken mocht met de trofee naar huis.

Wat mij in het bijzonder opviel was de enthousiasme van vele, vele kinderen en docent op school. Het werd hem van harte gegund.

vrijdag 18 september 2009

Bezoek uit Nederland




Terwijl Hans op zijn mountainbike door bergen en bos achter ons huis “door de tijd racet”, ga ik toch nog even wat terug in de tijd. Ik kwam vandaag leuke foto’s op mijn camera tegen. Herinneringen aan ons bezoek uit Nederland.

dinsdag 25 augustus 2009

Living@Dumpsite

Als gevolg van een lekkage moesten we een deel van onze badkamer opnieuw betegelen. Als rechtgeaarde Nederlander ga je netje met je afval om. Dus ben ik naar het 'grote' afvalscheidingsstation van de stad gereden. Tot mijn grote verbazing wordt het afval inderdaad wel gescheiden, maar heel anders dan dat ik het mij voorstelde!

Posted via web from Mayibongwe, wat er al gebeurd

vrijdag 31 juli 2009

“De koek”kan niet op…!

Drie weken wintervakantie met daarin een achtjarige Seth die zijn verjaardagsfeestje uitbundig heeft gevierd! Bedankt allemaal voor de felicitaties per kaart, mail of telefoon!


Heerlijk was het om, na bijna twee jaar, weer een deel van de familie te zien en een dikke week met elkaar door te brengen.

Lieve Matthea, Mark, Paul, Francina, Myrthe en Lois, bedankt voor de gezelligheid, koken, het aanvullen van de voorraadkast, het meebrengen van de cadeautjes uit Nederland en alle goede gesprekken. Het was supergezellig met jullie en wij missen vooral de avonden rondom de houtkachel.

En het was natuurlijk helemaal fantastisch dat mijn jarige Jobje op 16 juli zijn verjaardag met familie kon vieren!! Hijzelf vindt vijfenveertig (ssst, hij wil het niet weten) vreselijk oud, maar ik hoop dat ik met hem meer dan het dubbele mag worden.

En nog is het niet afgelopen! Wij maken ons nu op voor de ‘volgende ronde’ Nederland. Binnenkort verwachten wij Lora, Henk, Joep en Laurent weer te logeren. Wij kijken ook naar dit bezoek uit!

zaterdag 16 mei 2009

Het mag duidelijk zijn, geen kleine jongens meer…




Hoewel, er is er één kleine jongen bij gekomen.





Dank


Ik wil iedereen bedanken voor de kaarten, E-mails, SMS-jes en telefoontjes.
Max

zaterdag 9 mei 2009

Verjaardag Eefke én gezinsuitbreiding op komst!

Ruim een week na mijn verjaardag ontvang ik nog steeds felicitaties. Heel leuk! Hartelijk bedankt voor kaarten, mails en telefoontjes die ik kreeg voor mijn 46e verjaardag. Ik heb een gezellige dag gehad en ben flink verwend door Hans, Max en Seth. Twee vriendinnen verrasten mij met een ontbijt in een restaurant naar keuze en in de loop van de dag stapten er wat vrienden en bekenden binnen.

Iemand vroeg mij of ik op deze dag Nederland meer miste dan andere dagen. Nou en of! Geen vrije dag, geen oranje tompoezen, geen vrijmarkt, geen vlaggen met wimpels, geen optochten en fanfares en … geen familie op bezoek. Toch maakte ik iets bijzonders mee. Op de school van Seth wordt iedere donderdagmorgen een samenkomst gehouden met alle kinderen van school. Wij (moeders van de gebedsgroep van school) waren uitgenodigd om iets aan de kinderen te vertellen. Tot mijn verrassing werd ik door 500 schoolkinderen van Scottsville school toegezongen. En zo vierde ik — met deze speciale aubade — voor de tweede keer mijn verjaardag in Zuid-Afrika.

In de loop van de dag kwam bij ons het nieuws binnen dat Nederland geen blijde Koninginnedag meer vierde. Wat een dramatische gebeurtenis! Wij hebben het gevolgd op het journaal. Ongelooflijk!! Dan krijgt zo’n dag opeens een andere kleur.

Inmiddels zijn wij weer ruim een week verder en worden wij in beslag genomen door het ritme van school en werk. Seth is actief op school met een project over spinnen. Ook is hij druk met vriendjes en voetbalwedstrijden. Max worstelt zich door zijn tweede schooltermijn heen; het gaat niet vanzelf en de rek is er een beetje uit. Maar hij heeft iets leuks in het vooruitzicht, want volgende week gaat hij met zijn klas een aantal dagen naar Johannesburg.


Verder bereiden wij ons voor op de komst van een nieuwe huisgenoot. Over zo’n twee weken (derde week van mei) hopen wij een Border Collie pup op te halen. Afgelopen weken bezochten wij een paar keer het nest en maakten een keus. Vooral Max verheugt zich op de komst van de hond.


Hoewel wij Nederland missen, genieten wij ook van ons wonen in Zuid-Afrika. Bijna iedere dag verwonderen wij ons over de natuur hier. Afgelopen week ontdekten wij een Kameleon in onze achtertuin! En op dit moment bloeit er een Agave in onze tuin met een heel bijzondere bloem.


Maar soms is het ook griezelen. Laatst wilde ik onze parasol opzetten, maar toen ik hem opende zat er een enorme spin in (een spin van 6 cm!) De spin werd door mijn mannen gevangen en in een glazen pot nauwkeurig bestudeerd. Daarna lieten zij uiteraard de spin weer vrij. Tot grote ontsteltenis van onze buren. Die vinden het nogal gestoord wanneer wij spinnen, slangen en kikkers oppakken, bestuderen en vervolgens weer vrijlaten. Er is heel wat overtuigingskracht voor nodig om hen duidelijk te maken dat de meeste slangen, spinnen etc. (écht) ongevaarlijk zijn.

vrijdag 3 april 2009

Lieve mensen,

Vanaf ons laatste berichtje rond de jaarwisseling is er voldoende gepasseerd om over te schrijven. Maar — en dat is denk ik een gezond teken — ons sociale leven in Zuid-Afrika neemt meer en meer tijd in beslag. Zo zit onze houten keukentafel regelmatig vol met aanlopende Pietermaritzburgers. En dat is heerlijk!!

Is het wonen in Zuid-Afrika nu langzamerhand ‘gewoon’ aan het worden? Ik zou zeggen: ‘we raken gewoner aan de gewoonten’. Toch hebben wij om beurten nog weleens last van heimwee naar Nederlandse genoegens: familie, vrienden, school, buurtleven, ijspret, haring met uitjes enz. enz.

Nieuwe vriendschappen
Terwijl ik dit schrijf, denk ik terug aan de gezellige avond die wij net achter de rug hebben. Een bevriend Zulu-echtpaar kwamen aan het eind van de middag langs met hun prachtige dochtertje van anderhalve maand oud. Wij kennen hen al een tijdje en het contact is sinds de laatste 2 maanden intensiever. Zij aten mee, lachten om de pudding na afloop van de maaltijd (pap eet je toch in de morgen?) en toen zomaar vanzelf stonden wij met z’n allen te zingen (in het Nederlands, Engels en isiZulu). Nu is het over algemeen zo dat Zulu’s maar een vingerknip nodig hebben en alles gaat bewegen, ze swingen en zingen. Het is iets waar ik (en Hans met mij) bijzonder van kan genieten. Tijdens het zingen dacht ik: ‘Als ik ooit weer naar Nederland terug ga, dan ga ik dit absoluut missen!'

De binnenstad
Ook denk ik terug mijn bezoek aan het gemeentehuis in het centrum van Pietermaritzburg (afgelopen week). Er is enorm veel te zien in het centrum van Pietermaritzburg, want het centrum van de stad is één en al bedrijvigheid. Uiteraard is het dan lastig om in de buurt van het stadhuis een parkeerplekje te vinden. Dat werd dus een stuk lopen!
Wanneer je, qua tijd, daar rekening mee houdt, dan is dat helemaal niet erg. Het is zelfs erg leuk. Het is heerlijk om langs te straten met de mensenmassa mee te slenteren langs alle tafeltjes waar je van alles kan kopen. Geroosterde maiskolven, borstels, sieraden, riemen, spiegels, fruit, popcorn en ga zo maar door. Wanneer ik wil kan ik mijn haar laten vlechten op de stoep en ondertussen kom ik op de hoogte van allerlei nieuwtjes in de stad.
Maar ik kan me ook laten adviseren door één of andere kwakzalver met tientallen zakjes met — in mijn ogen — geheimzinnige kruiden terwijl er een reusachtige slang mij vanaf de nek van de verkoper nieuwsgierig aankijkt. Er zijn ongelooflijk veel winkeltjes te vinden in Pietermaritzburg. In oude en verwaarloosde pandjes en rommelige steegjes. Bij iedere wandeling door de stad ontdek ik weer wat nieuws. Van alles kom je tegen. Niet alleen maar leuke en gezellig dingen, trouwens. Regelmatig moet ik over de benen van een slapende zwerver stappen of klampt een straatjongens mij aan voor iets te eten of geld.

Pietermaritzburg, “ vieze, oude stad… ik zal je missen wanneer wij ooit naar Nederland gaan.
 
Niet alles gaat vanzelf. Het werken hier is écht zoeken geblazen. Het aanpassen gaat met vallen en opstaan. Max en Seth verlangen met name erg terug naar de vrijheid in Nederland. Maar toch… er brandt een kleine warm vlam diep  van binnen voor Zuid-Afrika. Wordt vervolgd (en hopelijk niet over drie maanden)

zondag 29 maart 2009

Geen 'goede' voornemens…?

Lieve mensen,

De titel zegt wel veel, hè? De praktijk laat zien dat we onze weblog niet goed bijhouden. Wat dit betekent weet ik nog niet, maar op dit moment is het niet eenvoudig om met regelmaat te schrijven.

Van deze gelegenheid willen we gebruik maken om jullie te bedanken voor jullie meeleven. Het heeft ons gedragen in betere en mindere tijden. Hoewel wij dus tekort schieten in het bijhouden van onze blog, hopen we toch contact met elkaar te kunnen houden. Hierom het volgende:

Begin April zullen we artikelen plaatsen die ook gestuurd zijn aan de redactie van kerkbladen. Hoewel sommigen van jullie ze al gelezen hebben, de meesten van jullie nog niet.

Twitter
Daarnaast maak ik gebruik van de Internet service "Twitter". Je kunt dit vertalen met "Tjilpen". Zoals de mussen van de daken tjilpen, zo kun je met deze service korte berichten versturen. Het is geen E-mail en het is geen Skype, maar het zit daar tussen in. Het heeft voor mij twee voordelen. 1) het zijn korte berichten en dus makkelijk bij te houden en 2) het is niet bedoeld om te chatten (terug te schrijven zoals met Skype).

Hoe werkt het?
U kunt Twitter-berichten volgen via de website van Twitter. Eerst meldt u zich aan door op Get Started—Join te klikken. Vul op de volgende pagina uw naam, gebruikersnaam, paswoord en E-mail in (en tot slot een controle woord, zie de webpagina).

Als u aangemeld bent, dan kunt u gebruik maken van de service. Bovenaan de website staat: "Find People" als u daar op klikt, dan kunt u mijn Twitter gebruikersnaam invullen: hansveltromp, hoe origineel, en op search klikken.

Vanaf dat moment kunt u mij "volgen" in mijn werkzaamheden.

Is dit allemaal te ingewikkeld? Stuur mijn dan een E-mail met het verzoek om een uitnodiging te sturen.

Meer informatie?
Lees meer op de informatie pagina over Twitter.
Twitter programma's die automatisch opstarten, of andere Twitter programma's.

Je kunt natuurlijk ook zelf zoeken op de webpagina van Google, of van Cuil.