Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

woensdag 31 december 2008

Gezegend Nieuw Jaar

Lieve mensen,

we willen jullie hartelijk danken voor jullie belangstelling, meeleven, gebeden en reacties. Het is fijn om te weten dat er velen met ons meeleven, ook al zijn we van elkaar gescheiden door afstand. Ook in het komende jaar hopen we van tijd tot tijd jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen.

Wij wensen jullie een voorspoedig 2009


Ook wij vieren, zij het wat minder koud dan in Nederland, dit jaar oud-en-nieuw in stijl. Alleen vers gebakken het lekkerst…

zaterdag 6 december 2008

School's Out for Summer

Met deze woorden bracht de eens een populaire rockzanger zijn geluksgevoel onder woorden. Veel kinderen kennen dat gevoel: die laatste paar minuten vóórdat die laatste schoolbel rinkelt. En dan… Yes, vakantie. Kinderen rennen school uit en zijn niet te houden van vreugde. Ach het is wat dagdromen, want in Zuid-Afrika mag dat allemaal niet zo. Hier heerst discipline! Ook op het schoolplein. Kinderen lopen als alle dagen hun vrijheid tegemoet.

Zo ook onze jongens! Max had al een paar dagen vrij en nu is Seth, sinds vrijdag, ook klaar met school. Voor ons geldt nu: heerlijk, even niet om 6:00 uur eruit om de jongens om 7:30 uur op school af te zetten. Voor de jongens geldt nu: tijd voor uitslapen en ontspanning, het is ze meer dan gegund. Zeker, want het grote NIEUWS is dat zij beiden een klas verder zijn. Wat een prestatie: zij moesten in dit eerste (hele) schooljaar zich aanpassen aan de taal, de zo andere schoolcultuur én natuurlijk alle leerstof zien op te nemen. Met name voor Max is dit een intensief jaar geweest. Wat zijn we blij met zijn resultaat.

Nu van een verdiende zomervakantie genieten: de dagen zijn een uurtje later donker, de temperatuur stijgt zodra de zon zich laat zien. Lekker uitslapen, doen waar ze zelf zin in hebben en vooral niets moeten. Lekker toch?

Toch is het voor ons ook een verwarrende tijd, want we zitten op het randje van de decembermaand en het wordt weer verstikkend heet. Niet zelden zijn we de draad een beetje kwijt: welke maand zitten we nu toch? Ja, zomertijd en vakantie díe horen bij elkaar, maar wat doet die Kerstman toch in het winkelcentrum? 'Man, doe toch uit dat pak, dat is veel te heet! Kom terug als het sneeuwt, mafkees. Trouwens, eerst de Sint, ja! Jij bent nog niet aan de beurt.' Helaas haalt dit niets uit. 'Ho, ho, ho.'


Wie denkt dat de Sint zijn activiteiten alleen op Nederland richt heeft het mis! Gisterenavond – het heerlijke Sinterklaasavondje – was zijn ex-Delftenaren, en -Kampenaren niet vergeten! Wie de afgelopen periode het Sinterklaas journaal heeft bijgehouden weet dat de pieten een ballonnen-verrassing voor de Sint georganiseerd hadden. Wel diezelfde pieten hadden per ballonnen-post ook een zak met cadeaus in de tuin van de Ashmore road laten droppen. Ja, ja, inclusief een strooiend pietje! Kruidnoten, taai, taai én de chocoladeletter, het feest was compleet.

vrijdag 31 oktober 2008

Een bijdrage van Nederlandse bezoekers: Eefke's pa en ma

HET WAS EVEN WENNEN.
't Was na een jaar even wennen de vier geëmigreerde Vel Trompen weer te zien: Max (15!) cm gegroeid, Seth duidelijk geen kleuter meer en Hans en Eefke (evenals wij) ouder geworden.

't Was even wennen op weg van het vliegveld naar Ashmore Road 17 aan het linkse verkeer, aan de vele verkeersdeelnemers, aan de bomen, die hier geen herfsttooi hadden, aan de blauwbloeiende Jacaranda's na de herfstkleuren in Nederland (hier is het lente!) ...... Het was niet wennen aan de regen. En aan de mist waardoor ons vliegtuig niet in Pietermaritzburg kon landen, maar doorvloog naar Durban.


Maar 't was heerlijk elkaar weer terug te zien, neer te strijken op de bekende stoelen uit de Zuidergracht in Delft, en Seth na vijf minuten de vraag te horen stellen "Hebt u ook iets voor ons meegebracht?" We hadden, na de verhalen van opa en oma Vel Tromp, ons voorbereid en gezorgd dat er in de koffers speciale Hollandse producten zaten: hagelslag, muisjes, kruidnootjes, ontbijtkoek, stroopwafels, drop, enz. Daarop is inmiddels een flinke aanslag gepleegd [Hans: inmiddels is al dat lekkers op!].

Onze gewenningsperiode duurde niet lang en we genieten van elk moment. Wat dat betreft voelen we ons buitengewoon bevoorrecht in deze tijd te leven: snelle communicatiemogelijkheden: internet, e-mail, Skype-telefoon, vliegverbindingen, enz. En niet te vergeten de welvaart die zulke contacten mogelijk maakt.
Niettegenstaande dat, realiseren we ons ook dat het missen van hagelslag als broodbeleg voor kinderen heel belangrijk kan zijn. Gelukkig staat daar tegenover dat een Afrikaanse "braai" echt heel lekker is.

Moeilijker wordt het als je Hollandse "gewoonten" mist, zoals klasgenoten, die hier niet gewend zijn na schooltijd te komen spelen; verjaardagen, die niet met vriendjes worden gevierd; moeilijker contact leggen met jongelui van je eigen leeftijd voor het aangaan van vriendschappen, enz.

Waar de jongelui ook aan moesten wennen is het Engelse onderwijssysteem: het schooluniform; de lange schooltijden; het huiswerk ook voor de laagste klassen; de soms overdreven aandacht voor manieren (al zou een beetje meer respect in Nederland best goed zijn); de grote nadruk op sport. (en op de sportkleding: Bij cricket je hoofddeksel vergeten betekent dat je die les van deelname bent uitgesloten!). Die dingen lokken weleens protest uit.


Wat geldt voor Max en Seth, geldt ook voor Hans en Eefke: het overschakelen in de omgangstaal van Nederlands naar Engels; het achterlaten van familie, vrienden en kennissen; de gewenning aan een heel andere cultuur; het opbouwen van een nieuwe vrienden- en kennissenkring; het samenstellen door Hans van een leergang voor de kadervorming van de leidinggevenden in de kerkelijke gemeente; zijn avondlessen in Durban en Pietermaritzburg (en de trommels met boterhammen die Eefke gereed maakt voor de jonge broeders die regelrecht van hun werk naar deze training komen); de voorbereiding op de preken in Zoeloediensten, waar vanuit hun belevingswereld een grote nadruk ligt op de orale verhaalvorm; enz.

Daarbij de enorme aanslag op hun tijd door het brengen naar en halen van school van Max en Seth. Want de afstanden zijn groot en de hellingen in het bergachtige gebied verhinderen het fietsen zoals in het vlakke Holland. Dezelfde opmerking hoorden we van de collega's Wielenga en De Haan, die een jarenlange ervaring hebben met de grote afstanden in dit enorme land.

De huisarts, die Eefke behandelt na de botbreuk in de bovenarm, bracht het zo onder woorden: 'Onder andere drie gebeurtenissen hebben een enorme impact op het psychische welbevinden van de mensen: een overlijden, en scheiding en een emigratie.' Na circa een half jaar komen gegarandeerd klachten te voorschijn, die hierop terug te voeren zijn. Dat was bij de voorbereiding op de uitzending reeds ter sprake gekomen op het Hendrik-Kramer-Instituut in Utrecht. Toen was het nog theorie. Inmiddels is het praktijk. Als thuisfront realiseert men zich dit dikwijls onvoldoende.

Waar we heel erg aan wennen moesten in Zuid-Afrika is de opvallende aandacht voor beveiliging: hoge hekken met scherpgepunte spijlen; prikkeldraad en het gemene 'razorwire' (waar Seth zich eens enorm aan heeft verwond); de traliehekken voor de ramen en zelfs inpandig; de aangelegde alarmsystemen, enz. De criminaliteit manifesteert zich soms bijzonder gewelddadig. De kranten zijn uitgebreid in hun nieuwsvoorziening hierover. Om in een beetje "thuis" te raken in alles wat er hier gebeurt lees ik daarom het dagblad "Witness" van de eerste tot de laatste pagina.

Wennen was het ook aan de zon (die staat om twaalf uur 's middags in het noorden!); aan de maansikkel (bij 'eerste kwartier' en 'laatste kwartier' staat deze niet verticaal maar horizontaal); aan de sterrenhemel op het Zuidelijk halfrond, waarop de bekende sterrenbeelden als Grote en Kleine Beer voor ons niet vindbaar waren.

Zuid-Afrika is ook een land met een schitterende flora en fauna: sinaasappels, grapefruit en bananen, die in je achtertuin groeien; palmbomen om je huis; sprinkhanen (de locust) van een groot formaat en met heldere kleuren (een plaag voor je pas gezaaide groente); hard krijsende ibissen (die in je voortuin vliegende mieren oppikken); apen, die over je dak rennen (en, als ze etensresten ruiken, je vuilniszakken openrijten); kleurige vogelsoorten, de mooie boomagaam (die, insecten vangend, zomaar in je voortuin verschijnt); een grote panterslak met een slakkenhuis, dat doet denken aan de wulk op het Noordzeestrand, gekko's tegen het plafond (sommige mensen vinden ze griezelig, maar het zijn natuurlijke muggenvangers, dus Hans en Eefke laten ze rustig zitten!), enz. enz.
Daarnaast natuurlijk de bekende grote zoogdieren: giraffe, olifant, zwarte en witte neushoorn, buffel, div, hertensoorten, zebra's, enz.


We bewonderden ze op onze driedaagse safari naar Hluhluwe-wildpark (kleiner dan het Krugerpark maar even mooi). De Drakensbergen hebben hun eigen bekoring. Via de niet verharde haarspeldbochten van de Sanipass (2873 m) bezochten we het hoogland van het zelfstandige land LESOTHO. Een arm gebied, met een prachtige natuur. Het korte bezoek aan dit landje zorgde voor vier stempels in onze paspoorten. Er wordt wel gezegd: Zuid-Afrika vormt een werelddeel in 'een land. Dat klopt. Het Golden Gate National Park was weer totaal anders. Maar wat een afstanden!


Wennen was het ook even aan de temperatuurschommelingen: warm overdag, koud 's nachts. Nooit gedacht dat een siësta 's middags niet enkel prettig, maar gewoon noodzakelijk kan zijn. Een van mijn hobby's (tuinieren) bij Hans en Eefke praktiserend, was ik 's morgens vroeg opgestaan en stond ik voor zevenen in de achtertuin. 'k Dacht door te gaan tot tegen twaalven, maar om negen uur ben ik de tuin uit- en het bad ingedoken. De subtropische temperatuur was te hoog geworden voor iemand uit het koude Hollandse kikkerlandje.

De jeugdboeken van Penning (De held van Spionkop, De leeuw van Modderspruit, De overwinnaars van Nooitgedacht, enz.) kwamen tot leven via de monumenten op die plaatsen en het museumbezoek in de Geloftekerk te Pietermaritzburg. We zagen tijdens een "historical trip" de kopjes (heuveltjes) waar Blikoortje zich achter verscholen zou kunnen hebben.


Onze gids, waarmee we vier mini-excursies deden, liet duidelijk merken dat de oude tegenstelling tussen 'Boer' en 'Brit' nog duidelijk in de harten van verschillende Zuid-Afrikaners leeft.
Ook de rassenscheiding is wel officieel verboden, maar is toch heel manifest in het dagelijkse leven herkenbaar: de topfuncties (vroeger vervuld door Afrikaners) worden via positieve discriminatie nu veelal bij voorrang toebedeeld aan sollicitanten, die lid zijn van het ANC of die gerelateerd zijn (familie, of vrienden) aan topambtenaren (ook al is men niet gekwalificeerd). [Hans: ditzelfde geld voor vele functies en/of baantjes. Het feit dat je banden hebt met bestuurders helpt enorm bij het verkrijgen van een baantje.]

Het Msunduzi-museum [Hans: Msunduzi is de officiële (isiZulu) benaming van Pietermaritzburg] liet de historische feiten passeren. Het indrukwekkendst vond ik daar het simpele, aftandse spoorweghuisje met een bank ervoor, waarop stond: "WHITES ONLY". Ik kreeg het er even koud van!

Erg vonden we nu de minimale levensomstandigheden waarin veel Zoeloes leven in kleine huisjes, hutten en rondavels in en om steden en dorpen. Ofschoon vele Zoeloes ook rijkere buurten met betere huizen bewonen, is het aan het eind van de middag opvallend hoeveel Zoeloes lopend naar huis moeten gaan (kilometers !!!) of met zijn twintigen in een "bakkie" (kleine, open pickup). De dodelijke ongelukken, die hiervan een gevolg zijn vullen bijna dagelijks de krant!


Geboeid hadden we thuis gelezen over het pionierswerk van Ds Vonkeman ("Door Zoeloes geboeid").
Boeiend was het de vruchten op jaren zwoegen van hem en zijn collega's te zien: Verschillende (soms kleine) kerken waar verschillende elementen van de gereformeerde eredienst herkenbaar in terug kwamen. Maar ook, uit hun eigen cultuur, de Zoeloe-invulling van de liturgie, de aparte manier van zingen (een duur kerkorgel is niet nodig, en het volume is fortissimo!).

Opvallend was de zendingspost: een bijzonder verzorgd stukje Afrika. Alles keurig onderhouden. Een voorbeeld voor omgeving en bezoekers. Met het geld is gewoekerd: kerkje, kliniek, leslokaliteit, woningen voor personeel, enz, Jongelui uit Kampen hebben recent geholpen het leslokaal op te knappen. Het zag er perfect uit. Misschien zou iemand uit Nederland zeggen: Het is maar eenvoudig. Maar vergeleken met de armoedige hutjes en rondavels er omheen is het een praktijkvoorbeeld voor inrichting en hygiene.

Boeiend was te horen over de moeilijkheden en mogelijkheden waarmee men ook nu te maken heeft:
de zware taak die rust op Zoeloevrouwen, die hoofdzakelijk moet zorgen voor opvoeding en vorming van de kinderen omdat de mannen in de stad werken en lange tijd van huis zijn.
de moeilijkheid op sommige plaatsen om de kerkelijke ambten vervuld te krijgen (de mannen zijn in de kracht van hun leven slechts weinig in het dorp waarin ze opgroeiden).
de gevolgen van HIV, en aidsproblematiek: veel sterfgevallen, kinderen zonder ouders,
maar ook de betrokkenheid van mensen in de gemeente (opvallend vonden we de aandacht waarmee geluisterd werd).
de zoektocht naar een goede vorm van zelfstandigheid van de Zoeloegemeenten.
het worstelen met de vraag hoe de verantwoordelijk voor het kerkelijk leven aan de Zoeloeleden kan worden overgedragen? En wanneer?

Dit waren zomaar wat losse impressies van ons bezoek aan Zuid-Afrika. Het hoofddoel van onze reis was: Direct contact met onze (klein)kinderen. Dat was er, We hebben ervan genoten. Elk moment. Omdat Eefke door een ongelukkige een breuk in de schouder had, was het prettig wat te kunnen helpen. Daarnaast was er de kennismaking met een land, dat vanaf de zeventiende eeuw vele historische banden met Nederland heeft. Het concrete zien daarvan gaf een extra aan deze maand in Zuid-Afrika.


We kunnen naar Berkenwoude terugreizen met vele mooie herinneringen.
En ... we zijn het inmiddels zo gewend hier, dat we best nog langer hadden kunnen blijven.

JANNIE EN KEES JANSE.

woensdag 22 oktober 2008

Een blij weerzien met pa & ma Janse

Op 3 oktober 2008 hebben wij (o)pa en (o) ma Janse van het vliegveld van Pietermaritzburg opgehaald. Wij troffen hen ietwat verreisd aan, want het was geen vlucht geweest zonder hindernissen. Maar dat werd snel vergeten, want om elkaar na ruim een jaar weer te zien was bijzonder fijn.

Ons huis is weer gevuld met Hollandse lekkernijen (hoewel de nieuwe voorraad snel slinkt...). We zijn weer op de hoogte van de laatste nieuwtjes en foto’s van familie en bekenden. Max en Seth hadden vooraf 'voorspeld' wat opa het eerste zou doen wanneer hij bij ons logeert: “Zaden van planten en bomen verzamelen en het terras aanvegen”. Hoewel die dingen intussen allebei gebeurd zijn, was één van de eerste dingen die pa oppakte het opruimen van onze schuur. Inmiddels is de schuur nu de meest opgeruimde plek van ons huis.

De eerste dagen waren regenachtig en kil. Ma heeft onder andere kunnen genieten van de warmte van de houtkachel. Maar na een dag of drie brak de zon door en toen was het zomaar 32 graden! Dat was even schakelen, vooral voor ma.

In die eerste week zijn pa en ma mee gegaan naar een kerkdienst in de Dopperkerk. Daar werd (uiteraard) gepreekt en psalmen gezongen in het Afrikaans. Jammer genoeg konden zij er weinig van verstaan. Zij hebben de scholen van Max en Seth bezocht en kennis gemaakt met enkele collega’s en vrienden. Boodschappen gedaan in de plaatselijke supermarkt en intussen een plan gemaakt om een aantal dagen een wildpark te gaan bezoeken.

Op zondag 12 oktober hebben zijn pa en ma met Hans meegereden naar KwaNdengesi. Hans was uitgenodigd om daar te komen preken, een nieuwe ervaring.

Inmiddels is het 17 oktober en…regent het weer. Gisteren zijn pa en ma enthousiast teruggekomen van een 3-daags bezoek aan het wildpark Hluhluwe en Umfulozi. Ze hebben genoten van alle dieren en planten die ze hebben gezien.

Daarnaast hebben ze een traditional cultural Zuluvillage bezocht. Daar daar liet men onder andere zien hoe men vroeger wapens, gereedschappen en potten vervaardigde.

Tijdens deze tour hadden zij een persoonlijke gids. Deze man heeft hen thuis afgehaald en na afloop van de reis weer teruggebracht. Het is zo goed bevallen, dat pa en ma er over denken om hem nog een keer te vragen als gids. Misschien wel richting Drakensbergen of Lesotho.

Maar eerst een paar dagen relaxen aan de Ashmore Road.

vrijdag 19 september 2008

Wel en wee in Afrika

Beste mensen,

Wel en wee, dat is onze ervaring deze dagen. Het is een tijdje geleden dat we schreven, maar als we naar de doorgaande lijn kijken dan mogen we zeggen dat het ons hier wél gaat. Afgelopen maandag heb ik in m'n studeerkamertje mijn éénjarige predikantschap gevierd. Op de knietjes natuurlijk ;-). Maar daar blijft het niet bij, want aanstaande donderdag 25 september vieren we onze eerste verjaardag in Zuid-Afrika! Eén jaar weg uit Nederland, één jaar al wonend in dit prachtige land. Wow, wat ging dit snel, voordat we het weten dan zijn de vijf vastgestelde jaren voorbij... en dan? We zullen zien.

Helaas trof ons vandaag ook wat wee. Op de school van Seth was er een sportdag en Eefke was er naar toe gegaan om te kijken. Eén van de evenementen is de "mums-and-dads-race", inderdaad een ludieke hardloop wedstrijd voor de ouders. Nou, daar had Eefke wel zin en stond als eerste mum aan de startlijn. Schoorvoetend volgden andere moeders (en ja, vaders ook!). Het liep echter wat anders dan verwacht. Kort na de start voelde Eefke zich plotseling duizelig worden en daarna lag ze op de grond. Een kort moment, maar met een naar gevolg want ze kon niet meer opstaan door hevige pijn in haar rechter bovenarm. Gelukkig was er een paramedic in de buurt en deze man heeft haar goed geholpen en gerust gesteld. Later bleek dat Eefke een breuk heeft in haar schouder/bovenste stuk van haar arm.

In het ziekenhuis besloot de orthopeed om niet te opereren, omdat de breuk smal is. Volgende week mogen we terug komen om nieuwe foto's te laten maken en te zien hoe het gaat. De arts verwacht het niet, maar als de breuk toch breder wordt, dan zal het vastgezet moeten worden. Op dit moment gaat het redelijk goed, de pijnstiller werkt goed en nu is het dus een kwestie van de rit uitzitten. Oei, zes weken rust houden!!! Dat wordt een beproeving voor onze zo actieve meid.

Om eerlijk te zijn, merken we dat zo'n plotselinge gebeurtenis er even inhakt. Vooral Seth was verward, omdat hij z'n moeder zag vallen en hij kon er niet bij blijven (naar het ziekenhuis). Gelukkig is hij door een vriendje opgevangen en mocht bij hem spelen. Ook Eefke werd direct opgevangen door twee moeders die zij inmiddels goed kent. We merken dus wat de waarde is van een netwerk. Hopelijk stelt dit jullie, in Nederland, voldoende gerust. We hebben hier mensen om ons heen staan die ons nu graag willen helpen. Wat dit betreft hebben we hen beide nodig: zowel een goede buur als een verre vriend!

zondag 31 augustus 2008

Spekkies, stroopwafels, hagelslag en…. Henk, Lora en Joep!

Op vrijdag 15 augustus reed eindelijk de “witte” huurauto met dierbare Delftenaren onze oprit op. Een auto die lekker vuil was van het Zuid-Afrikaans rode stof van onderweg (Dat betekent vaak ook een boel verhalen).

Henk, Lora en Joep waren eerder in die week in Johannesburg aangekomen en zijn daarna met huurauto, langs verschillende plekken, doorgereisd naar Pietermaritzburg. Het was ontzettend leuk en weer vertrouwd om hen in ons huis te logeren te hebben. Zo goed om Max, Seth en Joep weer samen te zien.

Het leek even Sinterklaas, want zij hadden een koffertje met cadeautjes uit Nederland meegenomen. Stripboeken, spelletjes, drop, hagelslag, griesmeelpap, stroopwafels, heerlijke shampoo en ga zo maar door. En dat werd allemaal uitgepakt onder het genot van de “echte” Zuid-Afrikaanse (nog steeds) oploskoffie.



Praten, praten, praten… en ondertussen een hapje eten op het terras.

(dat kan in Zuid-Afrika vaak ook als het winter is)

Fijn dat ons samenzijn allemaal niet van die ene avond afhing, maar dat wij de volgende en die dag daarna gewoon weer de draad op konden pakken.




Wie er nog niet zo warm loopt voor Zuid-Afrika, moet maar eens deze Delftse familie gaan praten. Zij kwamen, na een kleine week reizen, enthousiast bij ons aan, bleven een lang weekend in Pietermaritzburg, vetrokken voor een midweek naar een wildpark, kwamen nog enthousiaster terug, bleven wederom een weekend in Pietermaritzburg om vervolgens via via weer terug te reizen naar het vliegveld van Johannesburg. Vandaar zijn zij teruggegaan naar Nederland met een hoofd en een fototoestel vol met herinneringen. Zij hadden nog geen zin om te vertrekken. En wij … wij vonden het jammer dat zij weer weggingen.

woensdag 20 augustus 2008

Assembly op de Scotsville School

Onlangs ben ik de dinsdag anders dan anders gestart. Om 7.30 uur stond ik samen met 2 “gebedsvriendinnen” van Scottsvilleschool voor een groep van zo’n 400 kinderen. Zij hadden zich verzameld op één van de binnenplaatsen die Scottsvilleschool rijk is. Jongens en meisjes van de leeftijd van 10 t/m 13 jaar zaten keurig in de kleermakerszit, klaar om te luisteren wat deze “mothers” te vertellen hadden.



Iedere week is er op Scottsvilleschool een assembly. Ieder week is er een thema die als een soort rode draad door alle klassen en programma’s van de school heen loopt. Een thema kan bijvoorbeeld zijn: Hoop voor de toekomst, Help je naaste etc. Tijdens een assembly word het thema nog eens extra uitgediept. Deze week was het thema: bidden. Dus werd “Mothers Who Care” (moeders die ieder week bij elkaar komen om te bidden voor de school) ingeschakeld.

Mijn vriendin Rose heeft het verhaal verteld van Jezus die de kinderen zegende. Kashiera, mijn andere vriendin, heeft gesproken over bidden en danken. Ikzelf heb het geheel creatief ondersteund, door het thema op poster formaat te schilderen.



Naast het feit dat dit leuk was om te doen bleek dat deze actie een aantal jongeren geraakt had. Wij hebben namelijk op diezelfde ochtend ook 2 gebedsdozen gemaakt, één voor in de computeruimte, en één voor in de bibliotheek. Maar eerlijk gezegd, wisten wij niet goed wat wij konden verwachten.
Maar op donderdagmorgen (dan komen wij bij elkaar om te bidden voor school) na de assembly zaten de schoenendozen vol briefjes met veel nood van de kinderen!

Vanaf die tijd vinden wij iedere week briefjes in de gebedsdozen. Ik ben iedere keer weer diep onder de indruk wat er allemaal bij ons op tafel komt te liggen en wat wij iedere week weer Boven brengen.

Inmiddels is er gevraagd of wij binnenkort weer een assembly’s kunnen verzorgen. Thema’s: Verleiding/verzoeking en Hoop voor de toekomst. Ik kijk er naar uit!

dinsdag 29 juli 2008

Baaie dankie van Seth

Hoi allemaal,

Van de week kregen ik en pappa een pakje binnen over de post. Dat was nog voor onze verjaardag! Voor mij zaten er hele mooie stickers in (en pappa kreeg manchetknopen). Dus eigenlijk ben ik nog steeds een beetje jarig!



Ik heb een leuk feest gehad met mijn vrienden van school en uit de straat. Iedereen mocht zich verkleden. Pappa heeft ze allemaal op de foto gezet. Die foto mocht mee in een zelfgemaakt fotolijstje. Dat hadden wij in Nederland ook eens op een ander verjaardagsfeestje van mij gedaan. Toen ik daar aan terugdacht moest ik even huilen, want ik mis mijn oude vrienden in Nederland wel. Maar mijn vrienden hier zijn ook leuk. Mamma en ik hadden een hele grote draak gemaakt en die hing met allemaal ballonnen (op zijn lijf ) in de kamer. Die ballonnen moesten wij met een blinddoek om, doorprikken met een zwaard. Wij hebben ook een wedstrijd gehouden met pijl en boog. Dat vonden sommige kinderen best moeilijk.



Ik heb ook getrakteerd op school. Een paar lieve mevrouwen uit de kerk uit Kampen hebben wel meer dan 30 klompjes (aan een sleutelhanger) naar ons gestuurd en ook allemaal Hollandse vlaggetjes. Samen met mamma heb ik allemaal mini kruidcakes gebakken en daar de klompjes op vastgeprikt. De kinderen vonden het leuk, maar de “teachers”op school ook. Die wilden ook wel allemaal zo’n klompje.



Nu ben ik eindelijk zeven jaar en moet ik weer bijna een jaar wachten voor mijn volgende verjaardag… pfff. Maar ik heb wel een leuk feest gehad en veel leuke kaarten en cadeautjes. En nu kreeg ik telefoon uit Nederland! Dankjewel allemaal!

Seth

donderdag 17 juli 2008

1967 op-de-berg-verjaardag in Wijk aan Zee.

Zie hier de genoemde manier om een jarige in de familie op-de-berg te plaatsen bij zijn of haar verjaardag (met dank aan de reactie van Rina zie vorige bericht!). Deze foto is genomen in 1967 in Wijk aan Zee.


Van links naar rechts:
01: blonde jongen op de rug gezien, neef Gerbrand misschien?
02: de grotere neef, zou Bart kunnen zijn?
03: oom Wim (met zonnebril)
04: nichtje, nauwelijks te zien (???)
05: met kort donker blond haar, zus Irene
06: met lang blond haar, nicht Carina?
07: jongen net zijn gezicht te zien, neef Erik?
08: jongen met krabbend/kriebel aan gezicht, is mogelijk neef Rob?
09: in de handen klappend en dapper zingend, zus Matthea
10: vergezeld met zingende nicht, Gonny
11: blond jongetje (net achter een klappende handen), wellicht neef Theo?
12: rechts in handen klappende nicht Erna
13: tot slot in het midden de jarige job op-de-berg!

Tjonge wat een mooie herinnering, maar wie herkent de ontbrekende namen?

Warmte in de winterse kou.

Ik heb een heel gelukkige man in huis. Gisteren heeft hij de respectabele leeftijd van 44 jaar bereikt! Maar dat niet alleen. Eindelijk kon hij “de fik” er in steken! Waarin? (Mij heeft hij immers al “in vuur en vlam “gezet :-).


Op zijn verjaardag is er een houtkachel bezorgd en daarmee is een grote wens in vervulling gegaan. Hans is gek op vuurtjes maken. Zijn hart kan hij voorlopig ophalen want het is deze winter berekoud in huis. Er mag dus flink gestookt worden.


Naast de houtkachel is hij ook nog verwend met boeken, cd’s en een “happy birthday” lied. (om zes uur in de morgen). Ook dit keer was er weer Karameltaart met (geen 44) kaarsjes.



En … de hele dag door telefoontjes en mailtjes uit Nederland! Dat is eigenlijk voor ons allemaal het toetje van de dag! Bedankt allen! Allemaal een heerlijke warme zomer toegewenst uit een (nu) zeer behaaglijk winters Zuid-Afrika.



Eefke

Elf maanden Zuid-Afrika.

Ongelooflijk, wat gaat het snel en wat gebeurt er intussen veel!

Tussen al die verjaardagsfeestjes, schoolvakanties en familiebezoek, zoekt ons gezin zich een weg in werk, school, kerk enzovoorts. Steeds meer dingen raken vertrouwd, maar met regelmaat vallen wij beurtelings nog steeds van de ene verbazing in de andere.

Om een paar voorbeelden te schetsen:
Hans, die voor een groot deel zijn eigen werk moet creëren, heeft te maken met collega’s die soms met onverwachte verrassingen komen. Zo kan het bijvoorbeeld gebeuren dat hij op vrijdagmiddag om 15.30 uur wordt opgebeld met het verzoek om de andere dag een cursus te geven aan ‘Sunday schoolteachers’. In de beperkte tijd die hem dan rest probeert hij zich zo goed en zo kwaad als hij kan zich voor te bereiden op de volgende dag. Maar op die zaterdag ontdekte hij dat er nauwelijks Sunday schoolteachers zich meldden, maar wel tweeënvijftig kinderen.

( Hoezo… even schakelen?)

Eefke, is uitgenodigd om mee te draaien in het Class-mum team van Gracecollege (de school waar Max op zit). Bijeenkomsten starten om 7.00 uur ‘s morgens (Goedemorgen!). Tijdens de vergadering vraagt zij of er ook “Class-dads” bestaan? Vaders? Nee, die zijn minder geschikt voor deze taak. Het zijn toch immers de moeders die het beste kunnen organiseren of wanneer er problemen zijn, een luisterend oor kunnen bieden. (Pardon?)

Max die sinds de start van de nieuwe schooltermijn (er zijn 4 termijnen in een schooljaar) te horen heeft gekregen dat de regels op school zullen worden aangescherpt. Wanneer leerlingen twee maal per week iets vergeten, dan moeten ze op vrijdagmiddag terugkomen om de hele middag te klussen. Oudere leerlingen mogen/moeten de jongeren corrigeren en indien nodig ook een straf opleggen (Volgens Max zit er hier en daar wel een paar steekjes los bij de schooldocenten).

Seth, die trekt zijn eigen spoor, en is op school niet meer niet te onderscheiden van zijn klasgenoten. Het enige wat op valt is zijn blonde haar en zijn stemvolume (dit hebben de “teachers” nog niet kunnen veranderen). Er is één ding waar Seth maar niet aan kan wennen. Zijn schooluniform. Hij vindt de kleur “boring” (grijs) en zijn lange kniekousen kriebelen en zakken steeds af.

Ondanks dat gaat het toch niet zo slecht met de familie Vel Tromp. En zo pas nog hebben wij ons kunnen “laven” aan een heleboel Hollanders. Een groep jongeren uit Kampen hebben een geldbedrag bij elkaar verzameld en zijn naar Zuid-Afrika vertrokken om de Bijbelschool op de zendingspost te verbouwen. Onderleiding van Roel Venderbos en Rolf Bruintjes hebben zij bijna veertien dagen gezwoegd onder (voor Nederlandse begrippen) primitieve omstandigheden. Wij hebben ze een paar keer opgezocht. Het waren leuke ontmoetingen en... wij zijn behoorlijk onder de indruk wat zij binnen twee weken voor elkaar hebben gekregen.



Op zondag 20 juli is op de zendingspost op Groothoek, na de kerkdienst, de Bijbelschool geopend. Tijdens de dienst werd er voor alle aanwezigen gekookt door een aantal vrouwen uit de gemeente. Na afloop van de openingsceremonie werd er met elkaar gegeten in de buitenlucht. Daarna werd het weer tijd om afscheid te nemen van de Kampenaren. Zij vertrokken op maandag. Maar voordat zij naar Holland vlogen bezochten zijn eerst nog de kust en een wildpark. Wij hopen dat Zuid-Afrika voor hen allen een leuke en goede herinnering mag zijn.



Van de leidinggevenden bleef nog een “paar “ achter. Loes en Rol Bruintjes met hun zoon Hans. Zij wilden nog een reis door Zuid-Afrika maken.. Op hun doorreis hebben zij bij ons overnacht. Heel goed om weer Nederlanders in huis te hebben en tijd te hebben om even te praten. Seth en Max genoten ook van de gezelligheid en... de drop en hagelslag uit Holland!

woensdag 9 juli 2008

Vandaag is het feest

Hallo allemaal,

Vandaag vieren we feest, want Seth is zeven geworden. Eindelijk, eindelijk na maanden aftellen is het zover. Heerlijk een verjaardag vieren én wat nog leuker is: Seth heeft nog net vakantie en is dus vrij!


De hele dag spelen met zijn nieuwe cadeaus: verkleed kleren: drakenpak van opa Bert en Oma Cobie, indianenpak van opa en oma Janse, Lego Castle van Max en Lego Starwars van z'n ouders. Hoewel—de hele dag spelen—tot vanmiddag, want dan is er een kinderfeestje. Tot die tijd doen zoals Seth graag doet: verkleden!

woensdag 18 juni 2008

Max rolt er goed doorheen!

Hey ik dacht dat ik ook maar eens een keer moet schrijven.

Ik wou graag vertellen hoe me examens zijn gegaan. Nou het was eigenlijk echt wel hard leren en veel werken.
Je hebt van alle vakken een examen, dat over het laatste half jaar gaat.

Ik ben 5 weken voor de examens gaan studeren en het nu is het allemaal afgelopen. Het duurt lang voor dat je ook maar een beetje weet waar het over gaat, en het word al heel snel saai. Maar gelukkig heb ik ook nog een extra leerraar die bij me tuis komt en me helpt.

Maar de examens zijn ook wel weer een beetje leuk want je bent maar een uur op school. Als je een maal bezig bent moet je hard door werken want je tijd gaat heel snel op (ik kreeg wel een kwartier extra).

Ik heb nu ook de meeste resultaten terug en het is nog geen eens zo slecht gegaan. En ik heb de meeste vakken wel gehaald.

Max.

vrijdag 13 juni 2008

Examens, Mini-Comrades & Tafeltennis

Vandaag hebben wij overheerlijke karamelcake in huis gehaald. Dat doen wij (bijna) alleen wanneer er iets te vieren valt. Een jarige?? Nee, vandaag had Max zijn allerlaatste examen voor dit schooltermijn (nu er is voor hem een eind gekomen aan een aantal weken zwoegen en zweten). Seth heeft vandaag een prijs gewonnen. Hij heeft het meeste geld opgehaald voor de sponsorloop van Scottsvilleschool en is apetrots. De opbrengst gaat naar een heel goed doel, vindt hij zelf, namelijk uitbreiding van de speelplek van school.

Negen uur vanmorgen is Max door Hans opgehaald van Grace College en zijn zij samen gereden naar de school van Seth. Daar hebben zij samen met Eefke en een heleboel andere ouders de kinderen van Schottsville aangemoedigd tijdens hun “mini-Comrade” voor het goede doel (Zie de website van de wereldberoemde Comrade marathon die aanstaande zondag gelopen wordt).

Na 45 minuten lopen in de warme zon kwam de beloning. Een heerlijke “splash” (driehoekig pakje bevroren limonade) en een medaille. Nu is het tijd voor een heerlijk lang weekend vrij, want maandag is het public holiday. Lekker uitrusten… nee hoor, wij waren nog maar net thuis en toen kwam het plan op bij de jongens om de tafeltennistafel (cadeautje van opa en oma Vel Tromp) op te zetten.

De karamelcake moet nog even wachten dus. Waarschijnlijk tot vanavond tijdens de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Frankrijk.

dinsdag 10 juni 2008

Scoren buitenspel!

Wie in deze dagen over Nederlands voetbal praat, zal zeker spreken over het eerste doelpunt van Nederland tegen Italië door Van Nistelrooy. Hier in Zuid-Afrika had men het niet zo op met die Hollanders. Zij zouden door regerend wereldkampioen Italië van het veld gespeeld worden. Maar in de pauze waren er vele woorden nodig om toe te geven dat ze geen keuze hadden dan een stuk van de ‘pie of humbleness’ te eten. Een mooie uitdrukking overigens: ‘To eat from the pie of humbleness.’
Toch werd er in de rest van de pauze over maar één onderwerp gezeurd: Of er nu een gewonde Italiaanse speler naast het veld lag of niet: Van Nistelrooy stond buitenspel! Minuten lang stond het beeld stil op dat ene moment en de ene expert na de andere mocht van zijn kant deze stelling bevestigen. Overigens de speler zelf kon, in eerste instantie, óók niet geloven dat het doelpunt was toegekend! Wat verbijstert keek hij naar de scheids- rechter, onzeker over het feit dat hij een doelpunt maakte. Het was een mooi gezicht én een keerpunt in het vertrouwen van de Nederlandse spelers.

Hier in Afrika zijn er vele plekken waar mensen samen komen om te luisteren naar het Woord van God. Daarvoor zijn er vele predikers nodig. Dit zijn veelal leidinggevende mensen (ouderlingen) in de kerk. Afgelopen weken zijn we met deze groep mannen bezig geweest met vragen rondom de 10 geboden. Deze mannen hebben geen theologische opleiding genoten, maar zij kennen hun Bijbel goed (het zendingswerk werpt zo zijn vruchten af). Zo ontdekte ik dat zij soms Bijbelteksten met elkaar associëren die je, als een in Nederland opgeleide theoloog, niet zomaar zo zou doen. Wat in deze belangrijk is, is dat niet hún associaties, maar de mijne in een ander daglicht kwam te staan. In Afrika – zo zegt men – leeft men dichter bij de Wet, dan in het Westen. In een zekere zin is dat ook zo, maar de vraag is wat dit in het geloofsleven oplevert. Zie daar een kern van onze gesprekken.
De lessen die we geven zijn gericht op hun preekwerk. Het is belangrijk om zowel op hun associaties als op hun opvattingen te reflecteren. Eén van de vragen die leeft gaat over de functie van de 10 geboden. ‘Die moet je toch strikt naleven?’ Inderdaad, maar in de verwerking hiervan zien we al snel het gevaar van moralisme opduiken. Een gevaar, overigens waarvan niemand gevrijwaard is. Helaas. Hierom is het belangrijk om de lijnen wat door te trekken en te verder luisteren naar andere delen van Gods Woord.

Het ‘probleem’ van strikt de 10 geboden te willen naleven is niet nieuw. Al in de tijd van Jezus botste mensen tegen dit probleem op. Maar keer op keer wees Jezus mensen terug naar hun hart. Het willen leven volgens de 10 geboden is een zaak van het hart! Dit klinkt misschien logisch, maar is in de praktijk weerbarstig. Want wie de 10 geboden strikt zou naleven, leeft in perfectie. Of beter gezegd: leeft naar de wil van God. Toch: Wie kan zich overtuigend verdedigen? Wie ging er nooit de mist in? Uiteindelijk blijft er, denk ik, niemand voor deze zaak staan. Hoewel, ik geloof, niemand op één na. Een kern van ons geloof is dat Jezus de 10 geboden volledig wist in te vullen. Hij leefde naar de wil van God.
Maar hoe dan verder? Als het inderdaad Hem alleen gelukt is, hoe staat het dan met ons voor? Staat dan niet de rest van de mensen buitenspel? Ten diepste wel, denk ik. Wie gelooft weet dat hij of zij meespeelt in een team van eeuwen. In de praktijk echter blijkt dat wanneer wij proberen te scoren, we buitenspel staan. Maar zo, op die manier, is er toch nooit een kans om te winnen? Wat is dan het doel van het spel?

Na de wedstrijd Nederland – Italië gaf Johan Cruyff een eigenzinnige analyse op de situatie met Van Nistelrooy. Hij zei: ‘Als de scheids 'm goedkeurt, dan is het een doelpunt.’ Dit is vergelijkbaar met het leven in geloof. Wie probeert te leven naar de wil van God schiet wellicht met scherp, maar omdat wij buitenspel staan missen wij ons doel. Toch – en dat is het bijzondere – keurt de scheids 'm goed. Dat heeft alles te maken met die ene Speler die buiten de lijnen van het veld lag. Hoewel gewond, hoewel verslagen zorgde Hij er wel voor dat ons buitenspel niet gerekend wordt. Misschien zegt u wel: ‘Dat is niet eerlijk, zo kun je niet winnen.’ Wellicht heeft u gelijk. Toch als de Scheids 'm goedkeurt dan is het een doelpunt. Niemand anders beslist.

De predikers in Afrika houden ons graag de 10 geboden van God voor. De vraag daarop is: ‘Hoe leef ik volgens die hoge norm?’ Het is niet ongewoon om te ontdekken dat je daarin tekort schiet. Velen zijn daar onverschillig van geworden en hebben het geloof verlaten, toch blijkt dit niet nodig te zijn. Falen voor God is niet de laatste stap. Wie vasthoudt in het geloof in Jezus, krijgt te horen dat zijn of haar poging niet nutteloos was, maar dat je scoorde! Wellicht verbijstert het je wel en kijk je nog eens goed naar de Scheids, of het echt wel zo is. Ja, het is zo, en dan barst de vreugde los! Heel het hele team van eeuwen juicht van blijdschap mee, over die ene goal die jij net maakte! Dat is een mooi gezicht én een keerpunt in het vertrouwen van vele spelers.

woensdag 28 mei 2008

Xenophobia

Afgelopen dagen werd er geïnformeerd naar onze welstand. Wat ik eerst niet in de gaten had, was dat deze vraag mede voortkwam uit de berichtgeving in de Nederlandse pers. ‘In Zuid-Afrika gaat het mis met de buitenlanders, maar hoe zit dat met jullie?’ Om eerlijk te zijn: ik had nog niet stil gestaan bij het feit dat berichten in Nederland ‘anders’ overkomen dan in Zuid-Afrika.

Om kort te zijn: met ons gaat het goed. Tot op de dag van maandag was er in PMB geen sprake van geweld tegen buitenlanders. Helaas bleek gisteren dat er ook bij ons in de stad de vlam in de pan sloeg. Mensen werden niet alleen bedreigd, maar daadwerkelijk aangevallen. Hier in Afrika betekent dit vrijwel meteen: bruut geweld. Wapens, zoals messen, komen te voorschijn en worden gebruikt. Vreselijk. Vaak blijft het daar niet bij, men maakt geregeld geweld “af’ door er de fik erin te steken. In de afgelopen dagen is gebleken dat het niet uitmaakt wat. Auto's, shacks en eigendommen worden verbrand. Zaterdag stond er zelfs een foto van een (toen nog in leven zijnde) brandende man in de krant. Een politie man kijkt toe.

Zoals ik al aangaf gaat het geweld aan ons voorbij. Vreemdelingen-haat beperkt zich tot “mede-Afrikanen”. Mensen uit Zimbabwe, Congo, Mozambique, enz. Opvallend is de verontwaardiging die dit met zich meebrengt. Overigens ook een geruststellende verontwaardiging: het geweld wordt niet breed gedragen! Men kan niet begrijpen dat sommigen in onze maatschappij zich keren tegen mensen, die voorheen hun land open zette en voor opvang zorgde voor vluchtende Zuid-Afrikanen!

Maar wat is er dan aan de hand vraag je af. De vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Zeker niet wanneer je zo'n andere cultuur met je meedraagt. De Zuid-Afrikaanse maatschappij is complex door meer factoren dan in menig land. Aan de ene kant is het een post-modern land met alles wat daarin meekomt en aan de andere kant spelen oude culturele waarden een navenante rol in de visie op het leven en relaties. Er rijden steenrijke Afrikaans, isiZulu en Indische mensen in moderne auto's, zeker de economie is goed voor sommigen. Maar er staan ook vele – merendeel isiZulu sprekende mensen – dagloners langs de kant van de weg. Deze dagloners zijn niet zielig, maar wel armlastig. Een dag geen werk, is een dag geen inkomsten. Hier wringt 'm de schoen.

Meer en meer mensen van over de Zuid-Afrikaanse grens komen naar ons land om te werken en een nieuw leven op te bouwen. Niet zelden met niets meer om het lijf dan wat men an heeft. Toch blijken deze mensen goed te liggen in de markt. Ze werken hard, zijn redelijk tot goed opgeleid en zijn meer zelfstandig dan menig locale inwoner. U begrijpt dat dit verschil zichtbaar is. Toch is dit nog niet een reden om deze mensen “aan te pakken”, het gaat een graadje dieper.

Na de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika zijn er gouden bergen beloofd. Die zijn er ook gekomen, maar zoals ik schreef: ‘voor sommigen’. Velen hebben in de afgelopen tijd een verslechtering van levensomstandigheden meegemaakt. Armoede, ziekte, werkloosheid, uitzichtloosheid en ga zo maar door. Nu de relatieve welvaart van “buitenlanders” zichtbaar wordt, wordt het voor sommigen te veel. Zijn wenden hun frustraties op hen af.


Een zwak punt in de Zuid-Afrikaanse situatie is de ‘onzichtbaarheid’ van een sterke vrouw of man. In ons geval zijn veler ogen gericht op de president van het land, maar helaas is hij niet instaat om aan deze problematiek het hoofd te bieden. De roep om politieke leiding wordt hier met de dag sterker. En ik denk terecht. We leven hier in een kwetsbare maatschappij, waarin we niet de illusie hoeven op te houden dat problemen zichzelf zullen oplossen. Helaas.

Helaas ben ik niet zo positief gestemd. Politieke leiders van dit kaliber vindt de wereld maar zelden. Bovendien is nationalisme een moeilijk uitroeibare ziekte. We zijn allemaal op één aardkloot geboren, maar als jij te dicht bij mij komt blaf ik eerst, maar daarna bijt ik wel. Toch, mag en kan dit niet onze eindconclusie zijn. Politieke leiders kunnen niet zonder onze inbreng. Het is nodig dat we het kwaad te weerstaan. Ma zei dan: ‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf.’ Ik zou zeggen: ‘Bid er maar om, we hebben er onze handen aan vol.’ Eerst bij onszelf, hopelijk ook wat verder.


In de spotprenten in de krant blijkt welke verwachtingen men heeft van de ‘sterke’ politieke leider. Maar is het niet zo dat verwachtingen veel te hoog gegrepen zijn?

zondag 18 mei 2008

Verjaardag Max

Inmiddels hebben wij weer een verjaardag achter de rug. Vrijdag 16 Mei is Max vijftien jaar geworden. Hij had mazzel, want op zijn verjaardag was er namelijk geen school. De dag daarvoor was hij met z’n klas op excursie geweest in een natuurreservaat en daarna bleef Marius, een klasgenoot, slapen. Dat was heel gezellig. Heel grappig was dat wij tijdens de maaltijd Max opeens Afrikaans met zijn vriend hoorde praten.


Een heel andere verjaardag als vorig jaar. Niet de bekende vriendenclub om de tafel en geen familiebezoek. Dat is toch een beetje gek. Gelukkig wel een heerlijke vrije dag. Met cadeau’s kaartjes, mailtjes en telefoontjes… ook uit Nederland. Bedankt allemaal!

maandag 12 mei 2008

Small talk

Afgelopen week hebben we afscheid van pa & ma Vel Tromp genomen. In de weken van hun bezoek hebben we vooral onze dagelijkse ritme gedeeld. Met andere woorden zondags naar Zulu sprekende gemeenten, op maandag de preeklessen bijwonen, op dinsdag de jongens naar en van school halen, op woensdag ‘gewoon’ thuis genieten van het lekkere weer. Op donderdag een meer dan drie uren durende Hemelvaartsdienst op een ijskoude berg meegemaakt, vrijdag wat bijkomen en opwarmen in de zon. O ja, en tussendoor boodschappen doen, natuurlijk de jongens weer naar en van school halen, wat werken in de tuin en ga zo maar door. Kortom, pa & ma wilde onze leven in Afrika zien en meemaken en dat hebben ze geweten.

Nu na een maand met elkaar opgetrokken te hebben is het vreemd om weer met z’n vieren te zijn. Maar we kunnen terugkijken op een bijzondere tijd. Per slot van rekening kregen we vier weken exclusieve aandacht en daarvan hebben we met volle teugen van genoten. En als ik mij niet vergis, dan was dat wederzijds.

Inmiddels wennen we meer en meer aan onze omgeving. Seth heeft aan de overkant van onze straat wat vrienden gevonden. In het begin was dat wel even wennen. Want na bijna een jaar zonder vriendjes is het toch wel moeilijk om andere kinderen met je speelgoed te zien spelen. Toch duurde de gewenning maar kort en inmiddels gaat het goed. Max zit in zijn eerste periode van testen. Gelukkig krijgt hij een goede begeleiding én scoorde hij een 10 voor zijn Afrikaans! Kijk, dat geeft de poorter moed. Eefke geniet van de ruimte in ons huis. Met name haar werkkamer! Na jaren van een veel te kleine woonboot, naar een wat grotere boot, naar een bovenhuis in Kampen heeft ze nu ‘eindelijk’ een plek waar ze niets hoeft op te ruimen, maar alles kan laten liggen zoals ze dat zelf wil. Nu maar wachten op al die schilderijen die geschilderd gaan worden. Hans zijn studeerkamer komt inmiddels ook op orde. afgelopen week kwamen er nieuwe kasten bij, zodat de boeken uit de slaapkamer gehaald kunnen worden. Zo groeien we stapje voor stapje in een vast ritme en dit bevalt ons goed.

donderdag 1 mei 2008

Met wat onwennige ingrediënten, maar toch een gezellige verjaardag

Cadeaus uit Holland (Berkenwoude) worden overhandigd door een Nederlandse delegatie.

Samen aan de koffie. Zonder oranjegebak, helaas ook geen oranjetompouce van de HEMA, maar wel een overheerlijke heerlijke sneeuwtaart.

woensdag 30 april 2008

Koninginnedag in Afrika

Lieve mensen,

Het is vandaag weer Koninginnedag en dat betekent: "Er is er een jarig!' Mijn grote liefde is 45 jaar geworden én ze is echt mooier dan ooit. Wat een mazzel gozer ben ik hè? De vlag hangt uit, daar zal ik straks nog een fotootje van maken en publiceren. Maar nu alle schijnwerpers op een "Zuid-Afrikaanse" jarige.


vrijdag 11 april 2008

Een bezoek van 'overzee'

Hierbij een fotoverslag van de eerste dagen van pa & ma Vel Tromp in Zuid-Afrika.


Op maandag 7 april zijn we richting Johannesburg vertrokken om pa en ma Vel Tromp op te halen. Omdat dit een reis van ca. vijf uur rijden is, besloten we een huisje 'in de buurt' te huren. Dinsdags zouden wij hen van het hotel ophalen en dus maakten wij kwartier in ons tijdelijke onderkomen op de Zuid-Afrikaanse savanne...


Het huisje is gelegen op het 'hoogland'. Dit is een omgeving met veel boerderijen. De wegen in die streek zijn daarom onverhard, stoffig én vol met koeien. Het is prachtig, maar je moet geen haast hebben.


Na een mooie tocht kwamen wij bij het hotel, waar pa & ma overnacht hadden, in Johannesburg aan. We waren blij dat we niet een tocht van vijf uur achter de rug hadden, zo bleef er genoeg tijd en energie over om terug te kunnen rijden.


Redelijk uitgerust en heel blij ontmoetten we pa & ma. Het was een lange reis voor hen geweest, maar ze waren vol lof over het hotel. Dus als u nog iets zoekt...


Blijdschap was er niet op z'n minst voor de jongens. De spreekwoordelijke oren werden van het hoofd gekletst. Hetzelfde geldt ook voor Eefke & Hans, het was een bijzonder en blij moment om elkaar hier in Afrika zo te ontmoeten.


Na een kop koffie en een uurtje rust zijn we op weg gegaan naar ons huisje aan de Suikerbosrand rivier. Gelukkig heeft de Condor een extra achterbank en zat iedereen comfortabel. Pa & ma genoten zichtbaar van de reis, in het bijzonder in het verkeer. Het is toch wel interessant om te zien hoe Hans op de rechter weghelft auto's links en rechts inhaalt. 'Goed opletten Bert, héé, hier gaan we linksom de rotonde op.' ' Ja, vroeger heb ik ook eens in Engeland gereden, maar dan met mijn eigen auto! Dus stuur aan de linker kant, dat is nog eens wat anders.' En zo ging de discussie voort.


Totdat we van de hoofdweg afgingen en de 'dirt-road' (=onverharde weg) op draaide. 'Hé, dit is ook interessant. Waar gaan we eigenlijk naar toe?' De avond ervoor had ik Irene (zus van Hans) al geSMSt: We zitten nu onder de Zuid-Afrikaanse sterrenhemel en gaan pa & ma morgen verrassen met een huisje op de savanne. Maar voordat we daar aankwamen moesten we eerst een halfuur dwars door de landerijen.


Het huisje heet Blinkblaar—Wag 'n bietjie, deze naam komt van een struik af die naast het huisje staat. Deze struik heeft twee herkenbare eigenschappen: 1) het heeft glanzende bladeren en 2) het heeft twee type doorns op de takken. Bovenop een rechte stekel en onderop een gehaaktje stekel. Als je nu door deze struik geprikt wordt en je wilt terugtrekken dan haakt de tak zich vast zegt de struik: 'Wag 'n bietjie'. Het is maar dat u het weet.


Natuurlijk nodigt zo'n omgeving uit tot heerlijke wandelingen. We hebben genoten van de stilte, de rust, de vogels de wilde dieren en ga zo maar door (en 's nachts van de onvoorstelbaar mooie sterrenhemel). Het waren een paar fijne dagen waarin we alle tijd voor elkaar hadden. Een goede plek om tot rust te komen.


Naast de vogels en de planten waren er op het terrein van Blinkblaar een aantal mooie Afrikaanse dieren te bewonderen. We zagen zebra's Springbokkies, Blesbokken en Zwarte Wildebeesten. Overigens deze laatste joegen ons de stuipen op het lijf. Want blijkbaar kwamen we te dichtbij de kudde, waarop de stier zijn dames kwam 'verdedigen'. Niet echt ontspannen dus. Later zei de landeigenaar dat we ons geen zorgen hoefde te maken, het was meer vertoon. Maar toch... Een zwaar brommende stier die met zijn voorpoten stof staat op te waaien (en dan een korte dreigende sprint trekt), is geen rustgevend element in onze ontspanningskuur.


Een kort verslag van de eerste indrukken van pa & ma: 'Wow, wat prachtig. Wat is het hier mooi en stil.' Een beetje overrompeld door de natuur en omgeving van Zuid-Afrika, genoten zij met volle teugen. Het was goed om dat te zien. Al na twee dagen vonden zij de lange reis al de moeite waard (en verheugde zich op de rest).


Een groot feestelement voor de jongens was het uitpakken van de cadeautjes die opa en oma meebrachten. Zodra we thuis waren werd er met de nieuwe kleurtjes gekleurd en een spelletje gespeeld met het spel van 'opa en oma' Gijs & Willie (de broer en zus van onze ouders).
Op de achtergrond werd er steevast het braaivuur aangestoken. Iedere avond het vlees op het houtvuur, veel rook, maar mug vrij...


Tja wie, na het lopen, praten, spelletjes spelen en dan bij het kampvuur het avondeten, het lang kan volhouden is een hele vent. Seth zijn vaste stek: een stoel bij het vuur (voor lekker warme voeten), een deken uit z'n slaapkamer en dan maar liggen turen naar het warme vuur. Wie zou wakker kunnen blijven?