maandag 20 juni

Een uurtje vertraging Schiphol, was nog niets bij Heathrow. De er functioneerde nog maar een computer voor het hele vliegveld (rare jongens die Engelsen). Vliegtuigen konden nauwelijks landen laat staan vertrekken. We hebben ruim drie uur in een warm vliegtuig gezeten, die al te laat aankwam. Uiteindelijk vlogen we omstreeks 0.30 uur, met ruim drie uur extra vertraging. De jongens waren moe, maar slapen ging niet vanzelf. Na een gebroken nacht werden we gewekt met bacon en eggs en een uitzonderlijk mooi uitzicht over het land van Afrika. Nog nooit hebben we zo iets moois gezien. Vanuit de verste verte zag je rivieren kronkelen, grote beddingen die helemaal leeg stonden en uitgesleten slingerweggetjes. Schitterend.

Ook de landing op Johannesburg was mooi om te volgen en we waren maar wat blij dat deze vlucht achter de rug was. Yes, this is Africa. Vooral Max kon zijn enthousiasme niet onderdrukken. De aansluitende vlucht naar Durban hadden we gemist, dus die moest worden omgeboekt. Uiteindelijk kwamen we om 15.30 uur in Durban aan. Al snel zagen we ds. Arie en Merrel Reitsema staan wachten. Dat was nog eens een heerlijk gevoel.

Durban is een grote stad zoals vele andere, maar zodra we de stad uitwaren veranderde dat al snel. Hoewel: ‘Eef, waar moet jij aan denken? Aan de Ardennen, net na Luik.’ Het landschap heeft er veel mee gemeen, met één verschil: de Townships. Op en langs de uitgestrekte heuvels liggen vele kleine optrekjes, hutjes en barakken verspreidt. Niet zo maart een paar, nee honderden. Daar word je stil van; daar wonen mensen. Later ontdekten we dat er al veel verbeterd is met enkele jaren geleden, nu is er vrijwel altijd wel elektriciteit. Maar dan heb je het ook wel gehad.
Na ruim een half uur rijden waren we in Richmond bij de Reitsema’s thuis en echt, we waren er in no-time thuis. Qua sfeer moest ik erg denken aan Vinkeveen, maar dan veel ruimer en groter (Dit is alleen voor insiders). Na een goede maaltijd heerlijk in bed, wat kan een mens daarvan genieten. Wat een contrast.