Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

woensdag 24 oktober 2007

Routine en vragen

Met dit stukje wil ik ingaan op vragen die er leven. Voor een deel zijn het dezelfde vragen waar ook wij, als gezin, mee leven. De meest gestelde vraag gaat over de vergunningen en visa’s. Hebben jullie die al rond en wanneer krijgen jullie die? Wel, ook wij moeten wachten op een antwoord. Om toch wat inzicht te krijgen ben ik bij Home Affairs geweest. Zoals het er nu naar uitziet kan ik over twee weken bellen. Dan krijgen we te horen of de aanvragen zijn geaccep- teerd (of niet). Als dat inderdaad lukt, dan hebben we binnen de 1,5 maand de papieren rond. Dat is niet slecht, nu maar hopen en bidden.

Andere vragen richten zich op het dagelijkse leven. Hoe verloopt dat? Kost het veel tijd? Doen jullie alles samen en worden jullie daarbij geholpen/opgevangen? Wel, op dit moment merken we dat we gewend raken aan de routine. De wegen naar 3 winkelcentra’s hebben we nu goed ontdekt én (zoals het Hollanders betaamt) weten we ook al aardig waar we welke producten het beste kunnen kopen. Dit betekent dat we niet alles meer gezamenlijk doen, behalve de ‘grote’ dingen.
Voor wat betreft de opvang kunnen we alleen maar zeggen dat we hier fijne mensen om ons heen hebben staan. Zowel de emeritie en hun vrouwen, als mijn collega’s bekommeren zich geregeld om ons en helpen ons bij de vragen die wij hebben. Zo zijn afgelopen week de vier predikanten bij ons op de koffie geweest! Overigens krijgen ook de jongens aandacht, iedereen is ‘trots’ op hen (en terecht :-).

Voor wat betreft mijn werkzaamheden ligt de situatie anders. Constant moet ik mijzelf voorhouden: ‘emigreren is ook werk’, maar dat valt niet mee. Want aan de ene kant wil ik graag van alles doen, maar aan de andere kant zit ik – zonder mijn boeken – om het hand. Gelukkig heb ik een collega om de hoek wonen. Van hem heb ik het een en ander te lezen meegekregen.
‘Gelukkig’ hebben mijn directe collega’s mij op het hart gebonden om eerst goed te settelen, vóórdat ik hals-over-de-kop aan de slag ga. Dit wordt mede ingegeven door het feit dat het seizoen in November al wordt afgebouwd. In december begint n.l. hier de zomer vakantie en dan ligt het kerkelijke leven – net als in Nederland – stil.

Omdat we over twee weken onze visa’s hopen te krijgen zijn we in ons aan het oriënteren op grotere uitgaven. Als eerste zijn we opzoek naar een auto. Tja, en wie ons een beetje kent zal weten dat wij ons nooit zo auto’s hebben gericht. Dat is hier dus anders. Nu wij Max elke dag op en neer naar school brengen (25 km) gebruiken we de auto intensief. Bovendien is het verkeer niet zo geordend als in Nederland en dat heeft gevolgen voor de veiligheid. Kortom, we zijn opzoek naar een recente en veilige auto. Maar de moeite die wij ervaren is het verschil in rijkdom ten opzichte van mijn collega’s.

Een andere zoektocht is een huis. Net als het zoeken naar auto’s is dit een tijdverslindende bezigheid (met dezelfde dilemma’s). Toen we nog in Nederland woonden werd er ons verzekerd dat we ‘goedkoop’ konden huren. Of zelfs voor € 20.000,= een mooi (groot) huis zouden kunnen kopen. Maar dat is niet zozeer het geval. Want er worden maar weinig huizen te huur aangeboden en als ze dat worden, dan zijn het merendeel Westerse prijzen. We zijn dus eerder geneigd om te kijken naar koop huizen, maar die moeten we minimaal met een factor vijf verhogen. Al met al stelt ons dat voor een hoop gepuzzel: ‘Hoe krijgen we dat rond?’ We maken ons niet echt zorgen hoor, maar het zijn wel complexe vragen: ‘Kunnen we wel een hypotheek krijgen? Kunnen we ons huis wel verkopen als we over vijf of zeven jaar terug moeten? Krijgen we, na die tijd, ons kapitaal Zuid-Afrika nog wel uit?’ en ga zo maar door. Tja, het zijn maar aardse vragen, maar toch ze zijn voor ons van belang en lastig te beantwoorden.

Wel, het is (opnieuw) een lang verhaal geworden. Toch hopen we dat we hiermee iets kunnen laten zien hoe en waarmee wij onze dagen invullen. Heeft u nog vragen, laat het ons maar weten, wij horen jullie graag.

Hartelijke groet, Hans

Kanibalen, dauwtrappers, vogelspotters

Zomaar een impressie van hoe Hollanders in Afrika hun cultuur in stand houden.

Voor het geval u het nog niet wist: Afrika is het land van de Braai, nou dat is tegen Seth niet tegen dovemans oren gezegd. 'Die kip kan ik echt wel in m'n eentje op.' Zo gezegd, zo gedaan en de hele kippenborst werd door meneer verslonden. Overigens nog voordat de bokkies het wereldkampioenschap behaalde.

Naast al het harde wer- ken (het aan te passen in de nieuwe cultuur), trekt de familie er geregeld (voor dag en dauw) op uit. En, zoals ze gewend zijn in het Hollandse landschap, in korte broek met sandalen. Nou, dat leren ze ook wel af. Afrika is niet een land waarin je op pad gaat zonder je goed te kleden. De mieren zijn soms drie keer zo groot en een slangetje kan altijd om de hoek liggen loeren. Nee, in het vervolg de wandelschoenen aan en een lange broek.

Tot slot twee Hollandse mannen die beide zo hun eigen interesse hebben. Seth heeft het doorgaans al snel gezien en is op de uitkijk of er niet een leuk terrasje te vinden is. Of op z'n minst een picknick-tafeltje. Ja, zeg, we kunnen toch wel wat eten?

Max, is van iets ander hout gesneden. Hij treed meer en meer in de voetsporen van zijn opa's. Max kan enorm genieten van alles wat beweegt, groeit en bloeit. Kortom het is leuk om met de mannen op stap te zijn.

zondag 21 oktober 2007

Dagenlijkse wel en wee

Lieve mensen,

Nog een stukje over ons dagelijkse wel en wee. We zijn ongelooflijk blij met het feit dat Max en Seth een goede start hebben gemaakt op school. Zij lijken allebei een fijne school en een leuke klas te hebben. Max gaat in uniform en Seth mag (nu nog) in zijn ‘gewone’ kleren. In Januari gaat ook hij in uniform naar school. Om zeven uur zitten we in de auto (Max zijn school start om 7.30 uur) en rijden eerst naar Hilton om hem weg te brengen. Het is een mooi tochtje van een dik kwartier en daarna rijden wij terug en brengen Seth naar school (Seth begint om 8.00 uur).

De school van Max is een gloednieuw gebouw met sportvelden eromheen. Het ligt buiten de stad en heeft een prachtig uitzicht op de bergen (wel heel Engels en met zeer beleefde kinderen). Wij moesten een beetje lachen om alle regeltjes (code of conduct) die wij en Max persoonlijk moesten ondertekenen. Zo mag bijvoorbeeld Max geen gel in zijn haar. Op maandag moet hij in ‘formal’, dat is een overhemd met een stropdas en blazer dragen. Zo waren er wel acht A4tjes gevuld met allerlei regels (brrrr). Maar aan de andere kant is de school behulpzaam en is iedereen bijzonder vriendelijk.

De school van Seth is ouderwets, maar gezellig. Hij heeft een lieve juf en er lopen ook hele vriendelijke Zulu Granny’s rond die de kinderen en juffen assisteren. De speelplaats is een enorme tuin met speeltoestellen en, tot Seth zijn grote vreugde, een overdekte zandbak. Er lopen schildpadden en er zijn parkieten. Ieder dag komen er nieuwe Engelse woorden bij en de laatste dagen hoorden wij ook van hem liedjes: ‘my eyes can see it’s springtime and I’m so glad’ (ja, wij gaan dit jaar twee keer de lente meemaken).

Verder vliegt onze tijd voorbij, de dagen zijn gevuld met allerlei regeldingen. Wij vullen de dagen met het zoeken naar dokter, tandarts, orthodontist, diabeteszorg, makelaars, apotheek, sportverenigingen. Het is leuk om in een heel andere land uit te zoeken hoe je nu die”gewone” dagelijkse dingen moet regelen. Zoals; wat doet men hier met oud-papier, glas, batterijen, statiegeldflessen enz.? Er zijn honderdduizend dingen waar je vroeger bijna niet over nadacht, en die nu gewoon niet duidelijk zijn. Het kost veel energie. Wij merken nu pas hoe pittig de laatste maanden in Nederland geweest zijn. Maar gelukkig is er ook ruimte om even op adem te komen.

Verder lijkt de voortgang van ons werkvergunning/visum te vorderen. Het zou fijn zijn wanneer dat rond is, want dan kunnen wij eindelijk 'onze container' over laten komen. Vooral Max en Seth verlangen naar hun vertrouwde spulletjes, waarvan zij het meeste al 10 maanden (sinds de verhuizing naar Kampen) hebben moeten missen.

Al met al genieten wij van de omgeving, van onze heerlijke tuin, van het grillige weer (ene moment snoeiheet, het andere moment een hevige stortbui) de bloeiende bomen en planten, de hagedissen en de vogels, en al die verschillende (ook in kleur) mensen. Iedere dag zijn wij benieuwd wat de dag ons nu weer gaat brengen. Wij houden jullie op de hoogte!

Eefke

Maar toch ook weer praatjes

Lieve mensen, deze week is het een maand geleden dat we vertrok- ken. Kunnen jullie je het voorstellen? De afgelopen tijd hebben we uiteraard contact gehad met o.a. onze familie. Het ‘vreemde’ daarbij is dat we nu – net als in Kampen – het gevoel hebben dat we zo bij elkaar op de koffie kunnen. Alleen wanneer we stil staan bij het feit dat we ver weg wonen, dan beseffen we dat het anders is.

Misschien kunnen we in onze multi-commumicatie tijdperk er een Cruijfferiaanse uitspraak van maken: iedere vertrek heeft zijn aankomst! Met andere woorden, ook al wonen we ver weg, we kunnen door onze communicatie middelen elkaar schrijven, spreken en zelfs zien. Meer dan we daarvoor ooit gedaan hebben. Het is overigens fijn om te ervaren dat en hoe jullie met ons meeleven, lezen, reageren, bellen en Skypen. Het helpt ons echt.

Uit jullie reacties blijkt ook dat er best nog wel veel vragen leven. We proberen die zo goed als mogelijk te beantwoorden. Dit geldt ook voor vragen die jullie in b.v. reacties of email stellen. Maar voor ons is het makkelijker om deze vragen via de weblog te beantwoorden. We hebben (nog) beperkt Internet én zo kunnen jullie meelezen met de antwoorden op vragen van anderen. Hierdoor hopen we een goed beeld te kunnen schetsten van onze ontwikkelingen Dus: s.v.p. blijf reageren én we lezen ook heel graag hoe het jullie vergaat, ook dat hebben we nodig.

Goed, hoe is het nu bij ons? Echt het gaat (nog steeds) heel goed met de familie! Goed gaan betekent dat we de ups en downs goed doormaken. Van tijd tot tijd is een van ons het even zat, maar daar is dan ruimte voor.
Vooral in deze tijd hebben we profijt van onze cursussen die we aan het HKI in Utrecht gevolgd hebben. Daar zijn we voorbereid op hoe we tegen verschillende reacties, gevoelens, enz. aan kunnen kijken.

Uiteindelijk is de taal het meest lastige om mee om te gaan. Wamt hoeveel je ook van het Engels weet, we merken dat we het huis-tuin-en-keuken Engels gewoon moeten leren. Bijvoorbeeld: als je iemand ontmoet (zeker die je een beetje kent) dan gaat dat zo: Je ‘pitcht’ je stem een beetje omhoog en zegt: ‘Hello, how are you?’ (reactie) ‘O, I’m fine thank you and how are yourself?’ (je antwoord) ‘O, I’m fine, thank you.’ Daarna begint de eigenlijke conversatie. Nou dat vindt dus tientallen keren op een dag plaats. Natuurlijk is het gehele gesprek omgeven door vergelijkbare ‘overdreven’ beleefdheid en belangstelling, net zoals de afronding van het gesprek. ‘All right, thank you so much.’ ‘O, no problem, pleasure, bye, bye’. Enz., enz. Als Nederlander wordt je daar dus ‘gek’ van (uitspraak van Seth). Maar goed, zoals ik al schreef: we overleven het goed...
Een ander middel om deze periode goed door te komen is natuurlijk met elkaar op stap gaan en leuke dingen doen. Gisteren (Zat. 20 Okt.) zijn we op bezoek geweest bij de fam. Vonkeman (de eerste zendeling). Dat was een heel gezellig bezoek met veel verhalen. Het is ook goed om te merken dat mensen heel belangstellend naar de jongens zijn. Dat beurt hen op!

Aansluitend hebben we een relatief klein wildpark (uiteindelijk groter dan alle Nederlandse dierenparken bij elkaar) bezocht. Ja, en daar zagen we natuurlijk de nodige Afrikaanse schoonheden. Maar om nu te bewijzen dat we ook van het kleine genieten doe ik er een fotootje bij. De rest bedenken jullie zelf maar.

Hartelijke groet,
Hans

P.S. O ja, voor wie het nog niet weet. Gisterenavond is Zuid-Afrika wereldkampioen rugby geworden. Groot feest!

woensdag 17 oktober 2007

Even geen praatjes, maar plaatjes

Lieve mensen,

Jullie zullen begrijpen dat we geprobeerd hebben om de dingen niet mooier te laten lijken dan ze zijn...

De voortuin...
De achtertuin...
En Seth hard aan het werk met Josef om een paar oude boomstronken te verwijderen.
Tja, en dit is natuurlijk Max zijn liefde: een Boomagama (lijkt veel op wat hij in Delft in zijn terrarium had).

woensdag 3 oktober 2007

Boodschappen, kerk en scholen

Alweer een ruime week verder.. Wij hebben onze handen vol aan de gewone dingen. Alles opnieuw uitzoeken en opzoeken. Voor ieder boodschapje de auto instappen. (wij wisten dat, maar het is toch echt wennen) Iedere dag weer nieuwe dieren in je tuin of omgeving ontdekken. Jammer genoeg hebben wij niet direct beschikking over internet. Dat betekend dat wij om de zoveel dagen een ritje moeten maken naar Bob en Geertje om even de email te checken etc.. Nu is dat gezellig genoeg en wij zijn bijzonder blij dat zij daar ons de gelegenheid voor geven. Telefoneren (wij hebben alleen mobiel) is hier duur. Laat staan wanneer je naar Nederland belt, dus proberen wij dat zoveel mogelijk te beperken.

(Even tussendoor: dit is ons huis even na 21.00 uur P.M.)

Om 9 uur zaten wij in de Dopperkerk. Dezelfde kerk waar wij door onze collega’s eerder deze week waren ontvangen. Ds. Vonkeman preekte. In Afrikaans, dus ook de Max en Seth konden het redelijk verstaan. Wij werden als gezin door ds. Vonkeman voorgesteld aan de gemeente. Maar na afloop was er niemand van de gemeente die zichzelf voorstelde of ons aansprak. Dat was wel even gek. Dat zijn wij zo anders gewend. Maar Bob Wielenga (die er ook was) vertelde ons dat men dat in deze kerk niet gewend is. En zeker als je dominee bent, (pffff) dan is er helemaal afstand. Dus... je moet zelf op de mensen afstappen anders heb je weinig kans op contact. Oké.. dat weten wij dan ook weer.

Intussen is het bezoek aan Richmond alweer achter de rug. Het was een mooie rit. Alles is veel groener dan tijdens ons bezoek in juli 2005. Toen was het winter en nu is .de lente begonnen. Onze bezoek duurde niet lang. Idith is nog aan het herstellen van een zware operatie. Leuk was het om hun dochter Jaël weer te ontmoeten. Jaël is van de leeftijd van Max. Dus Max zag zijn kans schoon om vragen te stellen het schoolsysteem.


Dinsdag 2 oktober Seth kwam ons al vroeg wakker maken; “ Vandaag moet ik naar school, wakker worden”! Hij had er zin in, maar was ook een beetje zenuwachtig, zijn boterham bleef half opgegeten op zijn bord liggen. De school is een groot complex. Het bestaat uit allemaal verschillende gebouwen. Vroeger waren het woonhuizen. Er ligt een zwembad bij en grote sportvelden. Het interieur is ouderwets en rommelig maar wel gezellig. Tussen de gebouwen ligt een grote tuin met speeltoestellen en tafeltjes. In de bomen hangen kooien met parkieten en er lopen schildpadden rond. Ieder gebouwtje heeft een veranda waar allemaal tafeltjes staan om aan te werken. Heel veel gebeurd dus in de buitenlucht. Binnen in de gebouwen zitten alle kinderen op de grond. Nadat wij een korte rondleiding hebben gehad in de school geeft Seth aan dat hij vanmorgen graag wil blijven. Een dikke knuffel en daar gaan we dan. Wanneer wij hem om 12.30 uur ophalen is hij moe maar positief.
Morgen wil hij weer! Dat komt mooi uit, want morgen gaan wij met Max een kijkje nemen op Gracecollege. Spannend!!