Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

vrijdag 3 april 2009

Lieve mensen,

Vanaf ons laatste berichtje rond de jaarwisseling is er voldoende gepasseerd om over te schrijven. Maar — en dat is denk ik een gezond teken — ons sociale leven in Zuid-Afrika neemt meer en meer tijd in beslag. Zo zit onze houten keukentafel regelmatig vol met aanlopende Pietermaritzburgers. En dat is heerlijk!!

Is het wonen in Zuid-Afrika nu langzamerhand ‘gewoon’ aan het worden? Ik zou zeggen: ‘we raken gewoner aan de gewoonten’. Toch hebben wij om beurten nog weleens last van heimwee naar Nederlandse genoegens: familie, vrienden, school, buurtleven, ijspret, haring met uitjes enz. enz.

Nieuwe vriendschappen
Terwijl ik dit schrijf, denk ik terug aan de gezellige avond die wij net achter de rug hebben. Een bevriend Zulu-echtpaar kwamen aan het eind van de middag langs met hun prachtige dochtertje van anderhalve maand oud. Wij kennen hen al een tijdje en het contact is sinds de laatste 2 maanden intensiever. Zij aten mee, lachten om de pudding na afloop van de maaltijd (pap eet je toch in de morgen?) en toen zomaar vanzelf stonden wij met z’n allen te zingen (in het Nederlands, Engels en isiZulu). Nu is het over algemeen zo dat Zulu’s maar een vingerknip nodig hebben en alles gaat bewegen, ze swingen en zingen. Het is iets waar ik (en Hans met mij) bijzonder van kan genieten. Tijdens het zingen dacht ik: ‘Als ik ooit weer naar Nederland terug ga, dan ga ik dit absoluut missen!'

De binnenstad
Ook denk ik terug mijn bezoek aan het gemeentehuis in het centrum van Pietermaritzburg (afgelopen week). Er is enorm veel te zien in het centrum van Pietermaritzburg, want het centrum van de stad is één en al bedrijvigheid. Uiteraard is het dan lastig om in de buurt van het stadhuis een parkeerplekje te vinden. Dat werd dus een stuk lopen!
Wanneer je, qua tijd, daar rekening mee houdt, dan is dat helemaal niet erg. Het is zelfs erg leuk. Het is heerlijk om langs te straten met de mensenmassa mee te slenteren langs alle tafeltjes waar je van alles kan kopen. Geroosterde maiskolven, borstels, sieraden, riemen, spiegels, fruit, popcorn en ga zo maar door. Wanneer ik wil kan ik mijn haar laten vlechten op de stoep en ondertussen kom ik op de hoogte van allerlei nieuwtjes in de stad.
Maar ik kan me ook laten adviseren door één of andere kwakzalver met tientallen zakjes met — in mijn ogen — geheimzinnige kruiden terwijl er een reusachtige slang mij vanaf de nek van de verkoper nieuwsgierig aankijkt. Er zijn ongelooflijk veel winkeltjes te vinden in Pietermaritzburg. In oude en verwaarloosde pandjes en rommelige steegjes. Bij iedere wandeling door de stad ontdek ik weer wat nieuws. Van alles kom je tegen. Niet alleen maar leuke en gezellig dingen, trouwens. Regelmatig moet ik over de benen van een slapende zwerver stappen of klampt een straatjongens mij aan voor iets te eten of geld.

Pietermaritzburg, “ vieze, oude stad… ik zal je missen wanneer wij ooit naar Nederland gaan.
 
Niet alles gaat vanzelf. Het werken hier is écht zoeken geblazen. Het aanpassen gaat met vallen en opstaan. Max en Seth verlangen met name erg terug naar de vrijheid in Nederland. Maar toch… er brandt een kleine warm vlam diep  van binnen voor Zuid-Afrika. Wordt vervolgd (en hopelijk niet over drie maanden)