Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

donderdag 21 juli 2005

De laatste avond

Even nog op de valreep een kort bericht. We zitten voor één nacht in een guesthouse. Morgenavond vliegen we terug. Vanavond maken we een Warwick Trilogy soldaat en neem van mij aan dat die de moeite waard is. Ooit hebben we 'm zelf nog geimporteerd!

Gerrit, kun je ons morgenmiddag op station Delft oppikken? Wil je ons je telefoonnummer emailen (het liefst voor ons vertrek...)?

Lieve mensen, we hebben heel veel te vertellen. Tot spoedig

Groet, Hans

zondag 3 juli 2005

Zaterdag 2 juli

Vandaag moeten wij om 10.00 uur in Durban zijn bij ds. Hlela en zijn gezin. Durban is een bijzonder grote stad aan de oceaan. Ik rij en Hans leest de kaart. Dat is meestal het verstandigste wanneer wij een nogal ingewikkelde route moeten rijden. En dat was het. Op grote kruispunten deed het verkeerslicht het niet en was het alsof iedereen maar lukraak reed. De bewegwijzering is absoluut minder goed als in Nederland en bovendien moet je ook goed uitkijken dat je bij een ingewikkelde rotonde of kruising blijft onthouden dat je links moet rijden etc. pffff. wij waren erg blij toen wij uiteindelijk 45 minuten later bij de familie Hlela aankwamen. Ds. Hlela kwam uiteindelijk om 11.30. uur. (door een misverstand in afspraak) Wij konden alvast kennis maken met zijn vrouw en 5 kinderen. Hun huis kon qua interieur in de Schilderswijk staan. Beeldjes, kleedjes, radio hard aan, en zo ook de televisie. Het gesprek was verrassend. Ds. Hlela vroeg ons eerst hoe wij het wel vonden in Zuid-Afrika, waarbij hij aan Max apart dezelfde vraag stelde. Daarna is hij op de invulling van het werk van Hans ingegaan. Voor het eerst tijdens ons werkbezoek kregen wij een zeer duidelijke invulling te horen van een van de commissieleden zelf. (Wij zijn benieuwd en willen dit ook zeker nagaan of dit ook bij de andere predikanten van de commissie leeft.) Het werk van Hans zal voornamelijk bestaan uit het toerusten. Hij komt niet ter vervanging van een persoon, maar als aanvulling op. Hij zal waarschijnlijk veel moeten reizen tussen verschillende locaties. Hij zal met regelmaat gevraagd worden om op zondag ergens te preken. Zoals ik al zei; wij zijn benieuwd of de anderen commissieleden zijn mening delen. Voor ons is dit een heel duidelijke boodschap en wij zouden met deze boodschap goed kunnen leven. Hlela vroeg ook naar mijn opleiding en baan. Hij reageerde enthousiast toen hij hoorde wat ik deed. Misschien kun je daar iets in gaan betekenen, zodra je komt? Lijkt mij leuk, maar wij gaan eerst maar eens zorgen dat wij als gezin onze draai kunnen vinden. Ik ben voorzichtig om allerlei toezeggingen te doen, eerst maar eens kijken of wij mogen komen en of wij willen blijven. Na het bezoek gaan wij nog even de warme stad in op zoek naar de Indische oceaan. En die vinden wij. Wij lopen langs de vele kraampjes met allerlei handgemaakte sieraden en potten en schalen naar het oneindige blauw van de oceaan. Wij genieten van de vissers die grote vissen ophalen en van de surfers die kunstig over de grote golven surfen. Er zijn ook een aantal straatjongens die prachtige zandsculpturen hebben gemaakt: inktvissen, krokodillen, zonnebadende mensen, dolfijnen etc. Van ieder die foto’s maakt of blijft kijken wordt een bijdrage verwacht. Een vrolijke menigte komt de boulevard op en men strooit met bloemblaadjes. Een wedding! Er wordt gezongen, geklapt en gedanst. Leuk om te zien. Nadat Seth net zijn zwembroek weer heeft uitgedaan en is aangekleed duwt een stevige windvlaag hem in de zee. Dan maar een shirt van mamma aan en een badhanddoek om.
Wij kopen nog wat souvenirs en besluiten om langzamerhand weer terug te lopen naar onze parkeerplaats.Op de terugweg hopen wij nog een winkel tegen te kopen waar wij een shirt zouden kunnen kopen van het beroemde rugbyteam uit Natal: De Sharks. Een grote wens van Max. Helaas hebben wij alleen petjes kunnen vinden. Onderweg komen wij een tentje tegen waar wij een hapje eten om vervolgens in het stikdonker terug naar Richmond te rijden. Onderweg zet Hans de auto aan de kant en de lichten uit. Je ziet geen hand voor ogen. Het is echt ontzettend donker. Hans neemt Max mee uit de auto en samen bewonderen zij de ongelooflijke hoeveelheid sterren die heel goed te zien zijn. Bij de Reitsema’s brand de kachel. Heerlijk. Onder het genot van een goed glas wijn besluiten wij deze zaterdag.

zaterdag 2 juli 2005

Vrijdag 1 juli

Vanmorgen hebben we om 8.30 uur een bidstond bij fam. de Haan. We zijn er iets later, maar dat is hier in Afrika geen probleem. Vooraf wordt er veel gesproken over gaande zaken, naast zakelijke dingen ook wat informele zaken. Riens opende de morgen met een stukje tekst uit Openbaringen 13,7-9. Hij sprak over het spanningsveld tussen het doel van Jezus – lag dat al vast? – en dus dat van mensen ten overstaande van het kwaad. Hij betrok dit op de aids problematiek en de vragen die mensen hebben. Aardig was dat hij een verband legde met het artikeltje dat in Opbouw heeft gestaan over mijn werk. Aansluitend hebben we een rondje gebed gedaan.
Na dit gebed sneed Riens aan met de vraag of wij/ik nog een gesprek met hem wilde houden. Hij/zij weten verder niets van ons programma en een stuk irritatie is duidelijk merkbaar. Te meer omdat Riens aangeeft dat de verwachtingspatroon van Kampen NIET overeenkomt met die van b.v. de TC. Riens sprak ook uit om met Arie samen te spreken, wellicht iets voor a.s. vrijdag. Ik hoop vanmiddag bij hem langs te gaan. Nu eerst ga ik me voorbereiden op vanavond: een ontmoeting met leiders van de zondagschool. Arie heeft mij gevraag om de inleiding te maken.


Hans

Terwijl de tijd verstrijkt komen Hans en ik erachter dat een aantal zaken nogal gecompliceerd liggen binnen het zendingswerk hier. Taken die niet duidelijk zijn, of niet duidelijk zijn overgedragen. Mensen die belast zijn met werk wat niet ligt in de lijn van hun opleiding en waarvan frustratie en overbelasting het gevolg is.
Wij hebben gemerkt dat ons werkbezoek ook niet echt goed georganiseerd is. Er wordt veel gesproken maar weinig echte duidelijkheid gegeven over wat men van ons en met name van Hans verwacht. Wanneer wij vanaf het huis van familie de Haan naar huis lopen praten wij er samen over. Wij zijn het er samen over eens dat het lijkt dat samenwerking en communicatie hier summier aanwezig en dat het erop lijkt dat een ieder op zijn eigen houtje aan de slag is.
Ook hebben wij nog vraagtekens bij het onderwijs hier. Maar wij moeten zeggen dat om enigszins een redelijk beeld te krijgen er nog meer informatie nodig is. Idith beloofd ons mee te nemen naar Pietermarietzburg om wat Highschools te laten zien. En tegelijkertijd zal zij ons zoveel mogelijk informatie doen toekomen. Vandaag besluit ik een dagje te luieren in de zonnige tuin. En dat is heerlijk! Even opladen, want er staat weer een druk weekend voor de deur.

Eefke

vrijdag 1 juli 2005

Donderdag 30 juni

Wij zijn al weer op de helft van ons werkbezoek. Vandaag begint de dag zonnig en warm. Hans zit heerlijk op het terras zijn preek voor te bereiden. Max speelt hockey met Sunnill en Seth bouwt een hut in de tuin met Rekka. Ik rij naar het dorp om broodjes te kopen en omdat het mijn beurt is om te koken haal ik ook gelijk de boodschappen voor het avondeten. Om half twaalf vertrekken wij naar het Lionpark. Bij de ingang troffen wij een heerlijk plekje om onze boterhammen op te eten met wederom een prachtig uitzicht over het wilpark. Maar daarna kwam er een fikse tegenvaller. Want wij mochten met onze auto het park niet in. De wegen waren op dit moment zo slecht dat het zelfs voor terreinwagens nog moeilijk rijden zou zijn. Daarom kregen wij enkel toegang tot het deel waar de leeuwen zich bevonden. Dit keer konden wij de leeuwen van dichtbij bekijken. Op de terugweg kruisten 4 olifanten ons pad. Een Zulujongen vroeg of wij een foto van de olifant wilden maken. Kan dat dan? Wij hadden de waarschuwing nog in onze gedachten van het Imfoluzipark waar men waarschuwde zoveel mogelijk op een afstand te blijven van deze kanjers. Afrikaanse olifanten zijn agressief. Deze jongen verzekerde ons dat deze olifanten gewend aan mensen waren (hij liep er zelf immers ook bij). Het maakte de dag van de jongens helemaal goed, zij hadden een wilde olifant geaaid en het stond nog op de kiek ook. De Zulujongen verwachte duidelijk een fooitje, wat wij hem ook hebben gegeven. Bij de uitgang, in de giftshop, vertelde de eigenaresse dat wij een risico hadden gelopen en dat de Zulujongen volgens haar een verhaal had verzonnen. Nou ja… gelukkig is het goed afgelopen en hebben wij er een leuke herinnering aan over gehouden. Wij rijden via een andere route weer terug naar huis.

Eefke

’s Avonds ben ik met Arie naar een bijbelstudiegroep in Pietermaritzburg gegaan. Het is een kleine positieve groep met jonge mensen, die serieus met de bijbel omgaan. Arie bezoekt hen eens in de veertien dagen, om de week moeten ze zelf samenkomen. Ik merk dat problemen vooral ontstaan op het logistieke vlak, de mensen wonen ver van elkaar vandaan en moeten allemaal gehaald en gebracht worden. Dit zijn echt hele intensive investeringen, zo blijkt. De groep is Engelstalig en is dus een groep waar ik als predikant zo zou kunnen instappen. Zo zijn er wel meer taken die goed te doen zijn, omdat het Engelstalig is.


Hans

donderdag 30 juni 2005

Woensdag 29 juni

Vanmorgen heeft Hans eerst een poosje aan zijn preek gewerkt en daarna zij wij net voor het middageten op pad gegaan. Bij een stroompje waar allerlei takken overheen lagen hebben wij geluncht. De jongens hebben hier heerlijk gespeeld en wij kregen ook nog bezoek van een aantal nieuwsgierige Zulujongetjes. Daarna zijn wij verder gereden richting Byrne. Daar hebben wij een prachtige route kunnen rijden met bijzondere uitzichten. Wij zijn veel gestopt om te klimmen, een eindje te wandelen of om foto’’s te maken.
Weer terug naar huis hebben wij een wandeling door de hoofdstraat van Richmond gemaakt. Langs alle Indische winkeltjes en kraampjes gelopen. Troep, troep, troep ….en het had ook weer wat gezelligs… toch moeilijk om je er een voorstelling van te maken om hier in de toekomst dagelijks rond te lopen. Wat een armoedige uitstraling en echt. nergens een gezellig terrasje . Tja….
Ons programma is niet overvol, maar al het nieuwe wat wij zien en wat wij in ons mogelijke toekomst plaatje moeten plakken maakt dat wij ons aan het eind van de dag doodmoe voelen.
Hoe voelt het straks als wij in Nederland zijn? Het zou mooi zijn als Onze Vader ons een briefje gaf met een duidelijke boodschap erop. Wat in ieder geval bijzonder is dat Max in alles enthousiast is. Zelfs het schooluniform neemt hij op dit moment voor lief. Dat hadden wij toch echt niet verwacht.
Het is goed dat wij straks nog even 2 weken vakantie hebben. Hopelijk kunnen wij dan wat dingen voor onszelf op een rijtje zetten.

In deze dagen hebben wij ook onze ouders gesproken en van verschillende mensen per mail bericht ontvangen. Dat was fijn!


Eefke

woensdag 29 juni 2005

Dinsdag 28 juni

En wij zijn inderdaad met Arie, Merrel en de twee Indische speelkameraadjes naar Hella Hella geweest. Een mooi tochtje waarbij af en toe stopte om ons het een en ander te laten zien en te vertellen met betrekking tot het werkgebied. In deze anderhalve week zijn wij aardig wat te weten gekomen van wat er zich zoal heeft afgespeeld in dit zendingsgebied. Hoe de mensen hier in aanraking zijn gekomen met het Evangelie, hoe kerkjes en scholen zijn ontstaan en hoe sommigen hiervan weer zijn afgebroken. Het zijn niet altijd mooie verhalen. Integendeel. Er zijn hier gruwelijke dingen gebeurd. Geweld moord en doodslag zijn aan de orde van de dag geweest in de jaren negentig tot begin tweeduizend. Arie en Merrel hebben heel wat geliefde kennissen verloren op een afschuwelijke wijze. Gelukkig is de rust weer gekeerd.

Wij genieten van het uitzicht vanaf het markante gebergte van de Hella Hella. Beneden in het dal kronkelt de rivier de Umkomaas. Er groeien reusachtige cactussen van zeker 8 meter hoog. De weggetjes die wij rijden zijn enorm hobbelig en soms flink stijl. Het is begrijpelijk dat je hier dan ook nauwelijks personenauto’s ziet rondrijden. Na een tochtje van een uurtje of twee rijden wij weer terug naar huis.

‘s Middag ga ik met Hans naar de supermarkt. Wij kopen daar een heerlijke witte wijn. In onze rugzak zitten ook Hollandse stroopwafels en kleine pakjes hagelslag, vlokken en vruchtenhagel. Cadeautjes voor familie de Haan. (een zendelingsechtpaar uit Nederland die op de zendingspost op Groothoek werken) Wij zijn daar uitgenodigd voor het eten. Zij wonen niet ver van de Reitsema’s. Om 16.00 uur stoppen wij bij hun gezellige huis met een enorme tuin. Wij zetten onze auto onder de sinaasappelbomen en bewonderen de tuin. Onder een enorme boom blijf ik staan. Wat is dit voor exemplaar? Ik kijk omhoog en zie enorme advocados’ in de boom hangen!! Geweldig. De kinderen genieten van de tuin en Jaël (dochter van twaalf van Riens en Idith) haalt voor Seth de schommel te voorschijn. Wij ontmoeten ook Daniël, van 18 jaar. De oudste zoon Jonathan is niet thuis. Misschien kunnen wij hem in het weekend ontmoeten. Het is een gezellige maaltijd waarbij wij letterlijk en figuurlijk weer wat mogen proeven van het wonen in Zuid-Afrika.

Eefke

dinsdag 28 juni 2005

Maandag 27 juni

10.00 uur Vandaag heb ik een gesprek met de TC. Er was al een predikant gearriveerd. Om 10.30 kwam nummer twee en drie en om ca. 11.00 uur de laatste. Zo werkt dat blijkbaar. De Tc staat voor de temporary committee, van iedere betrokken kerk komen twee afgevaardigden. Naar mijn idee was om kennis te maken met de verschillende kerken en dus collega’s. Dit pakte net iets anders uit, want het gesprek had een karakter van een sollicitatie gesprek, dat niet veel verder kwam dan een langdurig gesprek over mijn opleiding.
Het gesprek was voor mij een totaal nieuwe ervaring, maar het heeft me dan ook iets geleerd over de Afrikaanse cultuur: de waarde van status. Overigens is dat in Nederland niet zoheel veel anders, maar wij bedekken dat iets meer. Na het gesprek werd ik verzocht om even naar buiten te gaan en te wachten. Dat kwam mij goed uit, want inmiddels was het na 13.00 uur, dus kon ik wel wat gebruiken. Dus ben ik in de auto gestapt en ben opzoek gegaan voor een broodje. Leuk hoor, om even op jezelf te zijn aangewezen in een totaal onbekende cultuur. De broodjes waren er niet, maar wel een vette hap. Dat heb ik gecompenseerd met wat Mariakoekjes, die zijn weer lekker vetarm. Na mijn pauze kreeg ik een opdracht mee: schrijf een businessplan over mijn eventuele toekomstige werk. Nou, dat had ik zeker niet verwacht. Aan het werk dus.

15.00 uur Terug op de Hardingstreet, heb ik eerst even mijn hart gelucht. Zodat het gesprek even gerelativeerd werd. We waren eigenlijk te laat, want om 15.00 uur zouden we een preekklas doen. Maar goed Afrika is Afrika niet als er al één van de mannen was op komen dragen. Preeklessen is één van de activiteiten die de nieuwe predikant moet gaan doen. Voor mij een zaak om erbij te zijn. De groep bestond nu uit vijf man, van wie er één de preek voor zondag moest voordragen. Deze man preekte uit zijn hoofd op een hele plezierige en nadrukkelijke wijze. Hij kende zijn boodschap goed en wist wat hij de mensen wil overdragen. Na zijn preekvoorstel hebben we hem van advies/kritiek voorzien, zodat hij zijn preek voor zondag kan aanscherpen. Het was een plezierige bijeenkomst.
Vanavond ga ik eerst weer de dingen van mij afschrijven. O ja, een reminder: vandaag heb ik mijn pomp verwisseld, er staan nog 10 dagen op. Tegelijkertijd heb ik het programma iets aangepast, omdat we later eten en ik beter iets meer insuline kan geven met het eten. Eefke heeft met Idith de haan afgesproken dat we morgenavond bij hen gaan eten, we worden om 16.00 uur verwacht.
Hans


Terwijl Hans een aardig vol dagje had,hebben Max,Seth en ik een vrij rustig dagje gehad. Dat was heerlijk, voor de jongens en voor mij. De jongens hebben met 2 Indische kinderen van ongeveer hun leeftijd gespeeld in de enorme tuin. Ikzelf heb maar eens al het rode Afrikaanse stof uit onze kleren gewassen. Daarna zijn wij lopend naar het centrum van het dorp gegaan om inkopen te doen bij de Spar. (Wel een beetje anders dan wij gewend zijn, maar je kunt er aardig wat krijgen) Vanavond koken wij weer eens een keer en dan is het even zoeken of je alle ingrediënten die je normaal gebruikt ook weet te vinden. Het lukt aardig en daar gaan wij weer, dalend en klimmend terug naar de Hardingstreet. Tussen de middag eten wij een boterhammetje met Merrel. Het brood op zich smaakt hier prima…. maar in Holland is er veel meer keus en smaakt het wel lekkerder ook. Dat geldt ook voor kaas, en het zoet beleg en de “toetjes”. Maar toen Merrel Hotdogs ging maken vielen de ogen uit Max zijn hoofd. Dat waren wel wat andere worsten als de Unox knakworsten thuis. Hij heeft zitten smullen.

Hans

maandag 27 juni 2005

Zondag 26 juni

In de oude stationwagen van Arie en Merrel rijden wij naar de kerk. Het kerkje staat buiten het dorp in een krottenwijk. De ramen staan open en prachtige en vrolijke zang komt ons tegemoet. Men zingt 1e en 2e stem. Er is geen begeleiding, maar dat is ook echt niet nodig. Men staat en klapt en geniet zichtbaar. Er zijn niet zo heel veel mensen (later komen er meer) maar het klinkt of de kerk overvol zit. Wat een volume, maar het klinkt ook prachtig. Ik vond het echt een traktatie op de zondagmorgen.
Seth was verlegen. Hij vond het allemaal wat overweldigend. Max heeft zijn ogen uitgekeken en wat leuk was… er bleek ook een Zulujongen van ongeveer zijn leeftijd in de kerk te zitten met dezelfde naam als Max.

De preek ging over 1 Johannes 4 en verder hebben wij er ook niet meer van begrepen. Er gaat wel wat door je heen wanneer je zo’n dienst aanhoort en meemaakt. Zijn dit onze toekomstige zondagen? Hoe snel krijgen wij die moeilijke Zulutaal onder de knie? Zullen wij ons hier thuis voelen? En…vooral… is het plan van God met ons gezin? Dat krijg je niet zomaar op een briefje. Wij hebben nog twee weken om verder kennis te maken, om inzicht te krijgen, om te informeren… zou het voldoende zijn?
Eerst maar naar huis, naar de koffie, genieten van de zon en de tuin. Voor Seth en Max zijn er Indische speelkameraadjes. Zij wonen aan de overkant van de straat. Hans gaat om 12.30 met Arie mee naar de 2e kerkdienst. En om 16.00 uur hopen wij een Engelstalige dienst in het dorp met z’n allen bij te wonen. Hier zal Arie ook voorgaan. Wij zullen er dan ongetwijfeld meer van begrijpen.

Eefke

Zondag 26 juni

In de oude stationwagen van Arie en Merrel rijden wij naar de kerk. Het kerkje staat buiten het dorp in een krottenwijk. De ramen staan open en prachtige en vrolijke zang komt ons tegemoet. Men zingt 1e en 2e stem. Er is geen begeleiding, maar dat is ook echt niet nodig. Men staat en klapt en geniet zichtbaar. Er zijn niet zo heel veel mensen (later komen er meer) maar het klinkt of de kerk overvol zit. Wat een volume, maar het klinkt ook prachtig. Ik vond het echt een traktatie op de zondagmorgen.
Seth was verlegen. Hij vond het allemaal wat overweldigend. Max heeft zijn ogen uitgekeken en wat leuk was… er bleek ook een Zulujongen van ongeveer zijn leeftijd in de kerk te zitten met dezelfde naam als Max.

De preek ging over 1 Johannes 4 en verder hebben wij er ook niet meer van begrepen. Er gaat wel wat door je heen wanneer je zo’n dienst aanhoort en meemaakt. Zijn dit onze toekomstige zondagen? Hoe snel krijgen wij die moeilijke Zulu taal onder de knie? Zullen wij ons hier thuis voelen? En…vooral… is het plan van God met ons gezin? Dat krijg je niet zomaar op een briefje. Wij hebben nog twee weken om verder kennis te maken, om inzicht te krijgen, om te informeren… zou het voldoende zijn?

Eerst maar naar huis, naar de koffie, genieten van de zon en de tuin. Voor Seth en Max zijn er Indische speelkameraadjes. Zij wonen aan de overkant van de straat. Hans gaat om 12.30 met Arie mee naar de 2e kerkdienst. En om 16.00 uur hopen wij een Engelstalige dienst in het dorp met z’n allen bij te wonen. Hier zal Arie ook voorgaan. Wij zullen er dan ongetwijfeld meer van begrijpen. (Eefke)

zaterdag 25 juni 2005

Vrijdag 24 juni 2005

5.30 uur
Vandaag staan wij vroeg op. Er staat een tocht naar een Wildpark op het programma. Heerlijk om in onze ‘eigen gehuurde’ Volkswagen Polo op pad te gaan. Max hebben wij zo wakker. Hij verlangt er al heel lang naar om de ‘big five’ in het wild te zien. Seth heeft een cadeautje voor ons, hij heeft in bed geplast… en wij waren zo lekker op tijd. Uiteindelijk zijn wij om 6.45 uur weggereden. Er zijn al volop kinderen op straat rond die tijd. Zij worden opgehaald met busjes om naar school te gaan. Of zij lopen het hele eind. Dat kan soms 3-5 kilometer zijn. Het autorijden is in ieder geval wennen… maar wij merken ook dat het bijzonder uitkijken is. Er loopt van alles op de weg (wat bij ons een provinciale weg is): mens en dier. Maar ook op de snelweg kunnen wij onze ogen niet geloven. Er steken mensen regelmatig de snelweg over. Men lift langs de snelweg, men jogt langs de snelweg en men fietst op de snelweg. En dat terwijl het verkeer met ruim 120 km per uur langs raast. De benzinepomp waar wij even ontbijten is beveiligd

10.15 uur

Het landschap verandert langzamerhand. Het is uitgestrekter, woester en glooiender. Ik verbaas mij nu ook weer over de ongelooflijke armoedige woonomstandigheden. Wij rijden langs een krotje, half beton, half hout met een dak van golfplaat. Naast de deuropening kun je op de muur de volgende tekst lezen: Hairsalon. Overal lopen geiten en kippen. Tussen autowrakken en afval ligt soms iets wat op een moestuintje lijkt. Je ziet vrouwen water pompen uit een pomp. Met grote jerrycans op hun hoofd lopen zij weer terug naar huis. En dat is soms een flink eind weg. Maar niemand lijkt haast te hebben.

10.45 uur

Wij rijden het Umfoluzipark binnen. Max valt met z’n neus in de boter. Een grote Afrikaanse olifant kruist ons pad. Een mooie start van een prachtige tocht. Ikzelf geniet enorm van het woeste landschap. Spannend is het om te kijken of er ergens een wild dier te ontdekken valt in deze enorme ruimte . Jawel… drie giraffes staan er heerlijk in de zon blaadje van de bomen te trekken. Rijdend over hobbelige paadjes ontdekken wij de zwarte en witte neushoorn, impala’s, krokodillen en zebra’s. Hans geniet van de prachtige vogels. In het kamp waar wij de nacht doorbrengen lopen aardvarkens rond, talloze hagedisjes en aapjes. Op de koelkast in het huisje zit een slot. (slimmer aapjes) Wanner het ‘s avonds donker wordt, zien wij een hyena rond ons huisje sluipen. De volgende morgen lopen er een heleboel zebra’s rond in het kamp en ontbijten wij met een prachtig uitzicht over het wildpark. Helaas wij mochten geen leeuwen ontdekken, maar dat schijnt ook heel bijzonder te zijn wanneer je deze dieren ziet. Zij verstoppen zich heel goed. Wel heeft vandaag (zaterdag 25 juni) een Afrikaanse olifant ons de weg versperd. En dat vond ik echt spannend. Er word gewaarschuwd voor deze dieren. Zij zijn bijzonder agressief. Wij hebben 20 minuten gewacht en uiteindelijk toen hij ons zijn rug toekeerde zijn wij er voorzichtig langs gereden.
Na 2 lange dagen in het Wildpark keren wij weer terug richting Richmond. Eerst een Wimpy ingedoken (je wordt aan tafel bediend) vervolgens getankt (bij iedere pomp staat een bediende) en de ramen van je auto worden gewassen. In het pikkedonker de lange, lange weg weer teruggereden. Zelfs op dat moment waren er nog mensen langs de kant van de snelweg aan het liften. Op de vluchtstrook!! Wij hoorden ook dat het dodental onder wandelaars in het verkeer in Zuid-Afrika boven de 10.000 ligt. Het is goed om weer veilig in Richmond te zijn.


Eefke

donderdag 23 juni 2005

Zondag 26 juni

In de oude stationwagen van Arie en Merrel rijden wij naar de kerk. Het kerkje staat buiten het dorp in een krottenwijk. De ramen staan open en prachtige en vrolijke zang komt ons tegemoet. Men zingt 1e en 2e stem. Er is geen begeleiding, maar dat is ook echt niet nodig. Men staat en klapt en geniet zichtbaar. Er zijn niet zo heel veel mensen (later komen er meer) maar het klinkt of de kerk overvol zit. Wat een volume, maar het klinkt ook prachtig. Ik vond het echt een traktatie op de zondagmorgen.
Seth was verlegen. Hij vond het allemaal wat overweldigend. Max heeft zijn ogen uitgekeken en wat leuk was… er bleek ook een Zulujongen van ongeveer zijn leeftijd in de kerk te zitten met dezelfde naam als Max.

De preek ging over 1 Johannes 4 en verder hebben wij er ook niet meer van begrepen. Er gaat wel wat door je heen wanneer je zo’n dienst aanhoort en meemaakt. Zijn dit onze toekomstige zondagen? Hoe snel krijgen wij die moeilijke Zulutaal onder de knie? Zullen wij ons hier thuis voelen? En…vooral… is het plan van God met ons gezin? Dat krijg je niet zomaar op een briefje. Wij hebben nog twee weken om verder kennis te maken, om inzicht te krijgen, om te informeren… zou het voldoende zijn?
Eerst maar naar huis, naar de koffie, genieten van de zon en de tuin. Voor Seth en Max zijn er Indische speelkameraadjes. Zij wonen aan de overkant van de straat. Hans gaat om 12.30 met Arie mee naar de 2e kerkdienst. En om 16.00 uur hopen wij een Engelstalige dienst in het dorp met z’n allen bij te wonen. Hier zal Arie ook voorgaan. Wij zullen er dan ongetwijfeld meer van begrijpen.

Eefke

Vrijdag 24 juni 2005

5.30 uur
Vandaag staan wij vroeg op. Er staat een tocht naar een Wildpark op het programma. Heerlijk om in onze ‘eigen gehuurde’ Volkswagen Polo op pad te gaan. Max hebben wij zo wakker. Hij verlangt er al heel lang naar om de ‘big five’ in het wild te zien. Seth heeft een cadeautje voor ons, hij heeft in bed geplast… en wij waren zo lekker op tijd. Uiteindelijk zijn wij om 6.45 uur weggereden. Er zijn al volop kinderen op straat rond die tijd. Zij worden opgehaald met busjes om naar school te gaan. Of zij lopen het hele eind. Dat kan soms 3-5 kilometer zijn. Het autorijden is in ieder geval wennen… maar wij merken ook dat het bijzonder uitkijken is. Er loopt van alles op de weg (wat bij ons een provinciale weg is): mens en dier. Maar ook op de snelweg kunnen wij onze ogen niet geloven. Er steken mensen regelmatig de snelweg over. Men lift langs de snelweg, men jogt langs de snelweg en men fietst op de snelweg. En dat terwijl het verkeer met ruim 120 km per uur langs raast. De benzinepomp waar wij even ontbijten is beveiligd 10.15 uur
Het landschap verandert langzamerhand. Het is uitgestrekter, woester en glooiender. Ik verbaas mij nu ook weer over de ongelooflijke armoedige woonomstandigheden. Wij rijden langs een krotje, half beton, half hout met een dak van golfplaat. Naast de deuropening kun je op de muur de volgende tekst lezen: Hairsalon. Overal lopen geiten en kippen. Tussen autowrakken en afval ligt soms iets wat op een moestuintje lijkt. Je ziet vrouwen water pompen uit een pomp. Met grote jerrycans op hun hoofd lopen zij weer terug naar huis. En dat is soms een flink eind weg. Maar niemand lijkt haast te hebben. 10.45 uur
Wij rijden het Umfoluzipark binnen. Max valt met z’n neus in de boter. Een grote Afrikaanse olifant kruist ons pad. Een mooie start van een prachtige tocht. Ikzelf geniet enorm van het woeste landschap. Spannend is het om te kijken of er ergens een wild dier te ontdekken valt in deze enorme ruimte . Jawel… drie giraffes staan er heerlijk in de zon blaadje van de bomen te trekken. Rijdend over hobbelige paadjes ontdekken wij de zwarte en witte neushoorn, impala’s, krokodillen en zebra’s. Hans geniet van de prachtige vogels. In het kamp waar wij de nacht doorbrengen lopen aardvarkens rond, talloze hagedisjes en aapjes. Op de koelkast in het huisje zit een slot. (slimmer aapjes) Wanner het ‘s avonds donker wordt, zien wij een hyena rond ons huisje sluipen. De volgende morgen lopen er een heleboel zebra’s rond in het kamp en ontbijten wij met een prachtig uitzicht over het wildpark. Helaas wij mochten geen leeuwen ontdekken, maar dat schijnt ook heel bijzonder te zijn wanneer je deze dieren ziet. Zij verstoppen zich heel goed. Wel heeft vandaag (zaterdag 25 juni) een Afrikaanse olifant ons de weg versperd. En dat vond ik echt spannend. Er word gewaarschuwd voor deze dieren. Zij zijn bijzonder agressief. Wij hebben 20 minuten gewacht en uiteindelijk toen hij ons zijn rug toekeerde zijn wij er voorzichtig langs gereden.Na 2 lange dagen in het Wildpark keren wij weer terug richting Richmond. Eerst een Wimpy ingedoken (je wordt aan tafel bediend) vervolgens getankt (bij iedere pomp staat een bediende) en de ramen van je auto worden gewassen. In het pikkedonker de lange, lange weg weer teruggereden. Zelfs op dat moment waren er nog mensen langs de kant van de snelweg aan het liften. Op de vluchtstrook!! Wij hoorden ook dat het dodental onder wandelaars in het verkeer in Zuid-Afrika boven de 10.000 ligt. Het is goed om weer veilig in Richmond te zijn.

Eefke

Vrijdag 24 juni 2005

5.30 uur
Vandaag staan wij vroeg op. Er staat een tocht naar een Wildpark op het programma. Heerlijk om in onze ‘eigen gehuurde’ Volkswagen Polo op pad te gaan. Max hebben wij zo wakker. Hij verlangt er al heel lang naar om de ‘big five’ in het wild te zien. Seth heeft een cadeautje voor ons, hij heeft in bed geplast… en wij waren zo lekker op tijd. Uiteindelijk zijn wij om 6.45 uur weggereden. Er zijn al volop kinderen op straat rond die tijd. Zij worden opgehaald met busjes om naar school te gaan. Of zij lopen het hele eind. Dat kan soms 3-5 kilometer zijn. Het autorijden is in ieder geval wennen… maar wij merken ook dat het bijzonder uitkijken is. Er loopt van alles op de weg (wat bij ons een provinciale weg is): mens en dier. Maar ook op de snelweg kunnen wij onze ogen niet geloven. Er steken mensen regelmatig de snelweg over. Men lift langs de snelweg, men jogt langs de snelweg en men fietst op de snelweg. En dat terwijl het verkeer met ruim 120 km per uur langs raast. De benzinepomp waar wij even ontbijten is beveiligd

10.15 uur
Het landschap verandert langzamerhand. Het is uitgestrekter, woester en glooiender. Ik verbaas mij nu ook weer over de ongelooflijke armoedige woonomstandigheden. Wij rijden langs een krotje, half beton, half hout met een dak van golfplaat. Naast de deuropening kun je op de muur de volgende tekst lezen: Hairsalon. Overal lopen geiten en kippen. Tussen autowrakken en afval ligt soms iets wat op een moestuintje lijkt. Je ziet vrouwen water pompen uit een pomp. Met grote jerrycans op hun hoofd lopen zij weer terug naar huis. En dat is soms een flink eind weg. Maar niemand lijkt haast te hebben.

10.45 uur
Wij rijden het Umfoluzipark binnen. Max valt met z’n neus in de boter. Een grote Afrikaanse olifant kruist ons pad. Een mooie start van een prachtige tocht. Ikzelf geniet enorm van het woeste landschap. Spannend is het om te kijken of er ergens een wild dier te ontdekken valt in deze enorme ruimte . Jawel… drie giraffes staan er heerlijk in de zon blaadje van de bomen te trekken. Rijdend over hobbelige paadjes ontdekken wij de zwarte en witte neushoorn, impala’s, krokodillen en zebra’s. Hans geniet van de prachtige vogels. In het kamp waar wij de nacht doorbrengen lopen aardvarkens rond, talloze hagedisjes en aapjes. Op de koelkast in het huisje zit een slot. (slimmer aapjes) Wanner het ‘s avonds donker wordt, zien wij een hyena rond ons huisje sluipen. De volgende morgen lopen er een heleboel zebra’s rond in het kamp en ontbijten wij met een prachtig uitzicht over het wildpark. Helaas wij mochten geen leeuwen ontdekken, maar dat schijnt ook heel bijzonder te zijn wanneer je deze dieren ziet. Zij verstoppen zich heel goed. Wel heeft vandaag (zaterdag 25 juni) een Afrikaanse olifant ons de weg versperd. En dat vond ik echt spannend. Er word gewaarschuwd voor deze dieren. Zij zijn bijzonder agressief. Wij hebben 20 minuten gewacht en uiteindelijk toen hij ons zijn rug toekeerde zijn wij er voorzichtig langs gereden.

Na 2 lange dagen in het Wildpark keren wij weer terug richting Richmond. Eerst een Wimpy ingedoken (je wordt aan tafel bediend) vervolgens getankt (bij iedere pomp staat een bediende) en de ramen van je auto worden gewassen. In het pikkedonker de lange, lange weg weer teruggereden. Zelfs op dat moment waren er nog mensen langs de kant van de snelweg aan het liften. Op de vluchtstrook!! Wij hoorden ook dat het dodental onder wandelaars in het verkeer in Zuid-Afrika boven de 10.000 ligt. Het is goed om weer veilig in Richmond te zijn.

woensdag 22 juni

Eefke en Hans hebben een afspraak met Cipho Phungulo, de voorzitter van de groep kerken waar we wellicht gaan werken. De jongens blijven thuis, de reis en de drukke dag van gisteren was hen echt te veel. Samen lopen we de heuvel op en zijn dan al snel aan het einde van de weg. Cipho’s huis staat aan de rand van het dorp en kijkt over een prachtig heuvelgebied uit. We worden ontvangen door zijn oudste dochter, die niet op school is omdat haar juf al vóór de vakantie terug is naar de stad. Dat kan blijkbaar hier.
Het gesprek van Cipho was heel onderhoudend. Cipho is predikant sinds 1998 in Endeleni en werkt al sinds zijn begin samen met Arie. Cipho weet heel goed waar hij naar toe wil en vroeg heel gericht naar mijn leven, studie en ontwikkelingen voor het komende jaar. Cipho was ook heel belangstellend in de Havenkerk en informeerde hoe wij mensen en hun problemen benaderen. Na het officiële gesprek hebben we met hem koffie en wat broodjes gegeten.

’s Middags zijn we naar Pietermaritsburg (PMB) vertrokken. Arie had een zakelijke afspraak en wij wilden graag een auto huren. Arie is rijkelijk geslaagd voor zijn missie, maar voor ons was er geen auto beschikbaar. Vooral Merrel heeft zich ingezet om te zoeken naar de voordeligste oplossing. We zijn uiteindelijk in een splinternieuw winkelcentrum beland. Hé een SMS-je: van Pa & Ma, dat is leuk gelijk even reageren. Heerlijk om even in een super store te winkelen, gelijk maar wat boodschappen voor vrijdag en zaterdag gedaan. Bij een locale boekenwinkel hebben we voor onszelf een kaart van ZA, een vogelboek!, een wildboek en een basis cursus Zoeloe gekocht. Eigenlijk was ik ook opzoek naar wat literatuur, maar dat komt later wel.Aan het einde van de middag zijn we weer naar huis gereden, helaas had ik mijn prepaid leeg gebeld aan de autoverhuur van Avis.

donderdag 23 juni 2005

Lieve mensen, we zijn hier nog maar drie dagen, maar er is al heel veel te vertellen. Vandaag ben ik naar de classis van Kwazulu-Natal (KN) geweest. Voor de duidelijkheid een classis is een vergadering van de negen (betrokken) kerken. Iedere kerk stuurt een predikant en een oudste en dan gaan ze de hele dag bakkeleien over al dan niet belangrijke zaken.
Ik was uitgenodigd ter introductie: ‘Haens Vil Troomp is the new one. Oooh, so you are the new one. Yes, I am the new one. Sawubona?’ (=hallo) ‘Thank you, ujani?’ (=een doorgaans niet geïnteresseerde vraag hoe het met je gaat). Verder was het wel een goede een zinnige ontmoeting, hoewel ik van het Zoeloe geen klap verstond, vreemd eigenlijk na al drie dagen in KN. Het goede is dat we nu alle contacten die ik graag wilde ontmoeten nu bij elkaar had en heb ik wat afspraken gemaakt voor komende week.

Na de heerlijke lunch zijn we (Arie en ik) er wel tussenuit geknepen. Arie was me dankbaar. ‘We have to leave, because Hans has a tide schedule.’ We zijn terugreden naar Richmond, waarna ik naar bed werd gestuurd. Ik heb het kussen niet meer gevoeld… Na een kwartiertje zijn we vertrokken naar PMB om een huur auto op te halen. Wegens een misverstand en de aanhoudende vragen van Merrel hebben we een ‘upgrade car for the same amount.’ Het was heerlijk om even samen te rijden aan de linkerkant, dat is even wennen zeg. Gelukkig zitten de pedalen zoals bij ons, want anders zou het autorijden een ramp geweest zijn.

Vanavond staat er niets op het programma, dus hoop ik te werken aan ons reisverslag en de email. Tot spoedig.
Hans


P.S. Ik zag dat eerdere verslag nog niet is geplaatst. Die ga ik nog opzoeken.

dinsdag 21 juni 2005

dinsdag 21 juni

De eerste nacht was heerlijk, wat kan een mens een bed waarderen. Vandaag staan er een paar leuke dingen op het programma. Overigens stellen we die ter plekke vast, dus er is geen plan. We willen vanmorgen de primary school bezoeken. Onderaan het dorp staat een lagere school, die kinderen vanuit de omstreek ontvangt. De school is 50-50, dat is: de kleur. Het terrein is enorm, inclusief sportvelden, een zwembad en verschillende gebouwen. De staat van de school is van een andere orde dan we in Nederland gewend zijn, maar de kwaliteit van het onderwijs schijnt goed te wezen. We zijn uiterst vriendelijk ontvangen, de headmaster is een korte gedrongen man, die overigens een tijdje in Volendam gewoond heeft.

De ogen van Max rolde toen hij de kinderen voor het eerst zag: ‘ze hebben allemaal een uniform aan. Hier ga ik echt niet naar toe.’ Maar al gauw ontdekt hij dat er in heel de buurt het niet anders is, alle scholen komen van het Britse systeem en dus is er de ‘college’ stijl.

Vanmiddag ga ik met Arie naar een bijbelklas. Dat is, wij gaan een groep kinderen ophalen en nemen hen mee naar een klaaslokaaltje bij de kerk van het enlozenleni township. Omdat Arie een paar maanden is weggeweest, was de klas wat kleiner dan gewoon, we zaten met zes kinderen om de bijbel.
Vandaag lazen we een stukje uit Exodus 3, maar we begonnen met het zingen van Psalm 116. In het Zoeloe dus. Hmmm. Dit was mijn eerste les Zoeloe en heb dapper meegezongen. Nu ben ik in de Schilderswijk wel wat gewend, maar dit was toch net ietsje anders. Het aardige is, dat de taal jong op schrift staat en dus vrij fonetisch beschreven. Meezingen kan door gewoon te lezen, ja je struikelt wel eens, maar niemand die dat hoort. De reden is niet goedwillendheid, maar deze jonge mensen ZINGEN. Wow dit zou je in Holland eens moeten zien/horen. Zes kinderen zingen met het volume van het Urkermannenkoor, maar dan mooi. Zeg maar. Ter afsluiting vroeg Arie mij of ik met de groep wilde eindigen.
Het is absoluut bijzonder om hier te zijn. De omgeving is prachtig, hoewel, volgens de Arie en Merrel Reitsema, nog lang niet op zijn mooist omdat het winter is. Het is moeilijk over te brengen wat voor impact de laatste de dagen op ons hebben gehad. Er is armoede. Dat weet je… maar om er zo dichtbij te zijn is heel anders dan het te lezen of op een plaatje te zien. Alles is oud en versleten. De winkeltjes in het dorp zijn ongelooflijk. Het zijn net oude schuurtjes met reclame van jaren terug. Maar ga je naar binnen, dan kun je er toch redelijk wat krijgen. De mensen zijn vriendelijk, warm en vrolijk. Dat voelt absoluut goed. Max en Seth hebben het reuze naar hun zin. De Reitsema's hebben een groot huis met een grote tuin en… een grote Sint Bernhard. Bovendien zijn het ontzettend gezellige mensen en de jongens voelden zich meteen thuis.

maandag 20 juni 2005

maandag 20 juni

Een uurtje vertraging Schiphol, was nog niets bij Heathrow. De er functioneerde nog maar een computer voor het hele vliegveld (rare jongens die Engelsen). Vliegtuigen konden nauwelijks landen laat staan vertrekken. We hebben ruim drie uur in een warm vliegtuig gezeten, die al te laat aankwam. Uiteindelijk vlogen we omstreeks 0.30 uur, met ruim drie uur extra vertraging. De jongens waren moe, maar slapen ging niet vanzelf. Na een gebroken nacht werden we gewekt met bacon en eggs en een uitzonderlijk mooi uitzicht over het land van Afrika. Nog nooit hebben we zo iets moois gezien. Vanuit de verste verte zag je rivieren kronkelen, grote beddingen die helemaal leeg stonden en uitgesleten slingerweggetjes. Schitterend.

Ook de landing op Johannesburg was mooi om te volgen en we waren maar wat blij dat deze vlucht achter de rug was. Yes, this is Africa. Vooral Max kon zijn enthousiasme niet onderdrukken. De aansluitende vlucht naar Durban hadden we gemist, dus die moest worden omgeboekt. Uiteindelijk kwamen we om 15.30 uur in Durban aan. Al snel zagen we ds. Arie en Merrel Reitsema staan wachten. Dat was nog eens een heerlijk gevoel.

Durban is een grote stad zoals vele andere, maar zodra we de stad uitwaren veranderde dat al snel. Hoewel: ‘Eef, waar moet jij aan denken? Aan de Ardennen, net na Luik.’ Het landschap heeft er veel mee gemeen, met één verschil: de Townships. Op en langs de uitgestrekte heuvels liggen vele kleine optrekjes, hutjes en barakken verspreidt. Niet zo maart een paar, nee honderden. Daar word je stil van; daar wonen mensen. Later ontdekten we dat er al veel verbeterd is met enkele jaren geleden, nu is er vrijwel altijd wel elektriciteit. Maar dan heb je het ook wel gehad.
Na ruim een half uur rijden waren we in Richmond bij de Reitsema’s thuis en echt, we waren er in no-time thuis. Qua sfeer moest ik erg denken aan Vinkeveen, maar dan veel ruimer en groter (Dit is alleen voor insiders). Na een goede maaltijd heerlijk in bed, wat kan een mens daarvan genieten. Wat een contrast.

zondag 19 juni 2005

zondag 19 juni

Hallo, lieve mensen, we zijn op Londen geland. Het was een geweldige ervaring. De jongens (lees: Max) waren heel enthousiast!!!!!! Nu maak ik gebruik van een Internet terminal op Heathrow, met een te koude airco in mijn nek.

We hadden een uur vertraging op Schiphol, maar gelukkig hadden we het advies gekregen om een vlucht eerder te nemen. Dit uit voorzorg. Om 21.30 staat de vlucht naar Johannesbrug gepland.
We zijn al wel wat moe. Wat een excitement! Mijn tijd is bijna op, dus groet ik jullie allen. We hopen dat de jongens straks snel slapen,
Groet, Hans

zaterdag 18 juni 2005

Klaar voor vertrek

Lieve mensen,

Alles staat klaar, we hebben nu echt alles geregeld. Morgenmiddag gaat onze reis beginnen. Eerst met de trein naar Schiphol en dan naar Londen. Vanuit Londen vliegen we 's nachts naar Johannesburg, waar we 's morgens aankomen. Vandaar naar Druban vliegen en daar worden we opgehaald door de fam. Reitsema waar we logeren. Wat zal het heerlijk zijn om even (tijdens de reis) niets meer te kunnen doen!

Vanmiddag heb ik mijn laatste schoolvak afgerond, wat een zegen. In Afrika ga ik hard nadenken over de eindscriptie. Ideeën genoeg. Eefke heeft het meeste inpak werk gedaan, Max kan niet wachten en Seth wil alleen maar aandacht.

We hopen deze weblog bij te kunnen houden, zo niet dan moeten jullie wachten tot we terug zijn. Een goede tijd allemaal, tot ziens.

Hans

dinsdag 14 juni 2005

Commentaar en reageren?

Vandaag heb ik een kleine wijziging gemaakt in het programma. Als het goed is kunnen alle lezers nu reageren en/of commentaar geven op de artikeltjes die we schrijven.

Hans

maandag 13 juni 2005

De reis komt nu wel heel dichtbij

Vandaag kregen we twee super grote reiskoffers te leen. Eén waar Max in past en één voor Seth...

De koffers staan in de kamer klaar voor gebruik: iedere keer wanneer je iets te binnen schiet, hup pakken en zó de koffer in. Vrijdag en zaterdag gaan we wel netjes inpakken.

O ja, als je nog een andere auto zoekt, bel dan Gijs van der Tang:http://www.vandertang.nl/. Je kunt mijn naam laten vallen, maar ik weet niet zeker of dat beter is. Toch, Gijs?

Hans

woensdag 8 juni 2005

Zijn jullie er klaar voor?

Lieve mensen,

Ja we zijn er klaar voor, maar nee nog niet alles is geregeld. Op dit moment is dit de meest gestelde vraag. Bij deze een korte update over de ontwikkelingen. Afgelopen week hebben we de vaccinaties gehaald, nee weekje met dikke armen gelopen. We zijn trots op de jongens, ook Seth. Want hij klonk heel stoer totdat er geprikt moest worden. Maar als geen ander kan hij de knop omzetten en gaf geen kik!
Max kan niet wachten op de reis. hij kijkt er erg naar uit. Hij heeft zich voorgenomen om de hele vakantie op zijn buik in de tuin te gaan liggen. Opzoek naar hagedissen. Wel schrok hij van de opmerking van de arts op het vaccinatiebureau: 'ga niet in kleine stilstaande meertjes spelen, want daar kan een wormpje leven die in luttele seconden onder te teennagel kruipt.' De rest laat zich raden...
De tickets zijn besteld, maar naar kampen gestuurd! Dat is niet echt handig. Gelukkig moeten wij donderdag 9 juni er naar toe. Dan gaan we spreken over de studie het komende jaar. Het is de bedoeling dat ik in één jaar een masters (dit is een nieuwe term in het onderwijs) ga doen. Ik vind het heel spannend wat er van mij gevraagd gaat worden. De eis die gesteld is, is dat ik als predikant moet worden uitgezonden. Daar moet het een en ander op afgestemd gaan worden.
Eefke is heel druk bezig geweest met de voorbereidingen. We hebben haar uurtjes globaal bijgehouden, maar er zit al meer dan een week werk in. Even dit regelen, even bellen, uitzoeken, ga zo maar door. Waarschijnlijk zal de rust pas in het vliegtuig terug keren. Want, ja dan valt er niets meer te regelen.
Hans heeft inmiddels ook contact gemaakt met Afrika. Daar is er een commissie van wijze mannen: de TC. Dit zijn de predikanten van het gebied waar gewerkt wordt. Afgelopen week heb ik de voorzitter van gesproken. Dit was een heel goed contact, we hebben wat geïnformeerd en iets verteld van onze achtergrond. We kijken er naar uit om elkaar te ontmoeten.
Als laatste, helaas is er nog geen beweging in de ontwikkelingen van de website. Die laat nog even op zich wachten. Bovendien wil ik graag mijn laatste studeervak voor dat we weggaan afronden. Dan volgt alleen nog de scriptie. Dus vervelen doe ik me niet.

Tot ziens.

vrijdag 6 mei 2005

Wij weten weer wat meer...

Vandaag hebben wij kennis gemaakt met Arie en Merrel Reitsema. Om 16.00 uur stapten zij ons bootje binnen en vanaf dat moment vloog de tijd. Er was zoveel om naar te luisteren, er waren zoveel vragen.. en het was goed en gezellig. Seth noemd hen al snel opa en oma Reitsema en Max genoot van alle verhalen en had alle tijd om vragen te stellen. Wij zelf zijn onder de indruk van
alle ervaringen van dit echtpaar en hun gezin. Door hun verhalen zijn wij steeds nieuwschieriger geworden naar het werk binnen het zendingsgebied en verheugen wij er ons op de mensen die er werken en wonen straks te mogen ontmoeten. Minder verheugend vonden Max en Eefke de verhalen over grote harige spinnen, kleine bijtende spinnetjes en slangen die daar voorkomen. Gelukkig is het tijdens ons werkbezoek wintertijd en houden de slangen hun winterslaap.
Het was ook fijn om vragen te kunnen stellen over onderwijs, over de woonomgeving etc.
Waarschijnlijk kunnen wij rond de 20e juni het allemaal zelf gaan bekijken..! Wij hebben er zin in!

maandag 2 mei 2005

Vakantie in Afrika

Wij hadden graag al in de eerste week van juni naar Zuid-Afrika gegaan. Maar dat zit er niet in, waarschijnlijk zullen we vanaf eind juni daar zijn. Nu zitten we met een praktisch probleem, want onze vakantie is al geboekt. Die willen we nu graag gaan verkopen, want dan kunnen we, na de drie weken werkbezoek, nog twee weken vakantie in Afrika doorbrengen.

Daarom de volgende advertentie:
In verband met ons werkbezoek naar Zuid-Afrika moeten wij onze geplande vakantie in Nederland schrappen :-((. In plaats daarvan hopen wij ons werkbezoek te kunnen verlengen om zo ruimte maken voor ontspanning :-)).

Bent u op zoek naar een vakantiebestemming in Nederland?
Wellicht zou het volgende iets kunnen zijn:


Van vrijdag 15 juli t/m vrijdag 22 juli:
Een idyllisch boerderijtje in een uniek natuurgebied (de Wieden) te Giethoorn. Deze boerderij uit 1890 ligt aan het water en beschikt over een ruime tuin met vlonderterras en een Gieterse puntboot.
De boerderij biedt plaats voor 6 personen. Op de begane grond is een slaapkamer voor 2 personen, een badkamer, toilet, keuken met vaatwasser, magnetron en wasmachine en een koelkast. Er is een kabelt.v. en c.v. Boven is er slaapplaats voor 4 personen en wasgelegenheid.

Kosten: 550 euro incl. schoonmaakkosten

Vrijdag 22 juli t/m vrijdag 5 augustus
Kampeerplek op een natuurcamping van Staatsbosbeheer op Terschelling, Camping Hoorn (Hoornse Bos) De camping ligt in een prachtig natuurgebied.
Meer informatie kun je vinden op www.staatbosbeheer.nl De veerboot is ook gereserveerd.

Kosten: 234 euro excl. kosten veerboot

Mocht(en) u/jullie iemand weten die interesse heeft, laat het snel weten…

Als u dit bericht wilt sturen naar (b.v. eigen email adres of een bekende), klik dan op het envelopje onder dit bericht, alvast bedankt.

vrijdag 22 april 2005

Bezoek van familie Reitsema

Vandaag hebben wij ds. Arie Reitsema gesproken. Hij is de predikant die eind 2006 met emeritaat hoopt te gaan. Op dit moment is hij samen met zijn vrouw op bezoek in Nederland. Wij hebben een afspraak gemaakt en op 6 mei hopen zij bij ons langs te komen. Een afspraak waar wij naar uitkijken. Er zijn veel vragen die wij hen graag willen stellen. Daarnaast zijn wij benieuwd naar de jarenlange ervaring die zij inmiddels hebben in het zendingsgebied.

Het indrukwekkende kasteel de Haar, met op de voorgrond een even indrukwekkende familie. Wist u al dat zij naar Zuid-Afrika willen? Posted by Hello

Werkbezoek

We zijn druk in de weer om het werkbezoek te plannen. We geven de voorkeur aan de drie middelste weken van juni. Maar dat levert problemen op voor onze aanwezigheid in Afrika. Ds. A. Reitsema is namelijk mu op bezoek in Nederland en aan het einde van juni weer in Richmond.

Voor andere dagen hebben we niet zoveel speelruimte meer. Het enige alternatief is dat we aansluitend in Zuid-Afrika op vakantie gaan. We mogen een tent lenen. Het geval echter is, dat we een huisje, een boot overtocht en een camping hebben geboekt vanaf 15 juli a.s. Wie wil er op vakantie in Giethoorn? En aansluitend naar Terschelling? Stuur ons dan een email...

dinsdag 19 april 2005


Een bezoek aan kasteel de Haar op 28 maart 2005. Posted by Hello

Kick-Off

In het weekend van 15 tot 17 april 2005 was de kick-off, om maar te beginnen met een 'vak' term uit de rugby. Vanaf dat weekend hebben we onze familie en vrienden op de hoogte gesteld van de plannen om naar Zuid-Afrika te gaan. Ook Max en Seth hebben voor het eerst gehoord van de reis naar Afrika.