Injesuthi II

Wij zijn jullie een verslag van onze break verschuldigd, bijdezen.

Voordat het nieuwe schooljaar begint zijn wij er op de valreep tussen uitgegaan. Aan het einde van de lange zomervakantie leek het ons aardig om het positief af te sluiten. Vrijdagmiddag hebben wij het snikhete Pietermaritzburg verlaten. Eerst een dik uur snelweg, en dan een half uur provinciale weg. Vervolgens een afslag genomen naar Injesuthi Camp. De laatste 30 kilometer hobbelden wij over een stoffige kronkelige weg vol met kuilen. Het was een prachtige rit maar ook inspannend. Koeien staken de weg over. Kinderen die met vlak naast je auto mee rennen en hun handen uitsteken voor wat lekkers en (soms) bruggen zonder leuning waar het water van de rivier over heen stroomt. Maar uiteindelijk kwamen in het kamp Injisuthi aan. Een paradijselijk plekje tussen de bergen. En wat heerlijk om even in een huisje te zitten waar geen hekken om heen staan!

Bij aankomst hebben we eerst de omgeving van het kamp wat ontdekt, een panorama-foto hebben jullie al gezien. Aangezien om 22:00 uur de aggregaat uit ging, lagen we redelijk tijd op ons bedje, zodat we de volgende morgen vroeg op pad konden... Ehh, Vel-Tromp-vroeg dan wel te verstaan. ’s Morgens ontbijten op het bankje onder de boom naast ons huis. Wij hoorden de Bavianen schreeuwen en zagen ze spelen in de bergen. Dus, vóórdat de familie klaar voor vertrek was, kwamen de eerste (echte bluffers) wandelaars al terug. Later bleek het niet onverstandig van deze mensen: vóór de hitte moet je terug zijn voor een duik in een echte rockpool.



We besloten de berg (van ons uitzicht) te beklimmen. Wow, wat een tocht, door en over riviertjes en grillige rotspartijen! Over woeste stromingen, wilde berghellingen, ruige bossen en donkere oerwouden. Bijgekomen bij watervalletjes waar we onze watervoorraad weer aan konden vullen met”water uit de rots”.



Wel de beelden spreken voor zich, niet? Als jullie goed op de panorama kijken dan zie je in het midden een soort V-inham aan de top van de bergkam. (Klik maar eens op die foto, dan zie je in die V-inham een rotspunt daar hebben we gestaan en maakten de foto van het kamp.


U begrijpt wel, aan het einde van de dag kwamen we allemaal met 'korte pootjes' thuis. Eindelijk: allemaal even lang als Seth, die de held van de dag was! Wat heeft die jongen goed gelopen zeg, helemaal top. Seth heeft ons versteld doen staan.


Omdat de eerste dag eigenlijk wat te zwaar was, besloten we de tweede dag wat rustiger aan te doen! Hmmm, maar dingen pakken altijd anders uit dan je denkt, niet? Onze tweede wandeltocht was 14 kilometer lang! Onder begeleiding van een gids (Hij wist van alles te vertellen over de geneeskrachtige werking van planten die overal langs het pad groeide.) zijn we naar de 'Battle-cave's' gegaan. Het was een hele mooie en avontuurlijke tocht die eindigde bij oude rotsschilderingen van de Bosjesmannen. Onder een oude overhellende rotswand. Hier woonden, heel, heel lang geleden de bosjesmannen (vraag Seth er naar eens naar). Deze mensen lieten tekeningen uit hun leven achter die we bewonderd hebben. Het was een interessante ervaring, om zo oog in oog te staan met de erfenis van duizenden jaren.

De terugweg was zwaar, maar ze werd 'opgeleukt' door Bavianen en Bergimpala's. Ook leerden wij van onze gids welke plant ons zou beschermen tegen de bliksem en de donder (tja, je zult onderweg verrast worden door noodweer, toch fijn dat je dan gewoon door kunt wandelen zonder risico te lopen).

Terug in het kamp hebben we Seth beloofd niet meer te wandelen, hij had z'n portie binnen. Na een korte pauze zijn we toch weer gaan lopen, maar nu naar de rockpool. Een prachtig zwembad in het midden van een woeste bergrivier, gemaakt van grote rotsen en keien. Heerlijk. Koel én:... drinkbaar.