Volg onze bezigheden nu ook via Google+

Gaandeweg ontdekten we dat we minder frequent de blog bijhouden. Dit heeft te maken met de routine van ons dagelijkse leven. Hoeveel Nederlanders schrijven over hun dagelijkse leven? Toch vinden we het belangrijk om kleine en grote dingen te delen. De grote dingen zullen we op deze blog blijven schrijven, maar voor de meer kleinere dingen maken we gebruik van Google+. Wie geïnteresseerd is kan mij een E-mail sturen, waarna je een uitnodiging ontvangt om op die manier ons te volgen.
Aanmelden voor Google+ kan ook via deze link: Google+ aanmelden.

donderdag 31 januari 2008

Exchanging keys

In het kort: vandaag ontvingen we de sleutels. O, happy day. Zo voelt dat wel een beetje. We zijn blij met deze dag (vooral Hans, die kon niet meer wachten...), want het betekent voor ons dat we de laatste stap in onze emigratie hebben bereikt. Er moet nog veel gebeuren, bijvoorbeeld morgen komen alle dozen, maar toch. We zijn blij, gelukkig en dankbaar.

maandag 21 januari 2008

Injesuthi II

Wij zijn jullie een verslag van onze break verschuldigd, bijdezen.

Voordat het nieuwe schooljaar begint zijn wij er op de valreep tussen uitgegaan. Aan het einde van de lange zomervakantie leek het ons aardig om het positief af te sluiten. Vrijdagmiddag hebben wij het snikhete Pietermaritzburg verlaten. Eerst een dik uur snelweg, en dan een half uur provinciale weg. Vervolgens een afslag genomen naar Injesuthi Camp. De laatste 30 kilometer hobbelden wij over een stoffige kronkelige weg vol met kuilen. Het was een prachtige rit maar ook inspannend. Koeien staken de weg over. Kinderen die met vlak naast je auto mee rennen en hun handen uitsteken voor wat lekkers en (soms) bruggen zonder leuning waar het water van de rivier over heen stroomt. Maar uiteindelijk kwamen in het kamp Injisuthi aan. Een paradijselijk plekje tussen de bergen. En wat heerlijk om even in een huisje te zitten waar geen hekken om heen staan!

Bij aankomst hebben we eerst de omgeving van het kamp wat ontdekt, een panorama-foto hebben jullie al gezien. Aangezien om 22:00 uur de aggregaat uit ging, lagen we redelijk tijd op ons bedje, zodat we de volgende morgen vroeg op pad konden... Ehh, Vel-Tromp-vroeg dan wel te verstaan. ’s Morgens ontbijten op het bankje onder de boom naast ons huis. Wij hoorden de Bavianen schreeuwen en zagen ze spelen in de bergen. Dus, vóórdat de familie klaar voor vertrek was, kwamen de eerste (echte bluffers) wandelaars al terug. Later bleek het niet onverstandig van deze mensen: vóór de hitte moet je terug zijn voor een duik in een echte rockpool.



We besloten de berg (van ons uitzicht) te beklimmen. Wow, wat een tocht, door en over riviertjes en grillige rotspartijen! Over woeste stromingen, wilde berghellingen, ruige bossen en donkere oerwouden. Bijgekomen bij watervalletjes waar we onze watervoorraad weer aan konden vullen met”water uit de rots”.



Wel de beelden spreken voor zich, niet? Als jullie goed op de panorama kijken dan zie je in het midden een soort V-inham aan de top van de bergkam. (Klik maar eens op die foto, dan zie je in die V-inham een rotspunt daar hebben we gestaan en maakten de foto van het kamp.


U begrijpt wel, aan het einde van de dag kwamen we allemaal met 'korte pootjes' thuis. Eindelijk: allemaal even lang als Seth, die de held van de dag was! Wat heeft die jongen goed gelopen zeg, helemaal top. Seth heeft ons versteld doen staan.


Omdat de eerste dag eigenlijk wat te zwaar was, besloten we de tweede dag wat rustiger aan te doen! Hmmm, maar dingen pakken altijd anders uit dan je denkt, niet? Onze tweede wandeltocht was 14 kilometer lang! Onder begeleiding van een gids (Hij wist van alles te vertellen over de geneeskrachtige werking van planten die overal langs het pad groeide.) zijn we naar de 'Battle-cave's' gegaan. Het was een hele mooie en avontuurlijke tocht die eindigde bij oude rotsschilderingen van de Bosjesmannen. Onder een oude overhellende rotswand. Hier woonden, heel, heel lang geleden de bosjesmannen (vraag Seth er naar eens naar). Deze mensen lieten tekeningen uit hun leven achter die we bewonderd hebben. Het was een interessante ervaring, om zo oog in oog te staan met de erfenis van duizenden jaren.

De terugweg was zwaar, maar ze werd 'opgeleukt' door Bavianen en Bergimpala's. Ook leerden wij van onze gids welke plant ons zou beschermen tegen de bliksem en de donder (tja, je zult onderweg verrast worden door noodweer, toch fijn dat je dan gewoon door kunt wandelen zonder risico te lopen).

Terug in het kamp hebben we Seth beloofd niet meer te wandelen, hij had z'n portie binnen. Na een korte pauze zijn we toch weer gaan lopen, maar nu naar de rockpool. Een prachtig zwembad in het midden van een woeste bergrivier, gemaakt van grote rotsen en keien. Heerlijk. Koel én:... drinkbaar.

dinsdag 15 januari 2008

15 januari 1988

Vandaag, 20 jaar geleden werden er voorbereidingen getroffen voor wat voor ons een heel belangrijke dag bleek te zijn. Twintig jaar geleden zei Eefke 'Ja' en Hans moest er weer een gekke bek van maken.

'Neemt u Everdina Adriana Janse tot uw enz. enz. Wat is daarop uw antwoord?'

'Ja hoor.'

Ach we waren jong, enz. enz. Nu? Nu veel ouder en wijzer???? Nee nog steeds super gelukkig. We houden veel, heel veeel van elkaar (eigenlijk ben ik nog steeds verliefd!).

Nu hier in Afrika zien we terug op een bijzonder leven. Met behoorlijke downs, maar wonderlijk genoeg veel meer ups. Daar zijn we dankbaar voor. het is niet vanzelfsprekend dat mensen zolang samen kunnen leven en wonen. Er breekt veel, niet zelden uit onmacht en met verdriet.

Vandaag staan we stil bij het wonder van de Liefde in ons leven. Jullie weten dat wij dat doen vanuit ons geloof. Als God Liefde is, dan mogen we daar ook over spreken. Ook in ons leven is het niet vanzelfsprekend dat we nog bij elkaar zijn. Natuurlijk, daar waren we zelf bij, maar het ging niet zonder de kracht en de geestelijke aanwezigheid van Jezus in ons leven. Daarom zijn we niet alleen blij met elkaar, maar ook veilig onder zijn bescherming.

Veel valt hierover te zeggen en te schrijvn. Nog meer vragen kan dit oproepen, maar vandaag ff niet. Vandaag vieren we onze trouwdag. Vandaag tracteren we elkaar! Haal maar iets lekkers bij de bakker, we betalen wel as we weer in de buurt zijn.

Proost!

maandag 14 januari 2008

Injesuthi, of te wel: de goed gevoede hond

(Klik op de foto voor een vergroting.)
Beste mensen,

Ja, en dan is het ineens 14 januari, én wat een geduld wordt er dan van jullie verlangt. Die Veltrompen beloven wel van alles, maar communiceren ho maar...
Ach, zo is het leven hier in Afrika een beetje. Het doet me denken aan Paul en Isac. Twee Nigerianen die ik in de Schilderswijk leerde kennen. Naast het feit dat zij illegaal in ons land woonden, leefden zij met een heel groot contrast. Want, in Nigeria waren zij mannen uit respectabele families, maar in Nederland werden zij uitgebuit. Ietwat uitgehongerd claimde één van hen zelfs het koningschap van zijn familie!

Jullie begrijpen natuurlijk wel, dat ik - als pastor - mij deze kans niet voorbij liet gaan en nodigde deze twee voorname gasten uit voor ons kerst diner. 'Je weet maar nooit, een reisje naar Afrika is nooit weg.' zal ik toen vast gedacht hebben. Het liep wat anders. Want vóórdat ik onze gasten kon ophalen moest ik heel wat geduld hebben. Tja, ze kwamen wat laat. Maar ach dat geeft toch niet? Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet zo goed begreep. Gelukkig had kroonprins Isac door waar de schoen wrong en gaf mij tekst en uitleg.

'In Afrika', zo zei hij, 'is de tijd iets anders. Als je gasten hebt, dan kijk je niet op de klok, dat is Westers.' Tja, als het daardoor gebeurd dat je later voor een afspraak bent dan geeft dat ook niet. 'Want', zei hij, 'degene die op je wacht weet dat als je later komt er iets anders - iets meer belangrijk - tussen gekomen is.' Hmm, daar zat ik dan. Iets anders - iets meer belangrijk - hier in de Schilderswijk zeker! Toch, met een kroonprins ga je niet in debat en ik deed er het zwijgen toe. Later, zo rond 2008, begreep ik pas wat voor een uitwerking zo'n wijze uitspraak kan hebben. Ach als die weblog wat later gevuld wordt, dan is er - iets meer belangrijk - tussen gekomen. Dat zal ik ze vertellen, in Holland, dat begrijpen ze vast wel.

Wat kwam er dan tussen? Nou een 'goed gevoede hond'. Húh? Nou, Injesuthi dan, het is een prachtige rivier in de Drakensbergen in KwaZulu-Natal. De naam van deze rivier is waarschijnlijk gegeven omdat het nooit droog staat en altijd goed water geeft. Daar, aan de voet van de berg, hebben wij twee daagjes van genoten. Om jullie nu een kijkje achter de schermen te geven hebben we deze panorama foto gemaakt. Dit was het zicht vanuit ons huisje. Hier bliezen we uit. Waarvan? Ach, de verhalen volgen nog, misschien ietsje later...

zondag 6 januari 2008

Beste mensen,

Soms blijft het een beetje stil aan het front, maar dat wil niet zeggen dat er 'niets' gebeurd.