Zaterdag 2 juli

Vandaag moeten wij om 10.00 uur in Durban zijn bij ds. Hlela en zijn gezin. Durban is een bijzonder grote stad aan de oceaan. Ik rij en Hans leest de kaart. Dat is meestal het verstandigste wanneer wij een nogal ingewikkelde route moeten rijden. En dat was het. Op grote kruispunten deed het verkeerslicht het niet en was het alsof iedereen maar lukraak reed. De bewegwijzering is absoluut minder goed als in Nederland en bovendien moet je ook goed uitkijken dat je bij een ingewikkelde rotonde of kruising blijft onthouden dat je links moet rijden etc. pffff. wij waren erg blij toen wij uiteindelijk 45 minuten later bij de familie Hlela aankwamen. Ds. Hlela kwam uiteindelijk om 11.30. uur. (door een misverstand in afspraak) Wij konden alvast kennis maken met zijn vrouw en 5 kinderen. Hun huis kon qua interieur in de Schilderswijk staan. Beeldjes, kleedjes, radio hard aan, en zo ook de televisie. Het gesprek was verrassend. Ds. Hlela vroeg ons eerst hoe wij het wel vonden in Zuid-Afrika, waarbij hij aan Max apart dezelfde vraag stelde. Daarna is hij op de invulling van het werk van Hans ingegaan. Voor het eerst tijdens ons werkbezoek kregen wij een zeer duidelijke invulling te horen van een van de commissieleden zelf. (Wij zijn benieuwd en willen dit ook zeker nagaan of dit ook bij de andere predikanten van de commissie leeft.) Het werk van Hans zal voornamelijk bestaan uit het toerusten. Hij komt niet ter vervanging van een persoon, maar als aanvulling op. Hij zal waarschijnlijk veel moeten reizen tussen verschillende locaties. Hij zal met regelmaat gevraagd worden om op zondag ergens te preken. Zoals ik al zei; wij zijn benieuwd of de anderen commissieleden zijn mening delen. Voor ons is dit een heel duidelijke boodschap en wij zouden met deze boodschap goed kunnen leven. Hlela vroeg ook naar mijn opleiding en baan. Hij reageerde enthousiast toen hij hoorde wat ik deed. Misschien kun je daar iets in gaan betekenen, zodra je komt? Lijkt mij leuk, maar wij gaan eerst maar eens zorgen dat wij als gezin onze draai kunnen vinden. Ik ben voorzichtig om allerlei toezeggingen te doen, eerst maar eens kijken of wij mogen komen en of wij willen blijven. Na het bezoek gaan wij nog even de warme stad in op zoek naar de Indische oceaan. En die vinden wij. Wij lopen langs de vele kraampjes met allerlei handgemaakte sieraden en potten en schalen naar het oneindige blauw van de oceaan. Wij genieten van de vissers die grote vissen ophalen en van de surfers die kunstig over de grote golven surfen. Er zijn ook een aantal straatjongens die prachtige zandsculpturen hebben gemaakt: inktvissen, krokodillen, zonnebadende mensen, dolfijnen etc. Van ieder die foto’s maakt of blijft kijken wordt een bijdrage verwacht. Een vrolijke menigte komt de boulevard op en men strooit met bloemblaadjes. Een wedding! Er wordt gezongen, geklapt en gedanst. Leuk om te zien. Nadat Seth net zijn zwembroek weer heeft uitgedaan en is aangekleed duwt een stevige windvlaag hem in de zee. Dan maar een shirt van mamma aan en een badhanddoek om.
Wij kopen nog wat souvenirs en besluiten om langzamerhand weer terug te lopen naar onze parkeerplaats.Op de terugweg hopen wij nog een winkel tegen te kopen waar wij een shirt zouden kunnen kopen van het beroemde rugbyteam uit Natal: De Sharks. Een grote wens van Max. Helaas hebben wij alleen petjes kunnen vinden. Onderweg komen wij een tentje tegen waar wij een hapje eten om vervolgens in het stikdonker terug naar Richmond te rijden. Onderweg zet Hans de auto aan de kant en de lichten uit. Je ziet geen hand voor ogen. Het is echt ontzettend donker. Hans neemt Max mee uit de auto en samen bewonderen zij de ongelooflijke hoeveelheid sterren die heel goed te zien zijn. Bij de Reitsema’s brand de kachel. Heerlijk. Onder het genot van een goed glas wijn besluiten wij deze zaterdag.