Sint komt niet en de Kerstman heeft het te warm

Lieve mensen,

hoe vergaat jullie in Nederland? We gaan ervan uit dat de ‘december-gekte’ volop is los gebarsten, want zo gaat dat ieder jaar.

Vooral als het gaat over de strijd tussen de twee mastodonten van de maand december, klagen de cynischen steen en been over de oprukkende commercie. Cultuurrelativisten doen hetzelfde, maar dan over de nivellering van de Sint. Acties worden ondernomen om Santa (want zo heet hij immers) pas na 6 dec. vrijbaan te geven. Want, de Sint mag toch niet ‘lijden’ onder de opkomende commerciële druk van de Kerstman. Pessimisten zien beide heren niet zitten, terwijl de positivisten heilig in hen geloven.

Het bijzondere van deze commerciële ontwikkeling is, dat de christelijke vertelling verloren is gegaan (beide feesten komen van oorsprong uit tradities met een christelijke signatuur). Sinterklaas, die als heilige zo bekend stond om zijn onbekommerde zorg voor de armen, is tot een icoon geworden van onze materialistische maatschappij. Kerst, van oorsprong een feest ter gedachtenis van de komst van God op aarde, is vergroeid tot een utopisch idealisme van ‘vrede op aarde’ waar voor God geen plaats meer is.

Hoe nu te handelen als een Nederlands gezin in Zuid-Afrika?

‘Vieren jullie Sinterklaas? Hebben jullie met die hitte een kerstboom?’ Inderdaad, dít zijn de vragen die op ons afkomen. Het ‘enige’ wat wij dit jaar van de Sint meekregen, is dat hij (uit dankbaarheid voor ons vertrek, of puur uit pesterij?) in Kampen is aangekomen.

Seth had het meteen met hem gehad. Nee, geen Sint in Afrika dit jaar. Kerst dan? Ook dit loopt geen storm. De zomer is in aantocht, dus een witte kerst is wel het laatste waar we bij stil staan (behalve dan de witte kerstboom die we gezien hebben, foto volgt later).
Even verlangde ik terug naar die gekte in Nederland, maar nee het gaat ons voorbij. Geen pepernoten en kerstkransen, maar oploskoffie met eigen gebakken kruidkoek.

Toch komen wij er niet onderuit. Het ‘probleem’ is natuurlijk de jaarlijkse goederen stoom. We hebben het nog geprobeerd: ‘Straks komt de container en dan lijkt al je speelgoed weer als nieuw.’ Maar, nee daar trappen onze jongens niet in. Ook wij leven met onze kinderen in een commerciële tijd en de verlanglijstjes groeien gestaag (gelukkig maar). Niet dat onze kinderen onbekend zijn met het Kind in de kribbe, dat niet, maar die lijsten zijn een doel op zich.

Maar ach, waar heb ik het over? Pa heeft een nieuwe computer nodig, ma een andere auto. Heb ik eigenlijk nog wel een boodschap?

Hans