Bijpraten

Lieve mensen,

Na een maand is het echt weer tijd om jullie bij te praten, we gaan een poging wagen. Allereerst willen we iedereen bedanken die ons de afgelopen vijf maanden (en daarvoor) gesteund hebben. Jullie doen dat ieder op zijn of haar eigen manier, wat telkens een fijne verrassing is. Dank voor de kaarten, brieven, gesprekken (Skype), E-mails, jullie gebeden en via-via contacten. Eén voordeel van het 'verlaten' van onze weblog is dat mensen ernaar gaan vragen. Zo ontdekken we dat er meer mensen meelezen dan dat we verwachtten. Dit is niet alleen fijn om te ontdekken, maar ook bemoedigend.

Ons huis wordt zo langzamerhand thuis en daar zijn we blij mee. We merken dit op verschillende momenten, maar vooral in de ontspanning die we bij de jongens menen te zien. Zowel Seth als Max zijn meer uitgerust en dus meer ontspannen. Dit vertaalt zich bijvoorbeeld naar hun motivatie voor school. Seth is nauwelijks nog van zijn klasgenootjes te onderscheiden en gaat met plezier naar school. Uiteraard krijgt hij ook huiswerk mee. Het is leuk om hem te horen repeteren op zijn woordenschat, en–echt–hij spreekt een Engels dat wij nooit meer zullen leren! Geweldig.

Ook Max heeft het gewoonweg goed in zijn klas. Afgelopen week zei hij: 'Ik heb nog nooit een klas gehad die zo op mij betrokken was.' Hij geniet van de kinderen in zijn klas, naast het feit dat hij een “butter-flying Dutchman” is (dit is zijn bijnaam), is hij ook gewoon één van zijn klas. En hij doet het goed. Vandaag ontving hij zijn rapport en er staan positieve berichten op, zelfs zijn klassenleraar is trots op hem. Wij ook.
Een ander leuk element in zijn schoolleven is de sport. Max geniet van de contacten die hij daar opdoet. Zo is hij een van de weinige die voor de school kan zwemmen! Ja en dan scoor je punten hé! Maar het meest opvallende is dat hij op school bezig is met het opzetten van een rugby team. Elke dag neemt hij zijn rugbybal mee naar school en speelt in de pauzes met kinderen van school. Kun je het voorstellen: een Nederlandse jongen die op een Zuid-Afrikaanse school een rugby team organiseert? Gaaf toch.

Eefke is zo goed als 'klaar' met haar werkkamer. Eindelijk, na al die jaren, heeft ze een werkplek waar ze haar spullen kan laten liggen zoals ze dat zelf wil (tja, die man van haar dacht dat alleen hij een 'eigen' studeerkamer nodig heeft...). Nu nog tijd vinden om haar eigen werk/hobby's te doen, dan is het plaatje compleet. Dat is nog lastig, omdat er nog redelijk wat administratieve zaken afgehandeld moeten worden en ja, ga dan maar eens iets voor jezelf doen, hé? Dat kan toch niet? Wellicht dat u haar kan overtuigen dat dit best wel kan...

Met Hans is het een ander verhaal, die fietst overal tussendoor. Wat doet die man toch al die tijd? Heeft 'ie niks beters te doen dan..., ja dan wat? Kortom mijn werk is nog 'lekker' ongestructureerd. Dit wil niet zeggen dat er niets gebeurd, maar het vindt niet op reguliere momenten plaats. Op dit moment ben ik bezig met secundaire handelingen, zoals het leren van isiZulu, werkbesprekingen met collega's en het maken van plannen.
Op het gebied van primaire taken zit ik in de aanloop fase. Dat wil zeggen ik loop 'stage' bij mijn collega's om zo te zien met wie zij werken en hoe zij hun werk aanpakken. Hierbij kunt u denken aan Bijbelles, preekles en een instructie weekend voor b.v. zondagsschool leraren en leraressen. Het is fijn om zo met mensen te werken. Ik merk dat hier mijn hart ligt.

Tot zover voor nu, we hebben jullie weer een beetje bijgepraat.

Hartelijke groet uit een wat kouder (slechts 20ºC) Afrika.