Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

donderdag 21 juli 2005

De laatste avond

Even nog op de valreep een kort bericht. We zitten voor één nacht in een guesthouse. Morgenavond vliegen we terug. Vanavond maken we een Warwick Trilogy soldaat en neem van mij aan dat die de moeite waard is. Ooit hebben we 'm zelf nog geimporteerd!

Gerrit, kun je ons morgenmiddag op station Delft oppikken? Wil je ons je telefoonnummer emailen (het liefst voor ons vertrek...)?

Lieve mensen, we hebben heel veel te vertellen. Tot spoedig

Groet, Hans

zondag 3 juli 2005

Zaterdag 2 juli

Vandaag moeten wij om 10.00 uur in Durban zijn bij ds. Hlela en zijn gezin. Durban is een bijzonder grote stad aan de oceaan. Ik rij en Hans leest de kaart. Dat is meestal het verstandigste wanneer wij een nogal ingewikkelde route moeten rijden. En dat was het. Op grote kruispunten deed het verkeerslicht het niet en was het alsof iedereen maar lukraak reed. De bewegwijzering is absoluut minder goed als in Nederland en bovendien moet je ook goed uitkijken dat je bij een ingewikkelde rotonde of kruising blijft onthouden dat je links moet rijden etc. pffff. wij waren erg blij toen wij uiteindelijk 45 minuten later bij de familie Hlela aankwamen. Ds. Hlela kwam uiteindelijk om 11.30. uur. (door een misverstand in afspraak) Wij konden alvast kennis maken met zijn vrouw en 5 kinderen. Hun huis kon qua interieur in de Schilderswijk staan. Beeldjes, kleedjes, radio hard aan, en zo ook de televisie. Het gesprek was verrassend. Ds. Hlela vroeg ons eerst hoe wij het wel vonden in Zuid-Afrika, waarbij hij aan Max apart dezelfde vraag stelde. Daarna is hij op de invulling van het werk van Hans ingegaan. Voor het eerst tijdens ons werkbezoek kregen wij een zeer duidelijke invulling te horen van een van de commissieleden zelf. (Wij zijn benieuwd en willen dit ook zeker nagaan of dit ook bij de andere predikanten van de commissie leeft.) Het werk van Hans zal voornamelijk bestaan uit het toerusten. Hij komt niet ter vervanging van een persoon, maar als aanvulling op. Hij zal waarschijnlijk veel moeten reizen tussen verschillende locaties. Hij zal met regelmaat gevraagd worden om op zondag ergens te preken. Zoals ik al zei; wij zijn benieuwd of de anderen commissieleden zijn mening delen. Voor ons is dit een heel duidelijke boodschap en wij zouden met deze boodschap goed kunnen leven. Hlela vroeg ook naar mijn opleiding en baan. Hij reageerde enthousiast toen hij hoorde wat ik deed. Misschien kun je daar iets in gaan betekenen, zodra je komt? Lijkt mij leuk, maar wij gaan eerst maar eens zorgen dat wij als gezin onze draai kunnen vinden. Ik ben voorzichtig om allerlei toezeggingen te doen, eerst maar eens kijken of wij mogen komen en of wij willen blijven. Na het bezoek gaan wij nog even de warme stad in op zoek naar de Indische oceaan. En die vinden wij. Wij lopen langs de vele kraampjes met allerlei handgemaakte sieraden en potten en schalen naar het oneindige blauw van de oceaan. Wij genieten van de vissers die grote vissen ophalen en van de surfers die kunstig over de grote golven surfen. Er zijn ook een aantal straatjongens die prachtige zandsculpturen hebben gemaakt: inktvissen, krokodillen, zonnebadende mensen, dolfijnen etc. Van ieder die foto’s maakt of blijft kijken wordt een bijdrage verwacht. Een vrolijke menigte komt de boulevard op en men strooit met bloemblaadjes. Een wedding! Er wordt gezongen, geklapt en gedanst. Leuk om te zien. Nadat Seth net zijn zwembroek weer heeft uitgedaan en is aangekleed duwt een stevige windvlaag hem in de zee. Dan maar een shirt van mamma aan en een badhanddoek om.
Wij kopen nog wat souvenirs en besluiten om langzamerhand weer terug te lopen naar onze parkeerplaats.Op de terugweg hopen wij nog een winkel tegen te kopen waar wij een shirt zouden kunnen kopen van het beroemde rugbyteam uit Natal: De Sharks. Een grote wens van Max. Helaas hebben wij alleen petjes kunnen vinden. Onderweg komen wij een tentje tegen waar wij een hapje eten om vervolgens in het stikdonker terug naar Richmond te rijden. Onderweg zet Hans de auto aan de kant en de lichten uit. Je ziet geen hand voor ogen. Het is echt ontzettend donker. Hans neemt Max mee uit de auto en samen bewonderen zij de ongelooflijke hoeveelheid sterren die heel goed te zien zijn. Bij de Reitsema’s brand de kachel. Heerlijk. Onder het genot van een goed glas wijn besluiten wij deze zaterdag.

zaterdag 2 juli 2005

Vrijdag 1 juli

Vanmorgen hebben we om 8.30 uur een bidstond bij fam. de Haan. We zijn er iets later, maar dat is hier in Afrika geen probleem. Vooraf wordt er veel gesproken over gaande zaken, naast zakelijke dingen ook wat informele zaken. Riens opende de morgen met een stukje tekst uit Openbaringen 13,7-9. Hij sprak over het spanningsveld tussen het doel van Jezus – lag dat al vast? – en dus dat van mensen ten overstaande van het kwaad. Hij betrok dit op de aids problematiek en de vragen die mensen hebben. Aardig was dat hij een verband legde met het artikeltje dat in Opbouw heeft gestaan over mijn werk. Aansluitend hebben we een rondje gebed gedaan.
Na dit gebed sneed Riens aan met de vraag of wij/ik nog een gesprek met hem wilde houden. Hij/zij weten verder niets van ons programma en een stuk irritatie is duidelijk merkbaar. Te meer omdat Riens aangeeft dat de verwachtingspatroon van Kampen NIET overeenkomt met die van b.v. de TC. Riens sprak ook uit om met Arie samen te spreken, wellicht iets voor a.s. vrijdag. Ik hoop vanmiddag bij hem langs te gaan. Nu eerst ga ik me voorbereiden op vanavond: een ontmoeting met leiders van de zondagschool. Arie heeft mij gevraag om de inleiding te maken.


Hans

Terwijl de tijd verstrijkt komen Hans en ik erachter dat een aantal zaken nogal gecompliceerd liggen binnen het zendingswerk hier. Taken die niet duidelijk zijn, of niet duidelijk zijn overgedragen. Mensen die belast zijn met werk wat niet ligt in de lijn van hun opleiding en waarvan frustratie en overbelasting het gevolg is.
Wij hebben gemerkt dat ons werkbezoek ook niet echt goed georganiseerd is. Er wordt veel gesproken maar weinig echte duidelijkheid gegeven over wat men van ons en met name van Hans verwacht. Wanneer wij vanaf het huis van familie de Haan naar huis lopen praten wij er samen over. Wij zijn het er samen over eens dat het lijkt dat samenwerking en communicatie hier summier aanwezig en dat het erop lijkt dat een ieder op zijn eigen houtje aan de slag is.
Ook hebben wij nog vraagtekens bij het onderwijs hier. Maar wij moeten zeggen dat om enigszins een redelijk beeld te krijgen er nog meer informatie nodig is. Idith beloofd ons mee te nemen naar Pietermarietzburg om wat Highschools te laten zien. En tegelijkertijd zal zij ons zoveel mogelijk informatie doen toekomen. Vandaag besluit ik een dagje te luieren in de zonnige tuin. En dat is heerlijk! Even opladen, want er staat weer een druk weekend voor de deur.

Eefke

vrijdag 1 juli 2005

Donderdag 30 juni

Wij zijn al weer op de helft van ons werkbezoek. Vandaag begint de dag zonnig en warm. Hans zit heerlijk op het terras zijn preek voor te bereiden. Max speelt hockey met Sunnill en Seth bouwt een hut in de tuin met Rekka. Ik rij naar het dorp om broodjes te kopen en omdat het mijn beurt is om te koken haal ik ook gelijk de boodschappen voor het avondeten. Om half twaalf vertrekken wij naar het Lionpark. Bij de ingang troffen wij een heerlijk plekje om onze boterhammen op te eten met wederom een prachtig uitzicht over het wilpark. Maar daarna kwam er een fikse tegenvaller. Want wij mochten met onze auto het park niet in. De wegen waren op dit moment zo slecht dat het zelfs voor terreinwagens nog moeilijk rijden zou zijn. Daarom kregen wij enkel toegang tot het deel waar de leeuwen zich bevonden. Dit keer konden wij de leeuwen van dichtbij bekijken. Op de terugweg kruisten 4 olifanten ons pad. Een Zulujongen vroeg of wij een foto van de olifant wilden maken. Kan dat dan? Wij hadden de waarschuwing nog in onze gedachten van het Imfoluzipark waar men waarschuwde zoveel mogelijk op een afstand te blijven van deze kanjers. Afrikaanse olifanten zijn agressief. Deze jongen verzekerde ons dat deze olifanten gewend aan mensen waren (hij liep er zelf immers ook bij). Het maakte de dag van de jongens helemaal goed, zij hadden een wilde olifant geaaid en het stond nog op de kiek ook. De Zulujongen verwachte duidelijk een fooitje, wat wij hem ook hebben gegeven. Bij de uitgang, in de giftshop, vertelde de eigenaresse dat wij een risico hadden gelopen en dat de Zulujongen volgens haar een verhaal had verzonnen. Nou ja… gelukkig is het goed afgelopen en hebben wij er een leuke herinnering aan over gehouden. Wij rijden via een andere route weer terug naar huis.

Eefke

’s Avonds ben ik met Arie naar een bijbelstudiegroep in Pietermaritzburg gegaan. Het is een kleine positieve groep met jonge mensen, die serieus met de bijbel omgaan. Arie bezoekt hen eens in de veertien dagen, om de week moeten ze zelf samenkomen. Ik merk dat problemen vooral ontstaan op het logistieke vlak, de mensen wonen ver van elkaar vandaan en moeten allemaal gehaald en gebracht worden. Dit zijn echt hele intensive investeringen, zo blijkt. De groep is Engelstalig en is dus een groep waar ik als predikant zo zou kunnen instappen. Zo zijn er wel meer taken die goed te doen zijn, omdat het Engelstalig is.


Hans