Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

zondag 9 oktober 2011

Kom nooit te laat voor de zegen…


't Was toch een wat nieuwe ervaring. Vandaag mocht ik preken in Umlazi, de grootste township in Durban. Het is een heel klein gebouwtje in het midden van de gekte van de township. Aan veel dingen kun je herkennen dat dit gebied een mengeling is tussen (wat wij noemen) het platte land en de stad. Aan de ene kant stikt het hier van de erf-kippen en aan de andere kant dreunt de Kwaito muziek (een soort Hip Hop) door de wijk.

Dit kenmerkt dan ook onze diensten. Inmiddels ben ik er al aardig aan gewent, maar wanneer je in de kerk zit dan hoor je deze mengeling van geluiden (soms boven het geluid van mijn stem uit). Zo hoorde ik weleens een haan driemaal kraaien en dat gaf toch een wat ongemakkelijk gevoel. Hoe dan ook, vandaag was het weer anders.

De 'gemeente' vandaag bestond uit drie vrouwen en twee meisjes. Met als gevolg dat mijn aanhef "Geliefde broers en zussen…" meteen voor enige hilariteit zorgde. Het viel niet mee om de dienst wat vlot te trekken, te meer omdat we uitsluitend afhankelijk zijn van onze stemmen. We miste goede sopranen, die bovendien de melodieën bij de teksten kennen. Je moet weten dat wij hier geen keurig liedboek hebben, maar puur teksten zoals in een opwekkingsbundel.

Op zo'n moment loop je als voorganger het gevaar dat je de liturgie gaat versnellen, omdat er te weinig interactiviteit ontstaat én de aanbidding niet echt "van de grond" komt. Toch wilde ik hiervoor waken, te meer omdat ik hoopte op nog enkele laatkomers. En daarom zongen we per onderdeel niet een, maar twee liederen. Het mocht niet baten. De opkomst bleef zoals die was en het werd tijd om uit de Bijbel te lezen en met de verkondiging te beginnen.

Het was een hele opgave. Niet zozeer voor mij als voorganger, maar voor mijn zusters die in ons bloedhete kerkgebouwtje (+30ºC) het niet volhielden. De een na de ander was voor het begin van de preek dommelend weggezakt. Alleen de kinderen (die op de scholen zwaar getraind worden om aandachtig te kijken, ook als ze niet begrijpen van wat er gezegd wordt) keken vol verwachting naar wat ik vandaag te brengen had.

Voor mijn ervaring werd het een lange, lange dienst. Tijdens de preek dacht ik diep na over spreek-techieken en haalde (naar mijn gevoel) alles uit de kast om enige beroering teweeg te brengen. Over het resultaat zal ik verder maar niet schrijven. Na ruim een kwartier (hier en daar wat weggelaten) kwam eindelijk het verlossende 'Amen.' Naar mijn gevoel het enige woord dat wel voor enige beroering zorgde.

De afsluiting van de dienst volgt dan al snel, we zingen nog een lied, we doen samen onze voorbeden en ontvangen de zegen. Maar ook dat liep vandaag wat anders dan gewoon. Op het moment van de zegen komen zeven gemeenteleden binnen (met enkele kinderen) en schoven aan in de rijen. Nu heb ik van alles meegemaakt, maar dit nog niet. Uiteraard kon ik ze nog even hartelijk welkom heten en gaf aan dat ze net op tijd aanwezig waren om Gods te ontvangen.

Aan hun gezichten kon ik aflezen dat ze mijn opmerking niet goed tot hun doordrong. Dit werd duidelijk op het moment van het (tweede) 'Amen' op de zegen. De drie (wijze) zusters schoven de kerkbankjes uit terwijl de zeven (dwazen) zusters juist plaatsnamen in afwachting van de dienst.

Verwarring alom! 'Wat gaat er nu gebeuren? Waarom staan jullie op?' was de vraag van een van de zeven zusters. Als 'gast-predikant' leek het me goed om me zijdelings op te stellen en liet het woord over aan een van de drie aanwezige zusters. Met verve vertelde ze hoe zij zich op zaterdag avond zich voorbereidde op de zondag, wetende dat ze zondag op tijd in de kerk moest zijn om zo niet Gods uitnodiging af te wijzen en Hem daarbij te onteren. Hoe zij in de kerk gezegend wist en Gods genade had ontvangen en ga zo maar door.

Ja, ja, dacht ik toen en dacht aan Psalm 127 vers 1 en 2.
    Als de HERE het huis niet bouwt,
      tevergeefs zwoegen de bouwlieden daaraan;
    als de HERE de stad niet bewaart,
      tevergeefs waakt de wachter.
     2 Het is voor u tevergeefs, dat gij vroeg opstaat,
      laat opblijft, brood der smarten eet –
      Hij geeft het immers zijn beminden in de slaap.