Routine en vragen

Met dit stukje wil ik ingaan op vragen die er leven. Voor een deel zijn het dezelfde vragen waar ook wij, als gezin, mee leven. De meest gestelde vraag gaat over de vergunningen en visa’s. Hebben jullie die al rond en wanneer krijgen jullie die? Wel, ook wij moeten wachten op een antwoord. Om toch wat inzicht te krijgen ben ik bij Home Affairs geweest. Zoals het er nu naar uitziet kan ik over twee weken bellen. Dan krijgen we te horen of de aanvragen zijn geaccep- teerd (of niet). Als dat inderdaad lukt, dan hebben we binnen de 1,5 maand de papieren rond. Dat is niet slecht, nu maar hopen en bidden.

Andere vragen richten zich op het dagelijkse leven. Hoe verloopt dat? Kost het veel tijd? Doen jullie alles samen en worden jullie daarbij geholpen/opgevangen? Wel, op dit moment merken we dat we gewend raken aan de routine. De wegen naar 3 winkelcentra’s hebben we nu goed ontdekt én (zoals het Hollanders betaamt) weten we ook al aardig waar we welke producten het beste kunnen kopen. Dit betekent dat we niet alles meer gezamenlijk doen, behalve de ‘grote’ dingen.
Voor wat betreft de opvang kunnen we alleen maar zeggen dat we hier fijne mensen om ons heen hebben staan. Zowel de emeritie en hun vrouwen, als mijn collega’s bekommeren zich geregeld om ons en helpen ons bij de vragen die wij hebben. Zo zijn afgelopen week de vier predikanten bij ons op de koffie geweest! Overigens krijgen ook de jongens aandacht, iedereen is ‘trots’ op hen (en terecht :-).

Voor wat betreft mijn werkzaamheden ligt de situatie anders. Constant moet ik mijzelf voorhouden: ‘emigreren is ook werk’, maar dat valt niet mee. Want aan de ene kant wil ik graag van alles doen, maar aan de andere kant zit ik – zonder mijn boeken – om het hand. Gelukkig heb ik een collega om de hoek wonen. Van hem heb ik het een en ander te lezen meegekregen.
‘Gelukkig’ hebben mijn directe collega’s mij op het hart gebonden om eerst goed te settelen, vóórdat ik hals-over-de-kop aan de slag ga. Dit wordt mede ingegeven door het feit dat het seizoen in November al wordt afgebouwd. In december begint n.l. hier de zomer vakantie en dan ligt het kerkelijke leven – net als in Nederland – stil.

Omdat we over twee weken onze visa’s hopen te krijgen zijn we in ons aan het oriënteren op grotere uitgaven. Als eerste zijn we opzoek naar een auto. Tja, en wie ons een beetje kent zal weten dat wij ons nooit zo auto’s hebben gericht. Dat is hier dus anders. Nu wij Max elke dag op en neer naar school brengen (25 km) gebruiken we de auto intensief. Bovendien is het verkeer niet zo geordend als in Nederland en dat heeft gevolgen voor de veiligheid. Kortom, we zijn opzoek naar een recente en veilige auto. Maar de moeite die wij ervaren is het verschil in rijkdom ten opzichte van mijn collega’s.

Een andere zoektocht is een huis. Net als het zoeken naar auto’s is dit een tijdverslindende bezigheid (met dezelfde dilemma’s). Toen we nog in Nederland woonden werd er ons verzekerd dat we ‘goedkoop’ konden huren. Of zelfs voor € 20.000,= een mooi (groot) huis zouden kunnen kopen. Maar dat is niet zozeer het geval. Want er worden maar weinig huizen te huur aangeboden en als ze dat worden, dan zijn het merendeel Westerse prijzen. We zijn dus eerder geneigd om te kijken naar koop huizen, maar die moeten we minimaal met een factor vijf verhogen. Al met al stelt ons dat voor een hoop gepuzzel: ‘Hoe krijgen we dat rond?’ We maken ons niet echt zorgen hoor, maar het zijn wel complexe vragen: ‘Kunnen we wel een hypotheek krijgen? Kunnen we ons huis wel verkopen als we over vijf of zeven jaar terug moeten? Krijgen we, na die tijd, ons kapitaal Zuid-Afrika nog wel uit?’ en ga zo maar door. Tja, het zijn maar aardse vragen, maar toch ze zijn voor ons van belang en lastig te beantwoorden.

Wel, het is (opnieuw) een lang verhaal geworden. Toch hopen we dat we hiermee iets kunnen laten zien hoe en waarmee wij onze dagen invullen. Heeft u nog vragen, laat het ons maar weten, wij horen jullie graag.

Hartelijke groet, Hans