Afscheid van het jeugdwerk in Durban

Vorige week vrijdagavond voor de laatste keer uitgebreid gekookt voor en gegeten met "onze" jeugd. Met z'n allen rondom de tafel, samen bidden, eten, praten en lachen. Het lijkt zo gewoon.

Afgelopen zondag (28 oktober 2012) hadden wij onze afscheidsdienst. Uiteraard was de jeugd er weer. Het was zo geweldig om te zien hoe ieder van hen een eigen plek binnen de kerk heeft gekregen en hoe gemakkelijk zij zich daar in voelen. Dit werd verwoord in een lied dat ze zelf hadden geschreven en na de dienst zongen: 'finally home'. Het spreekt voor zich dat dit veel indruk op ons achterliet.

De kerk zat heel wat voller dan anders. Veel belangstellenden uit zusterkerken uit Durban (kwaZulu-Natal). Veel van hen hadden nog nooit een dienst in de Harbour Church meegemaakt en reageerden na afloop enthousiast. Dat is natuurlijk fijn, want wij hopen op zoveel mogelijk support van zustergemeenten.

Onze laatste dienst was een dienst gericht op de harde kern van de Harbour Church. Volgens het preekschema was Deuteronomium 31:1–8 (Mozes neemt afscheid van Israël) aan de beurt. Deze tekst sloot bijzonder aan bij een afscheidsdienst. 'Wees sterk en moedig, wees niet bevreesd.... Hij zal u niet loslaten en u niet verlaten.' Hans zijn preek was mooi en bemoedigend.

Maar voordat hij zijn preek kon beginnen moest hij even wachten omdat er een "dame met een enorm rasta kapsel" onder luid lawaai van claxons de kerk binnen kwam lopen. Zij vroeg hem of hij haar ook kon vertellen waar zij de taxi naar de Harbour Church kon vinden. Zij was namelijk op weg naar de toekomst, de toekomst van de Harbour Church.

Nu... het duurde wel eventjes voordat deze dame klaar was (maar ja… het was ook haar laatste kinderverhaal in de Harbour Church).

Na afloop van een dienst stonden er in de zaal naast de kerk prachtig versierde tafels met bloemen en heerlijke hapjes klaar. Tja… en dan is het toch echt tijd voor afscheid nemen. Een paar speeches (gelukkig niet te veel)…

…en dan de jeugd en de kids die ieder op hun eigen manier afscheid namen, met een rap, een lied...en tranen.

Niet alleen bij hen, maar ook Seth had het zwaar. Hij wilde ook graag wat zeggen en dat deed hij prachtig, maar de tranen biggelden over zijn wangen. Onze laatste dienst met onze Harbour family (want zo voelt het) was een mooi afscheid.

Wij hebben ervan genoten, maar met een brok in onze keel.