Ik keek één week terug en zag... veel meer

Hallo lieve mensen,

Zoals jullie misschien wel verwachten is het een gekkenhuis geweest... en nog! Maar inmiddels gaat het de goede kant op. Dat wil zeggen, er zijn delen in het huis die - voor onze begrippen - meer dan toonbaar zijn. Maar er zijn kamers... oei, daar wil je nog niet komen. Wat is verhuizen toch een boeiende hobby.

Althans, daar begint het aardig op te lijken. Als we het afgelopen jaar terug kijken, dan komen we tot de conclusie dat we een jaar lang verhuisd hebben! Waar hebben we zoal uitgehangen? Wel in februari 2007 zijn we begonnen met de verkassing naar Kampen (hoewel Hans daar al in januari woonde). Vanaf dat moment hebben we hoofdzakelijk geleefd met de spullen uit onze koffers. In de maanden voor ons vertrek hebben Eefke en de jongens nog geregeld hun koffers gepakt. Dat waren moeilijke momenten, want Hans bleef in Kampen studeren terwijl Eefke met de jongens in Delft noodzakelijke voorbereidingen moest treffen.

Direct na het afstuderen was het zomervakantie en moesten Eefke en Hans naar Utrecht om een interne cursus te volgen. In de weekenden woonden we bij onze ouders én in het laatste weekend van die vakantie in Delft voor de overdracht van de woonboot. En de jongens? Omdat wij intern zaten zijn Max & Seth met Paul en Francina op vakantie geweest! Daar hebben ze een fijne vakantie in Italië aan overgehouden. Na deze vakantie hebben ze bij opa en oma Janse gelogeerd én een weekend bij opa en oma Vel Tromp. Ook dit was fijn, om zo vlak voor het vertrek nog even samen te zijn.

Daarna zijn we met z'n allen weer naar Kampen vertrokken. De boot was inmiddels (zo ongeveer in de laatste maand) verkocht en al onze spullen die niet in de koffer pasten zaten in de container! Op mijn verjaardag (hans, 16 juli) werden dito spullen uit Kampen opgehaald, vanaf die tijd waren alle spullen veilig opgeborgen. Klaar voor verzending.

Toen we halverwege september daadwerkelijk naar Zuid-Afrika vertrokken kwamen we in een huis te wonen met een prachtige tuin. Het was heerlijk om daar te genieten van de natuur. Afijn, jullie hebben de verhalen en foto's gezien. Omdat we onze 'eigen' plek miste zijn we snel opzoek gegaan naar een geschikte woning. Maar dat viel niet mee. We schatten in dat we circa 50 huizen hebben bekeken! Ons probleem was niet zozeer dat we niet konden kiezen, maar dat we zo onbekend waren met de stad, de type huizen en alles wat daarbij komt kijken. In een korte tijd hebben we echter de stad goed leren kennen én gaandeweg ontdekten we ook een aantal ins en outs van Zuid-Afrikaanse huizenbouw (men kijk hier niet op een scheurtje meer of minder in de muur).

In de laatste makelaarskrant van het jaar 2007 zagen we een foto van (alleen) een tuin staan. Na een telefoontje met de makelaar konden we direct komen kijken. Zo gezegd, zo gedaan en vanaf het eerste moment was daar een klik. Het huis sprak ons meer aan dan alle huizen die we gezien hadden. Als dit toch mocht lukken... Een paar spannende weken volgden, maar inmiddels zijn we er met veel plezier in getrokken.

Tja, en toen kwam die verhuiswagen. Wat een feest! Honderden dozen binnen één dag in je huis, kun je het voorstellen? Nee, wij ook niet. Tot overmaat van ramp besloten de verhuizers dat er op vrijdagmiddag na 17:00 uur niet meer gewerkt zou worden, dus hoe verder de middag vorderde hoe sneller de dozen naar binnen kwamen! En inderdaad vijf over vijf waren ze vertrokken. Een wat gedesoriënteerde familie achter latende. Veel dozen, nog geen bestek. Veel dozen, nog geen borden en bekers. Veel dozen en niet eens de bedden voor de jongens. En ga zo maar door.

Toch was er ook veel blijdschap. Seth zag ineens zijn zakje met knikkers weer! Hij heeft er zeker 10 min. mee lopen kroelen! Genieten dus. Binnen een paar uur hoorden we het vertrouwde geluid van de Legobak waarin gezocht werd naar het juiste stukje Lego. En ja, het was toch wel erg lekker dat onze bank van Bananenbladeren (na een lange reis waren de bananenbladeren weer in het land van oorsprong!) weer in de kamer stond.

Het weekend hebben we ons door de vele dozen geploegd én na wat boze E-mails en telefoontjes zijn de verhuizers op dinsdag terug gekomen om de restant van de dozen (ca. 100 dozen) uit te pakken.

Afgelopen week kregen steeds meer spullen hun plek. Heerlijk, maar (eerlijk is eerlijk) ook vermoeiend. Aan de ene kant komen al je herinneringen weer terug, aan de andere kant wordt er een fysieke aanslag gepleegd. Toch is ons ook iets bijzonders opgevallen. Al die verhuizingen en al die plekken waar we geslapen waren tijdelijk, we waren ingesteld op komen en loslaten. We waren benieuwd hoelang het ons zou kosten voordat ons 'wantrouwen' zou verdwijnen. Wel, zeer snel. Het is namelijk gebleken dat een huis jouw huis is, als je eigen spullen er in staan! Voor ons werd snel duidelijk dat we het eindpunt van onze emigratie bereikt hebben, een geruststelling op zich.

Deze kennis maakt mij klein. Het geeft aan hoe kwetsbaar (en hoe sterk) een mens is. Zoveel mensen die gedwongen moeten emigreren, zonder container met spullen, zelfs zonder koffer. Ik heb ze in de Schilderswijk veelvuldig ontmoet. Ook Zuid-Afrika heeft zo z'n geschiedenis en het continent kent op dit moment nog veel van deze verhalen. Hoe gaan we daar nu mee om? Het is te groot. Ook voor mij als gelovig mens. "als God toch liefde en goed is, wat dan van zoveel ellende? Hoe verhoudt ons verhaal zich tot al deze mensen?"

Met deze vragen heb ik flink geworsteld. Maar gaandeweg kwam mij de begrafenisdienst van Karel weer boven. Een geboren en getogen Schilderswijker, een rooie rakker in hart en nieren. Toch is hij overleden met een open Bijbel aan zijn bed. We lazen een tekst over Jezus die zei: "Waarom maken jullie je nu zo bezorgd over eten en drinken? Kijk eens naar de vogels in de lucht of de bloemen in het veld. Zij maken zich gaan zorgen, maar toch geeft de Vader hen te eten. Als Hij voor zulke kleine dingen zorgt, zal Hij dan niet voor jullie zorgen? Er is geen mus die van het dak valt, zonder dat de Vader in de hemel dat weet. Hij zal ook jullie niet laten vallen, maar zorgt voor jullie." Zo, in dat geloof is Karel gestorven. Hij voelde zich aan het einde van zijn leven klein, maar stierf in het geloof dat God ook voor hem zorgde.

Niets gaat buiten God om, dat geloof ik. Hoe pittig het ook is, Hij is erbij en gaat mee op pad. In feite gaat hij met alle mensen mee. Het lost het vraagstuk (van mij) niet op, maar geeft wel ontspanning: want wat niet in mijn vermogen ligt, ligt wel binnen het bereik van God. Het afgelopen jaar hebben we ervaren hoe Hij me ons meeging, kracht gaf en geloof om vol te houden. Dit is meer dan een overtuiging, het is een ervaring. Niet op de sterke momenten, maar tijdens onze zwakke momenten zijn we 'gedragen'. Zo wil Hij met mensen meegaan. Hij ziet zelfs om naar de kleinsten onder ons én als je wilt, draagt Hij je als je het nodig hebt.

Hans.